Haar hele leven is Nanda een uitzondering geweest. Eerst als puber die vaak straf kreeg, later als enige schrijfster in een omgeving van moeders. Maar nu verandert dat. Ze kan niet wachten om binnenkort eindelijk ‘normaal’ te zijn!
Het was in mijn leven niet gemakkelijk om aan te sluiten bij de groep. Er was altijd wel iets met mij; ik werd als tiener bijvoorbeeld enorm opstandig van de heersende regels, dus ik was degene die na schooltijd het plein stond te vegen terwijl de anderen naar huis fietsten.
Zonder het te beseffen wandelde ik steeds een andere kant op dan de rest. Tijdens mijn studie journalistiek werkte ik zo hard aan mijn manuscripten, dat ik vóór mijn afstuderen een eerste boekcontract kreeg bij de gevestigde uitgevers. Superleuk natuurlijk, er is niets te klagen.
Als moeder eindelijk in de groep!
Maar veel collega-schrijvers kwam ik niet tegen in mijn dagelijkse leven, waardoor ik altijd een uitzonderingspositie had. Op verjaardagen zaten soms vrouwen die allebei kapster waren, of juf, of administratief medewerkster. Maar er zat nooit een tweede schrijfster.
Pas als dertiger, als moeder op het schoolplein, realiseerde ik me tot mijn vreugde: Hee, we zijn hier allemaal moeders! Ik ben óók moeder! We vormen samen deze groep! Voor mij was dat een nieuwe sensatie en ik vond het een gezellig gegeven. Samen deelden we de zorgen zoals jonge moeders die hebben, en ja, daar laafde ik me aan.
Lonely zonder collega’s
Alleen groeien kinderen vlot op… Iedereen had altijd gelijk: je knippert met je ogen en ze zijn groot. Voor ik het wist, hoefde ik niet meer op het plein te staan. We trokken ons weer terug in ons werk, en ik trok me dus terug achter mijn schrijftafel. In mijn eentje.
Kopjes koffie drinkend terwijl de rest op haar werk was… Er waren zeker wel momenten waarop dat eenzaam voelde, ook al waren er besprekingen met uitgevers en illustratoren. Maar toch…
Aan de overkant lijkt nou eenmaal alles altijd groener en dat gold voor mij, als schrijfster, ook. Het leek me heerlijk om met collega’s een kerstfeest te vieren op je werk, of samen het nieuwe jaar in te luiden. Je vakantieplannen delen met collega’s, of zomaar iets bespreken wat je op internet hebt gezien – ik ken dat niet. (Bij mij is Silvester steeds de klos voor al mijn praatjes). Daarom keek ik soms hongerig naar de overkant, naar de mensen die in gezellige teams werkten.
Binnenkort lekker klagen
En zie: vanaf het nieuwe seizoen wordt het anders. Ik heb me aangemeld om zij-instromer te worden in het onderwijs. Binnenkort start ik voor de klas, en ik word onderdeel van de vakgroep Nederlands op een middelbare school. Eindelijk een normale vrouw!
Natuurlijk zullen er mensen zijn die me ergeren – als ik de verhalen moet geloven – en waar ik me geen raad mee weet. Ik zal er luidkeels over klagen en wellicht vertrek ik al gauw zuchtend naar verplichte bijeenkomsten. Ik kijk er nu al naar uit.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
