Als Irma ergens wel een hekel aan heeft, zijn het wel té trotse ouders. Die iedere vijf minuten op Facebook zetten hoe geweldig hun kinderen zijn. ‘Deel dit als jouw dochter ook zo geweldig is’. Yeagh.
LEES OOK: 13 dingen op Facebook waar Miriam zich wild aan ergert
Natuurlijk zijn we allemaal trots op onze kinderen. Ook al zijn ze stikvervelend, beroven ze oude vrouwtjes en maken ze er op school een puinhoop van; mama houdt altijd van ze. Maar dat hoef je toch niet op Facebook te zetten. Al dat kleffe gedoe, bah. Irrittant. Tuttig.
Dacht ik. Echt, eerlijk waar. Maar ja, ik ben ook gewoon een trotse moeder. Dus toen mijn zoon slaagde voor zijn opleiding aan de TU Delft, ging ik opeens overstag. Want jee, dat is best even wat, als je jouw kindje een presentatie ziet doen voor zijn eindexamen. Keurig in pak (terwijl ik dacht dat zijn spijkerbroek en T-shirt aan hem vastgebakken zaten), in het Engels (waar heeft dat kind zo goed Engels geleerd?) over heel ingewikkelde zaken waar ik maar een fractie van begrijp.
Leuk detail: de docent vond het nodig ons van tevoren te vertellen dat we vragen mochten stellen. “En het is bij mij traditie dat de moeder de eerste vraag stelt.” Een vraag? Help, wat voor vraag? Hij had wel bereikt dat ik niet achterover leunde in moederlijke trots, maar ingespannen luisterde naar elke technische term (ik hoop dat mijn vraag niet al te dom was).
Uiteindelijk slaagde hij, met een 8,5 maar liefst. Over trots gesproken: ik bárstte bijna van trots. Mijn kind, zo chaotisch dat hij vroeger altijd en overal alles kwijt raakte, die niks vast kon pakken of het ging kapot en die zoveel rommel maakte dat je in zijn kamer niet eens meer kon lopen, mag nu zomaar ir voor zijn naam zetten. Heeft een baan, een vriendin en een appartement in Rotterdam.
Na de presentatie gingen we even allemaal samen de stad in. Wat eten, wat drinken. En daar zag zoonlief er tenminste weer uit als zichzelf: jasje uit, overhemd los, biertje in de hand. Maar ik weet beter: onder dat nonchalante uiterlijk zit een megaknapperd. En die heb ik gemaakt, wat een wonder. Sterker nog: ik heb nog zo’n exemplaar (jongste zoon) en twee superknappe, slimme dochters op de wereld gezet. De hele middag zit ik met een glimlach op mijn gezicht die er niet af wil.
Dus ja, toen zijn zus op Facebook plaatste hoe trots ze was op haar broer, kon ik niet anders. Ik moest het wel delen. Aan al die mensen die dachten: jakkes, weer zo’n trotse moeder zeg ik: sorry. Het moest er even uit. De eerstkomende drie, vier jaar studeert er niemand meer af en zijn jullie veilig (tenzij er een kleinkind komt, natuurlijk. Dan kan je mij beter blokkeren op Facebook). Maar ja, ik kan het niet helpen: ik ben supertrots op mijn prachtige viertal (en aanhang)!
