Van bankmedewerkster naar uitvaartverzorgende: Diana (55) deed het

-

Diana Verdaasdonk (55) werkte ruim 32 jaar bij een grote bank in administratieve- en klantcontact functies. Drie jaar geleden gooide ze het roer om en ze werkt nu als uitvaartverzorgende.*

Handmatig

Ik volgde op mijn twintigste de opleiding ziekenverzorgende, maar dat was het niet. Toen moest ik van mijn vader aan het werk totdat ik zou weten wat ik wilde. Ik ging werken bij een bank, had geen idee waar ik terechtkwam en wilde echt nog wel een opleiding gaan volgen. Dat is er nooit meer van gekomen. Ik verhuisde naar Groningen en heb veel verschillende afdelingen gezien. Ik begon met brieven en contracten typen, daarna tikte ik als datatypiste nog de acceptgiro’s en overschrijfformulieren handmatig over in het systeem. Intern heb ik veel opleidingen gevolgd en ben ik steeds blijven solliciteren, ik was heel onrustig en vond alles maar even leuk. Er was één functie die het helemaal was voor mij; op de afdeling interne opleidingen kon ik organiseren, plannen én op pad. Maar die afdeling werd gecentraliseerd naar Amsterdam. Mijn huwelijk liep in die tijd op de klippen, mijn vader en mijn moeder werden ziek en ik wilde terug naar Brabant. Daar begon de bank toen een callcenter, waar ik heen kon. 

Flink zijn

Ik belandde van de hemel in de hel. Callcenterwerk, daar moet je tegen kunnen. Op een gegeven moment moesten we ook gaan verkopen. Ik ben geen verkoper, dat lukte mij dus ook nooit. Dus daar begon de druk. Ik hing altijd onderaan de performancelijsten. Mijn gesprekken waren te lang, mijn pauzes waren te lang, onregelmatig werken vond ik toen ook niets. Ik kon naar de e-mailafdeling, die paste beter maar na een jaar werd dat ook alweer saai. Bovendien werd de afdeling opgeheven, dus ging ik weer terug naar de telefoonlijn. Toen ben ik voor de eerste keer behoorlijk overspannen geraakt. Maar ja, ik had een huis, een hypotheek… dus toch maar flink zijn en hup aan de bak. Toen werd er weer wat anders van mijn functie verwacht, wat bij mij ook niet goed ging. Uiteindelijk werd ik een underperformer en dat voelde als een afwijzing. Ik was in die tijd ook om de haverklap ziek en had echt het idee dat ik fysiek van alles mankeerde. Nu weet ik beter. Ik had een burn-out en een behoorlijke ook. 

Toch vocht ik mezelf wéér terug. Van binnen wist ik dondersgoed wat ik moest doen, maar ik durfde de stap niet te zetten. Door de angst voor het onbekende en een grote onzekerheid over mezelf. Ik kampte ook met een angst- en piekerstoornis waar ik met heel veel smoezen mee leefde. Zelfs mijn man met wie ik toen al zeven jaar samen was, wist daar niets van. Tot hij zijn baan verloor en ik na een elf uur durende rit naar Frankrijk een enorme paniekaanval kreeg. Hyperventilatie, gillen en krijsen… na een nacht rechtop in bed gezeten te hebben keerden we een dag later huiswaarts. Toen ben ik toch maar eens naar de huisarts gegaan… Ik heb een jaar cognitieve gedragstherapie gehad. Angst om in mijn eentje met het openbaar vervoer te gaan, angst voor openbare toiletten, angst voor het donker… maar de angst om weg te gaan bij de bank, daar kon ik op dat moment niets mee. Alsof je op hoge hakken je enkels breekt, maar dan toch steeds weer opnieuw die hakken aantrekt. 

