Barbara (hoofdredacteur van Saar) was altijd gek op witte wijn. Of nou ja, is ze eigenlijk nog steeds, maar ze is gestopt. Ze ging te hard en ze vond het gek genoeg ook saai worden. Nu regent het reacties van Saar-lezers die hier ook mee blijken te worstelen en zich afvragen; wanneer ben je verslaafd?

Jongens, ik heb iets heel ongezelligs gedaan. Ik ben gestopt met drinken. Nu alweer een week of zes. Het drinken was er zo ingesleten dat ik besloot: ik kap er een tijdje mee.

Hoeveel ik dronk? Nou, soms wel een fles. Zomaar thuis op een doordeweekse dag? Ja, zomaar thuis op een doordeweekse dag.

Dat ging zo: ik kwam thuis – glas wijn, hèhè poepoe, wat een dag! Wat zullen we eten? Dan boodschappen doen – glas wijn bij het koken (of 2). Dan eten – glas wijn. En dan tja, zat er nog maar 1 glas in de fles, hup, bij het afruimen of nakletsen aan tafel maakte ik die ook nog even soldaat. Fles leeg, punt. Het was zo gebeurd.

Over dat gezuip van me heb ik het uitgebreid gehad in de Saarpodcast. God, wat hebben we genoten van de drank toen onze lieve collega Els in het hospice woonde en we er wekelijks langsgingen om de podcast op te nemen en daarna lekker te ‘pimpelen’, zoals Els het liefkozend noemde. Het maakte haar niet uit of het nou 11 uur ‘s morgens was of borreluur: als we er waren, werd er gepimpeld.

Na haar dood besloot ik dat het tijd was om te stoppen. Niet dat mijn drinken nou door haar kwam, maar het kwam deze zomer wel in een stroomversnelling. Ik heb dit jaar al een paar stoppogingen gedaan, of eigenlijk een poging tot minderen, maar ik kan jullie vertellen: dat werkte voor geen meter.

Dan nam ik me op zondagavond voor om de hele week tot vrijdag niet te drinken, ik gooide een laatste restje uit de fles leeg en vulde de koelkast met spa. Dat ging dan een paar dagen goed, maar er hoefde maar een klein dingetje te zijn, een spreekwoordelijk steentje in de spreekwoordelijke schoen en hup, daar ging ik weer. Effe een wijntje hoor. Ja hoor meid, je hebt het verdiend. Ach, eentje kan geen kwaad. Maar na een wijntje verander ik in iemand die nog een wijntje wil. En nog een en nog een. Ook al heb ik legendarische avonden gehad op de witte wijn, die ik nu al mis, ik vond het ook saai en voorspelbaar worden, altijd maar die drank. Dus besloot ik dat het anders moest. En deze keer niet minderen, want dat werkt dus niet voor mij, maar stoppen.

De reacties waren overweldigend. Ik kwam erachter dat er twee soorten Saar vrouwen zijn: zij die geen probleem hebben met alcohol en dus niet of nauwelijks drinken – en zij die eigenlijk stiekem ook wel minder zouden willen drinken, maar bij wie dat ook keer op keer uiteindelijk mislukt. En ik heb een hekel aan het woord ‘taboe’, maar ik geloof dat we er hier toch wel een te pakken hebben, meiden. Want er wordt nauwelijks over gesproken, het is iets waarover we helemaal in ons eentje zitten te kniezen en te piekeren.

Ik merk ook dat deze piekeraars behoefte hebben aan het vergelijken van hoeveelheden drank. Ik weet zeker dat de meeste vrouwen die zich in mijn verhaal herkennen, nu toch denken: ja, maar elke dag een HELE fles? Nee dat doe ik niet, dus ik heb geen probleem. We hebben echt behoefte aan hoeveelheden vergelijken en tegen onszelf zeggen: ik drink geen hele fles / niet elke dag, dus ik ben oké. Maar dat slaat natuurlijk nergens op.

Ik heb er veel over gelezen en veel over nagedacht. Wanneer ben je nou verslaafd? Als je geen controle meer hebt, zeggen sommigen. Maar daarmee kan je nog sjoemelen. ‘Ik drink nooit op maandag’ of ‘nooit meer dan drie glazen’ kan reden zijn om te denken dat je niet verslaafd bent. Maar ook vrouwen die nooit doordeweeks drinken, melden zich bij me met het verhaal dat ze eigenlijk minder zouden willen drinken, maar dat dit steeds mislukt.

In dat ‘mislukken’ zit de sleutel. Verslavingsgoeroe Jan Geurtz zegt het zo: ‘Zodra het in de sfeer van de zelfafwijzing komt, is het problematisch.’ Je komt in een neerwaartse spiraal terecht van: ik ben niks waard, want ik drink meer dan ik wil, dus ik neem nog een wijntje om het gevoel dat ik niks waard ben af te dekken. And so on, and so on. Ik herken dat. Het afdekken van een onbestemd rotgevoel als behoefte.

Ik ga dus proberen dat niet meer te doen, maar dat onbestemde gevoel er gewoon te laten zijn. Dat is niet altijd makkelijk. Het vertaalt zich in ‘zin in drank’ en dat kan je wegpuffen, maar dan komt het onbestemde rotgevoel dus naar de oppervlakte. En ik kan je vertellen, dat is heel lastig te grijpen.

Hoe nu verder? Voorlopig drink ik niet. Ik probeer mijn leven iets anders in te richten. Niet meer standaard met een vriendin ‘uit eten’, maar ook lekker een stuk lopen, naar de film, het theater, ik ga zelfs straks op vrijdagavond naar een exotische yogales met een vriendin waar ik heel veel zin in heb. Nieuwe dingen doen. Niet de oude dingen ontlopen, of nou ja, eigenlijk wel. Ik kom erachter dat vier uur tegenover elkaar zitten met vijf gangen niet ontworpen is om nuchter met elkaar te doen. Eerlijk gezegd vind ik dat zonder witte wijn niet zo boeiend meer.

Fysiek voel ik me wel iets beter, ik slaap heerlijk, maar echt overweldigend is het effect nog niet. Ik ga maar eens proberen al die afgedekte gevoelens te ervaren en dat is al lastig genoeg. Dat is alles wat ik weet. Misschien moet ik nooit meer drinken, misschien word ik op een dag wakker als een matige drinker. Misschien mislukt dit hele project. En misschien boeit het me over een paar maanden eigenlijk niet meer. Maar een ding weet ik zeker: ik wil niet meer terug naar hoe het was. Wish me luck!

Beluister hier de podcast waarin ik vertel dat ik wil stoppen met drinken.