De een wordt gek van geluk van het geluid van knerpend grind, terwijl de ander siddert van afgrijzen bij het idee van een nat theezakje. Vreemd? Misschien. Maar helaas, of juist gelukkig, ook vreselijk menselijk.
Het is maar goed dat ik bijna niet meer op het strand kom. Bij de aanblik van bossen aangespoelde (lege) scheermesjes juich ik vanbinnen. Vergenoegd hoor ik het gekraak onder mijn voetzolen bij elke stap die ik zet. Niks kraakt zo lekker als deze schelpen. Mijn vriend schudt meewarig zijn hoofd.
Onverklaarbare geneugten. Gebruiken, die soms in de ogen van anderen helemaal niet zo gebruikelijk zijn. Het zijn voorliefdes die als je kind bent net even wat meer zijn geaccepteerd. Dan kijkt niemand ervan op als jij nog even aan het balanceren bent van je ene been naar je andere omdat je de randen van de stoeptegels niet mag aanraken. Of het nu is om naderend onheil te bezweren, of gewoon zomaar. Ook de neiging in mijn kindertijd om achterin de auto bij mijn ouders bomen of lantaarnpalen te tellen, in feite toch een even lastige als zinloze exercitie, komt wel vaker voor bij onze kleinere medemens.
Van het waarom ervan heb ik geen idee. Wel weet ik dat met het volwassen worden niet automatisch ook al je eigenaardigheden eruit slijten. Soms krijg je er zelfs nog een paar bij. Tegenwoordig heb ik andere dingen aan mijn hoofd dan mezelf navigeren over de straatstenen en tellen. Al check ik bij het zien van zonnepanelen op een huis altijd wel even hoe veel het er zijn.
Desgevraagd krijg ik ook een inkijkje in andermans gebruiken. Zo hebben wij, weet ik nu, iemand in ons midden die stofzuigt in kleermakerszit. Ik dacht meteen aan een rugkwaal. Maar nee, vindt ze gewoon mindful. En de gewoonte om ’s avonds laat met jas en al op de bank te ploffen en zo te blijven zitten zonder een lamp aan te doen? Energiebesparing? Nee, gewoon luiheid.
Ergernissen en afschuw zijn er natuurlijk ook. Wat de een volledig koud laat doet bij de ander de nekharen overeind springen. Zo ken ik iemand die ook nu nog, als volwassene, bij het oversteken de witte vlakken op het zebrapad mijdt als de pest. Ik ken weer een ander die onpasselijk wordt van het geluid én het gevoel van sneeuw onder haar voeten. Zodanig, dat ze het liefst binnen blijft als er een dik pak ligt. Ook gehoord: contact vermijden na het haren wassen omdat je er niet tegen kunt als iemand je natte haar onverhoopt aanraakt. Ik moet erom grinniken. Al walg ik op mijn beurt weer van de afzuiging in de badkamer. Steevast zet ik het raam open in plaats van ook maar één seconde naar dat bulderende geraas te luisteren.
Vreemd? Misschien. Maar helaas, of juist gelukkig, ook vreselijk menselijk.
Lees ook: 10 schandalige gewoontes waarover ik me lekker niet schuldig voel
