Handig hoor, die mobieltjes. Maar moeten we die dingen nou echt de hele dag in onze hand houden? Laat ‘m eens thuis, telefoonzombie! Of is dit gewoon 50+ gezeur?
Even de hond uitlaten. Uit een van de huizen waar ik langsloop komt een echtpaar, eveneens met een hond aan de riem. Ik houd mijn pas in, want ze zien me niet. Ze lopen allebei met synchroon gebogen nek op hun telefoon te kijken, hop, zo het tuinpad af, slaan blind linksaf en voelen kennelijk precies aan wanneer de hond moet plassen. Dan stoppen ze – ook synchroon – maar kijken geen moment naar de hond, naar elkaar of naar iets anders, maar ze blijven strak naar het scherm staren. Zodra ze vanuit hun ooghoek weer beweging waarnemen, lopen ze verder.
Fascinerend. In de volgende straat kom ik nog twee mensen tegen die op die manier hun hond uitlaten. Nou ja, hun telefoon uitlaten, want ook zij zijn geen moment bezig met hun hond noch met hun omgeving. En kijk, daar loopt een moeder scrollend achter een kinderwagen. Even later komt een klein meisje mijn kant op gehuppeld, ze kijkt af en toe om en roept iets tegen haar vader. Die niet reageert. Hij staat op de hoek van de straat met een wandelwagentje waarin een druk gesticulerend peutertje zit. Ook daar reageert de man niet op, want hij kijkt op zijn telefoon. Het meisje geeft het op en huppelt verder naar school.
Als ik vader en kind passeer zie ik waar het jongentje zo opgewonden van is geraakt. In de zijstraat wordt een grote boom gesnoeid en daar is een – voor een klein jongetje – superspannende kraan bij betrokken. Hij wijst er kraaiend met zijn garnalenvingertje naar. Aangezien pappie niet reageert – want telefoon – zeg ik maar: Ja, wat een mooie kraan hè? Hé, nu kijkt paps toch even op. Verstoord, dat wel.
Ik loop verder richting boom en verbaas me dat er geen hekken omheen staan om wandelaars en fietsers tegen de vallende takken te beschermen. Oh wacht, er staat iemand bij die de snoeier moet toeroepen dat er iemand aankomt. Die iemand ziet mij alleen niet, want hij staat naar zijn telefoon te staren. En blijft dat doen, ook als ik vlakbij ben en moet stoppen omdat ik anders een tak op m’n kop krijg. Hé! roep ik heel hard naar boven. Wil je even stoppen? Het blijft 5 seconden stil en dan hoor ik heel hard tegen de man onderaan de boom: Zeg lamlul! Daar moet JIJ op letten!
De lamlul heeft het te druk met z’n telefoon!, roep ik terug. Die reageert niet eens en scrolt rustig door. Nadat ik nog een keer bijna van m’n sokken wordt gereden door een op z’n telefoon starende fietser – fijn die 90 euro boete, maar als er niet gehandhaafd wordt is het schrikeffect na een week verdwenen – weet ik heelhuids thuis te komen. Waar gebeurd, niets is overdreven. Het straatbeeld wordt gedomineerd door telefoonzombies. Ik kan er alleen niet aan wennen. Of is mijn ergernis gewoon 50+ gezeur?
Lees ook: Je had één telefoon voor het hele gezin
