Hoe Suzanne heimwee krijgt naar haar oude elpees, die ze in de jaren negentig in een vlaag van waanzin achterliet bij ex-vriendje Jacob.
Hier in huize Rethans strijden de verschillende geluidsdragers om voorrang. Zelf ben en blijf ik trouw aan mijn ouderwetse cd-speler die voor al onze lieve kijkbuiskindjes helemaal niet zo ouderwets is: ik kocht mijn eerste cd op mijn negentiende en in mijn vorige auto had ik nog een opening voor cassettebandjes, die ik ook gebruikte.
Hoes begrijpt niet dat ik niet overstap op Spotify en Sonos, maar ik houd hardnekkig vast aan mijn cd-speler. De jongens hebben zo’n grote Sonos-box op hun kamer, maar gebruiken alleen hun telefoon met oortjes. En Keet sleept de hele dag een bluetooth boxje achter zich aan dat ze bedient vanaf haar iPad.
Een tijdje geleden zaten Hoes en ik in Delft in een café/restaurant waar een pick-up stond en een heleboel platen en waar je zelf nummers op kon zetten. We draaiden David Bowie, Led Zeppelin, Cream en Queen en het klonk allemaal zo lekker. Wij ook zo’n ding gekocht, en dus staat er nu een in de woonkamer, met een vintage boxje erbij, alleen hebben we nog geen elpees. Nee, dat is niet waar, Hoes heeft er nog wat van vroeger, maar dat zijn niet míjn platen van vroeger met bijbehorend sentiment en het is ook niet wat ik nu in de kast wil hebben staan: de gehele canon beste elpees van de jaren zestig, zeventig en tachtig.
Waar waren mijn platen eigenlijk? Bij Jacob, herinnerde ik me. Een jongen met wie ik halverwege de jaren negentig samenwoonde. Toen wij uit elkaar gingen vroeg hij of hij mijn platen mocht hebben omdat ik er toch niks mee deed. Tuurlijk mocht dat. Het was allemaal al lullig genoeg dat het uitging omdat ik zo’n onrustige lichtekooi was.
Eens gegeven blijft gegeven, maar misschien deed Jacob er niets meer mee. Ik kon allicht eens polsen. Jacob zat niet op Facebook maar wel op Linkedin en was, goh, wel verbaasd na twintig jaar weer eens van me te horen. Van die elpees wist hij echter niets meer, verwarde ik hem niet met een ander vriendje? Ik dacht zeker te weten van niet – kom niet aan mij en mijn fenomenale geheugen – en begon ze allemaal op te noemen, de elpees, in de hoop dat er een lichtje ging branden. Niks hoor. Net toen ik hem aan wilde sporen toch even een kijkje op zolder te nemen, als hij zo woonde, schreef hij: ik kan je niet helpen, maar leuk je weer eens gesproken te hebben.
Dat was een flinke domper. Een tijdrovende bovendien, want nu ik eenmaal in mijn hoofd had dat ik mijn oude platen terug zou krijgen, ging ik ze opsporen ook. Daarnaast had ik bedacht dat het voor de feestdagen leuk zou zijn als ik voor Hoes een flink deel van de eerder genoemde canon had opgescharreld, dus gewapend met een lijst titels en namen toog ik op pad. Kringloopwinkels, daar moest ik toch goedkoop kunnen scoren.
Bij Noppes in Zaandam, slechts een kleine omweg naar Keets school, hadden ze geen Bowie, Led Zeppelin, Cream en Queen, wel veel Koos Alberts. Een uur snuffelde ik in bakken die helemaal niet op alfabetische volgorde stonden, ondanks de letters van het alfabet die op gezette tijden op karton verschenen. Veel bagger, veel Duitse schlager, en ach, Doris D and the Pins! Ik trok hem uit de bak. Daar was ik fan van toen ik een jaar of tien was. Ik weet nog dat een buurmeisje deze elpee voor haar verjaardag had gekregen en ik was innig jaloers want ik wilde hem zo graag! ‘Je mag hem wel opnemen hoor,’ zei ze goeiig. Ik rende naar huis voor een leeg bandje, rende weer terug en even later had ik hem. De rest van de dag luisterde ik op mijn kamer naar mijn favoriete album.
Tot ’s avonds de bel ging. Mijn buurmeisje had tijdens het eten verteld dat ik de elpee had opgenomen en haar broer maakte ernstig bezwaar. Als iedereen dat deed, verdiende de groep niks en zou ophouden te bestaan. Dat mochten wij niet op ons geweten hebben, dus moest ik het bandje weer inleveren en zij zouden het schoonspoelen. Ik moest de plaat zelf maar kopen.
Nu had ik hem. In mijn handen. De dames lachten me nog net zo vrolijk toe in hun witte pakjes en dito schoentjes. Ik besloot hem te kopen, for old times sake, en omdat deze zoektocht dan niet helemaal voor niks was geweest. Bovendien: Keet was nu tien, wie weet vond zij het hartstikke leuk!
‘Wat is dat?’ zei ze met een blik op de achterbank. En terwijl ik enthousiast begon te ratelen, fronste ze haar wenkbrauwen. ‘Jij komt echt uit de Middeleeuwen,’ zei ze. ‘Hoogstens een andere eeuw,’ mompelde ik.
Thuis vonden Doris D and the Pins geen weerklank. Keet gooide boos de deur van haar kamer dicht nu ik die ‘herrie’ niet af wilde zetten en bood vanaf daar luidruchtig tegenstand met Katy Perry, Mees ging zwijgend op het balkon zitten roken, oortjes in, terwijl hij zich doodschaamde voor de mensen buiten, en zelf kon het me ook niet meer zo bekoren. ‘Oh ja, deze was het,’ zei ik zachtjes bij het vijfde nummer, Shine up. ‘Deze vond ik leuk.’
Hoes snuffelde tussen zijn platen. ‘Michael Jackson?’
Lees ook: 50 heerlijke herinneringen aan de jaren 70
