Sinds de coronacrisis ons land overspoelt, is Hermien blij dat haar kinderen er tot op heden nog niet in zijn geslaagd een eigen woonruimte te vinden. Anders had ze nu moederziel alleen met hond en kat in haar grote huis gezeten. Nu geniet ze stilletjes van alle reuring om haar heen.
Iets voor half negen verdwijnen ze naar boven, beiden met een kop koffie in hun hand om heel gedisciplineerd plaats te nemen achter hun bureaus. Oudste, mijn zoon, heeft op de tweede verdieping de beschikking over een bureau op zijn kamer. Jongste, mijn dochter, heeft de oude werkkamer van haar vader geannexeerd. Wel zo handig, zo zien haar collega’s niet de ietwat rommelige uitstraling van haar kamer.
En dan begint hun werkdag. Meetings worden ingeschoten, ofwel ze vergaderen wat af. Calls worden voor de gehele dag ingepland. Klinkt interessanter dan het is, want het is niets meer dan bellen met collega’s en klanten. Het blijkt dat ik hopeloos achterloop op gebied van kantoortaal, die tegenwoordig overgoten is met Engelse termen. Ik krijg momenteel een volledige upgrade van de heersende terminologie, al kan ik het niet laten om er regelmatig een Nederlandse vertaling tegenaan te gooien. Wat is er tenslotte mis met onze eigen taal?
Op de eerste verdieping zetelt nu een deel van een e-commerce bedrijf. Een verdieping hoger floreert het verzekeringswezen. Ik heb mezelf benoemd tot facilitair manager van het geheel. Al zeg ik het zelf, dat doe ik best goed. Om te beginnen heb ik een bezuiniging voorgesteld omdat de koffiecupjes de doos uitvlogen. Mijn aloude perculator is weer in ere hersteld en zorgt twee keer per dag voor een pot verse koffie. Bijkomend voordeel is dat ouderwets gezette koffie ook nog eens een heerlijke geur door het huis verspreidt.
Vervolgens stuur ik de schoonmaak aan. Daar heb ik natuurlijk geen externe ploeg voor, dus af en toe roep ik dingen als ‘ruim je je eigen zooi op’ of ‘maak je je eigen werkplek schoon!’. En of ze af en toe ook even het toilet, die nu veelvuldig wordt gebruikt, willen poetsen. Ik moet zeggen, het werkt. Een gouden tip voor alle werkgevers. Leg een pak schoonmaakdoekjes neer en verplicht je werknemers om iedere dag hun werkplek te reinigen. Blijft alles ook straks een beetje coronaproof.
Rond twaalf uur komen ze naar beneden. Tenminste als ze niet vastzitten in een ‘call’ en volgt er een gezamenlijke lunch. We bespreken de ochtend, privé mailtjes worden gelezen en soms stuitten we daarbij op prachtige aanbiedingen, die we echt niet kunnen laten liggen. Dochter en ik waren al goed in online shoppen, tegenwoordig worden er ook voor zoon al pakketjes bezorgd. Hij leert snel met louter vrouwen om zich heen. In overleg besluiten we wat er ’s avonds op tafel komt, ik laat de hond uit, zij maken nog een korte kantoorwandeling om zich vervolgens weer onder te dompelen in calls, online meetings en weet ik wat meer.
Op vrijdagmiddag heeft hier al menig maal een heuse vrijmibo plaatsgevonden, soms met collega’s, zelfs wereldwijd, maar ook met vrienden en zo te horen zijn dat iedere keer reuze gezellige bijeenkomsten. Drankje erbij, niemand hoeft tenslotte naar huis te rijden, een zoutje of kaasje om het gebeuren compleet te maken en de werkweek wordt op een gezellige manier afgesloten.
Zijn er dan helemaal geen nadelen? O ja hoor, ik moet natuurlijk wel opletten dat ik ’s ochtends niet met ongekamde haren en een vormeloos nachtshirt zomaar een werkkamer inloop. Dat is echt een no-go area. Het was even wennen om niet zomaar in de ochtenduren als een soort blonde Cruella in mijn eigen huis rond te kunnen banjeren, maar sinds deze week heeft de softwaregigant daar ook iets op gevonden. Dat is vast ontwikkeld om rondlopende kindertjes te blurren, maar het werkt ook voor loslopende moeders. Mijn kids kunnen tijdens het werk een achtergrond kiezen alsof ze op het strand zitten, ergens in een grote stad op het balkon staan, kortom alsof het lijkt dat ze helemaal niet thuis zijn.
En ik, ik tel mijn zegeningen. Mijn kinderen zijn gezond, ze zijn veilig thuis en het lijkt erop dat zij aan het werk zullen blijven.
