Suzanne Rethans is inmiddels 50, dus we vroegen haar: schrijf eens op wat je sinds je veertigste geleerd hebt. Ze leerde vooral voor zichzelf op te komen: “Eigenlijk ging ik pas echt op eigen benen staan toen ik alleen was, nadat de relatie waarvoor ik mijn man had verlaten voorbij was.”
Rond mijn veertigste begon ik voor mezelf op te komen. Ik bezag het ongelijke speelveld om me heen, het traditionele rolpatroon waar ik met open ogen in was gestapt, maar dat mij al heel wat jaren niet meer beviel, en waar zo moeilijk aan te ontkomen viel. Want hij verdiende nu eenmaal veel meer dan ik, zeker omdat ik niet verder was gekomen dan wat freelancen in de marge. Logisch, als je maar drie dagen werkt en de gehele zorg voor de kinderen draagt.
Ik had er de gekte van een verliefdheid voor nodig om daadwerkelijk op te stappen, maar daar ging ik, de liefde achterna. En een leven waarin het de helft van de tijd, als ik de kinderen niet had, eens om mij zou draaien.
Ik moest nog heel wat leren. Want ik belandde gewoon in de volgende fuik, alleen nu was het de man die vond dat hij alle aandacht verdiende. Ik was er zelf gewoon nog niet klaar voor en schoot automatisch in het zorgen.
Ruimte moet je innemen, heb ik geleerd. Die moet je claimen vanuit het innerlijk besef dat je er recht op hebt. Dat je een stem hebt. Die gehoord mag worden.
Moet je dat wel zo voelen. Eigenlijk ging ik pas echt op eigen benen staan toen ik alleen was, nadat de relatie waarvoor ik mijn man had verlaten voorbij was. Toen pas leerde ik wat ik zelf belangrijk vind, los van anderen, en dat ik helemaal niet zo achterlijk was als ik al die jaren dat ik verkeerde met hoog intellectuele mannen had gedacht. Ik wist in ieder geval meer dan de gemiddelde medemens, zo ervoer ik tijdens mijn eerste dates, en daarmee kon ik een grote onzekerheid overboord gooien. Ik kon met mijn kinderen omgaan op de manier die ìk goed vond, en onze band groeide. Ik had alle tijd voor vriendinnen, om te lezen, om naar musea en tentoonstellingen te gaan, en ik werd gevoed. Ik genoot, van alle opties die ik had.
Het is de kunst die ruimte te bewaken als je weer een relatie hebt. Wat hoort bij mij, wat bij de ander? Wat wil ik zelf? Mijn nieuwe man kan als hij te hard werkt soms wat chagrijnig zijn. Hij projecteert zijn ongenoegen op mij, alsof ik iets niet goed doe, terwijl ik denk te zien waar zijn chagrijn echt zijn oorsprong vindt. Daar kan ik van onder de indruk zijn, terneergeslagen zelfs, van het niet bewust zijn. Ik houd van helderheid, hij gaat op slot, en dat moet dan weer langzaam slijten. Ik moet erop letten dat ik me niet mee laat trekken. Dit is niet van mij, houd ik mezelf voor.
En zo blijft het ook zoeken naar de balans: wat wil hij/wat wil ik? We zijn getrouwd, we delen een huishouden, we willen het samen goed hebben, dus natuurlijk houd je rekening met elkaar. Maar niet meer ten koste van mezelf. Als ik echt voel dat ik iets anders wil, dan sta ik op. Vanuit de wetenschap dat ik een eigen persoon ben.