Uitvaartverzorgende

In 2010 begon het te kriebelen. Ik kwam altijd al graag op een kerkhof. Het is daar rustig, je bent er weg van alles. Ik doe vaak even een rondje kerkhof. Je kunt maar een afwijking hebben, hè? Mijn schoonvader overleed en ik heb toen mijn man, schoonzus en schoonmoeder mogen helpen om de juiste beslissingen te nemen voor zijn afscheid en veel geregeld. Het klinkt gek, maar ik heb in de week voor de uitvaart zó genoten. Ik vond het fijn! Ik deed eindelijk waar ik goed in was en werd ervoor gewaardeerd. De baan leek me leuk, maar de manier waarop de uitvaartverzorgende het deed, stond me niet aan. Ik ben een paar keer op de koffie geweest bij een vriendin die een uitvaartcentrum heeft, bevroeg haar honderduit en dacht: áls ik dit werk ooit ga doen, ga ik het anders doen; persoonlijker. Ik heb ook naar opleidingen gezocht, maar die waren best prijzig en dat geld had ik niet op de plank liggen. Daar ben ik toen voor gaan sparen. 

Ikigai

Eind 2017 hing ons de zoveelste reorganisatie boven het hoofd en kregen we de kans om met een regeling weg te gaan. De financiële haalbaarheid van een opleiding volgen gaf mij de doorslag. Ik wilde niet meer nadenken, ik wilde weg. Mijn man steunde me volledig. Toen ging het heel snel. Ik ging naar een kennismaking van de opleiding en werd zó enthousiast, ik reed met gierende banden naar huis. Dit is het, dit zijn mijn mensen. Ik heb in die periode ook een tijdje Zen gedaan en een van de vragen is: wat is jouw ikigai; waarvoor kom jij ’s ochtends je bed uit? Bij mij was dat ‘ontzorgen’. Dát was wat ik herkende in alle mensen bij die bijeenkomst. Ik deed de opleiding voor uitvaartverzorgende, vond een stageplaats en werk nu bij diezelfde onderneming. 

Mantelpak

Er zit een groot verschil tussen verzorgen en ontzorgen. Ik ben geen verzorgend type: als mijn man ziek is, mik ik een blik kippensoep de slaapkamer in en dan zoekt hij het maar uit. Laat mij maar organiseren; alles op een rij zetten, zorgen dat een draaiboek klopt. Een dienst voorgaan vind ik ook fantastisch. De eerste keer dacht ik: kijk haar daar stáán in d’r mantelpak voor al die mensen. In het begin was het ook raar om mensen aan te sturen, omdat je als uitvaartverzorgende eindverantwoordelijk bent voor de dienst. Ik heb echt moeten leren om in plaats van ‘Zou je misschien, alsjeblieft, eventueel…?’ te zeggen: ‘Leg jij de condoleancekaarten even klaar?’ Omdat ik de zorg voor de praktische zaken wegneem, heeft de familie de ruimte om te doen wat ze moeten doen: afscheid nemen en rouwen. 

Mijn laatste leidinggevende bij de bank zei tegen me: ‘Dat is niets voor jou, daar ben je veel te gevoelig voor.’ Juist mijn gevoeligheid is mijn sterkste punt. Ik verbaas mezelf daar
ook wel in. Ik weet binnen een paar seconden als ik ergens binnenkom wat er nodig is. Ik zit soms met tranen in m’n ogen aan tafel omdat de rouw van anderen me raakt, maar dat is een moment. Mensen mogen ook mijn emoties zien, want als het verdriet me niet meer raakt, stop ik met dit werk. Ik hang niet snikkend boven de kist, het gaat immers niet om míjn bekende die overleden is. Ik kan iets doen om de mensen te helpen een mooi afscheid te maken. De rouw is rauwer als het afscheid niet afdoende is. 

Alles is anders

Mijn werk brengt mij zelfvertrouwen, ik verbaas me over het gemak waarmee ik overal binnenstap voor iemand met zo’n angstachtergrond. Waar ik eerst helemaal spastisch werd als ik een andere dag moest werken dan ik gewend was, werk ik nu zo onregelmatig als het maar zijn kan. Dan sta ik vijf dagen of langer in de wacht en doe thuis alles wat nodig is, dan werk ik weer drie weken aan één stuk. Ik heb een min- max contract en verdien de helft van wat ik eerst verdiende. Maar ik ben nooit meer ziek en we zijn kleiner gaan wonen omdat we zonder zorgen willen leven. Als vakanties ingekort moeten worden omdat we minder te besteden hebben, dan is dat zo. 

*Dit verhaal komt uit het boek ‘Morgen neem ik echt ontslag’, geschreven door Lian van Ark-Swinkels, en is wat ingekort. Je koopt het boek hier.

Beeld: Nancy Zwaal fotografie

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)

gifgif

RECENTE ARTIKELEN