Maartje (52, 86 kilo) wil een lijfje als Maximá. Als Willem-Alexander desnoods. Koortsachtig gaat ze op zoek naar Ozempic.
Ineens zag je ze overal. BN’ers die al járen worstelen met hun gewicht, die ineens kílo’s afvielen. Een Bridget Maasland. Een Anouk. Toen zelfs de Koning bij de Olympische Spelen verscheen met een soort van sixpack, en Amalia een maand later ook ineens in een maatje 38 paste, in navolging van zowat het hele Koningshuis, tot en met Alexia en Eloise die nu een griezelige size zero hebben, wist ik: ik wil ook Ozempic. (Krijgt het Koningshuis groepskorting?) Maar ja, ik ben (nog net) niet obees en heb geen diabetes, dus van de huisarts krijg ik het niet. Wat te doen?
Online klinieken bieden een combinatie ‘online diëtist + afvalmedicatie’ aan, maar dat is me te gortig. Een spuit van 300 euro plus nog iedere keer een consult van 200 – dat kan ik eigenlijk niet betalen. Ik besluit het maar een beetje rond te bazuinen in de stad: Maartje wil een spuitje. Niet snel daarna appt een kennis – ik sta op het punt om naar bed te gaan – of ik een halve Ozempic-spuit van haar wil overnemen, want zij kan niet tegen de bijwerkingen (kotsen, diarree). Ik moet wel meteen komen, want ze gaat de volgende dag op vakantie. Ik gooi mijn winterjas over mijn pyjama en spring op de fiets, trek 50 euro uit de geldautomaat en niet veel later ben ik in het bezit van mijn eerste Ozempic-spuit!
Het is een vrij fors apparaat met een heel klein naaldje, dat je niet voelt als je het in je arm zet, dus ik twijfel nog even of het wel gelukt is de vloeistof in mijn lichaam te krijgen – maar na een halfuur voel ik een soort prettige high. Ik slaap prima, en de volgende ochtend word ik uitgerust wakker – zonder honger, en gek genoeg ook zonder zin in koffie (en ik ben cafeïneverslaafd). Een rare gewaarwording. Voor mijn gevoel heb ik al mijn hele leven honger, en ineens is dat rotgevoel weg. Heerlijk!
Ik ben nu een week verder, en ik denk niet dat ik al veel ben afgevallen (ik durf nooit op de weegschaal), maar wat is het een verademing om eens niet de hele dag aan eten te denken. Niet meer wakker te worden met de vraag: wat zal ik vanavond weer eens gaan koken? Niet om tien uur ’s ochtends al tegen mijn collega’s te beginnen over de lunch. Ik besluit zo lang als mijn bankrekening het trekt aan de Ozempic te blijven – het is alleen nog maar een kwestie van een arts vinden die het voorschrijft voor een normale prijs. Die ook misschien ook mijn bloeddruk controleert of zo? Want kun je dit eigenlijk wel zo, hop, in je lijf spuiten? Hoe weet je wat erin zit? Zijn er ook al nep-spuiten in omloop? Ik voel me net een junk, want het kan me eigenlijk niet zoveel schelen – als de honger maar niet terugkomt en mijn dikke buik maar wegsmelt.
