Thuiswerken: Marjolein doet het al jaren. Dus heeft ze een aantal tips voor diegene onder ons die ineens noodgedwongen vanuit huis onze zaakjes moeten regelen.
Dat thuiswerken is best een dingetje, verzuchtte iemand in mijn omgeving laatst. Dat hoor ik vaker. Ineens de laptop open moeten klappen aan de keukentafel of op zolder is wennen. Geliefden die naast het bed nu ook een kantoor delen kampen soms met frustraties, verneem ik, variërend van ergernissen over elkaars toetsaanslagen tot luidruchtige conference calls. Anderen vinden het allemaal vooral nogal saai. Welkom in mijn wereld, zou ik bijna zeggen. Zelf stiefel ik al een paar decennia elke ochtend naar mijn werkplek thuis.
In al die jaren zijn er best momenten geweest dat ik naar een collega toe had willen lopen om even te sparren over mijn werk, voor een bemoedigend woordje of om te ruziën over wie de droppot moet bijvullen. Er zijn zélfs momenten dat het me lekker lijkt om even ‘iets tegen iemand aan te houden’ om er vervolgens ‘samen een klap op te geven’.
De enige klappen die ik uitdeel zijn die aan de toetsen van mijn laptop. In mijn uppie. Het mooie daarvan is wel dat de Arbeidsvitaminen op standje terror kunnen als het werk wat stroefjes verloopt. Geen zemelende collega die vraagt of de muziek wat zachter kan.
Een ander voordeel is dat ik veel bij onze hond ben, al ligt deze harige assistent regelmatig te snurken en geneerde ik me toch lichtelijk toen ze een keer kei-hard door een telefonisch interview heen blafte. Gelukkig staan er veel wandelingen samen tegenover die ruimte scheppen in een stoffig hoofd dat bij thuiskomst weer fris is. En dat dan ineens wel een oplossing weet voor een lastig vraagstuk.
Met de komst van de nieuwe thuiswerkers duiken er veel adviezen op. Dat het goed is om er ook thuis een beetje ordentelijk bij te zitten, bijvoorbeeld. Vind ik ook. Van werken in een meurende badjas in Al Bundy-stand wordt niemand frisser. Toch zijn veel taken natuurlijk prima te tackelen zonder make-up, om maar iets te noemen. Wel handig is het om strikte werktijden, met vaste blokjes, te hanteren of een doelmatige to do-list. Zonder wordt het een zootje. Dan is de halve dag voorbij omdat je het plots nodig vond om je benen te ontharen, je moeder nog even terug te bellen, online een nieuwe zomergarderobe bij elkaar te sprokkelen en naar het recept voor de perfecte wentelteefjes te zoeken.
Ook met die broodnodige discipline is thuiswerken voor mij nog steeds vrijheid. Op weg naar de deadlines deel ik mijn tijd immers zelf in. Om zes uur beginnen, als het ochtendmens waarin ik steeds meer transformeer, is lekker. Zeker als het betekent dat ik aan het einde van de dag eerder kan stoppen. Om heel even met mijn hoofd in de zon te lopen bijvoorbeeld. Ook al is het nu met gepaste afstand.
Lees ook: De enigen die al dat thuiswerken top vinden? Onze huisdieren!
