Kinderen opvoeden is geen sinecure, daar weet Suzanne alles van. Tijdens de laatste vakantie werd dat haar nog eens duidelijk. ‘Ze kunnen niets, zijn volkomen lethargisch en zijn daardoor soms bloedirritant.’
Wat doe ik toch fout, dacht ik nadat mijn kinderen naar ons vakantieadres waren gekomen. Wat maakt dat het vaak niet leuk is? Nou ja, niet leuk is overdreven, er waren zeker leuke momenten, maar veelal zat ik opgescheept met ontevreden kroost dat zich verveelt, zich terugtrekt op iPad en telefoon en te beroerd is om ook maar iets te tillen of te doen. ‘Het is de dienstbaarheid, Suus,’ zei Hoes. ‘Je stelt geen eisen en bent volledig dienstbaar. Daarom vegen ze hun gat met je af, maar verwachten ze wel dat je ze vermaakt.’
Die goeie jaren zeventig. Als wij op vakantie gingen, zagen wij onze ouders alleen bij het ontbijt en bij het avondeten. Daarna werd er een half uurtje gebadmintond en vervolgens gingen we weer de hort op. Iedereen had het leuk. Ik wist waar mijn ouders lagen op het strand, als ik iets nodig had ging ik naar ze toe en zo legde ik het zandpad van twee kilometer heen en terug minimaal vier keer per dag af. Zonder morren.
Thuis was het niet anders. Toen ik acht was ging ik alleen met de bus van Dordrecht Zuid naar centraal station vanwaar het nog tien minuten lopen was naar de muziekschool voor mijn pianoles, ik fietste naar al mijn hockeytrainingen, ook in de regen, het kwam me niet in me op te vragen of mijn ouders me wilden brengen en ik kan me niet herinneren dat ze ooit een wedstrijd kwamen kijken. Op mijn zeventiende regelde ik zelf een kamer in Maastricht waar ik ging studeren, het kon me niet ver genoeg zijn. Ik was zelfstandig.
Nee, dan mijn kinderen. Ze willen ontbijt op bed, een vuilniszak wegbrengen doen ze straks (nooit), ze zijn dol op onze hond Loulou, willen heel soms weleens uitlaten, maar als je het om twee uur ’s middags vraagt, is het om negen uur ’s avonds nog niet gedaan. Of ze willen een beloning. Ze willen gebracht worden naar school/werk/afspraken en anders met de metro en anders gaan ze niet.
Het worden er geen leukere kinderen van. Het maakt het ouderschap niet leuk. Maar de fout ligt natuurlijk geheel en al bij mijzelf. Dienstbaar zijn zit er gewoon in. Mijn huwelijk is eraan onderdoor gegaan, want ikzelf ging eraan onderdoor. Ik moest voor vijf mensen denken en regelen, ik reed af en aan naar muziekschool en hockeytraining en dan probeerde ik ook nog eer te halen uit een werkend bestaan dat voldoening schonk. Natuurlijk heb ik ook geprobeerd niet te doen, maar de frustratie die loskomt over alles wat niet gebeurt was nog veel erger. Het was minder frustrerend het dan maar zelf te doen. Al leverde het een hoop wrok op.
Het is minder frustrerend zelf Loulou uit te laten, dat ontbijtbord die kamer binnen te schuiven en die vuilniszak neem ik zelf wel mee op weg naar de supermarkt. Ik heb mezelf en hen daar geen dienst mee bewezen. Ze kunnen niets, zijn volkomen lethargisch en zijn daardoor soms bloedirritant.
Ik doe iets en waarschijnlijk veel heel erg verkeerd.
Lees ook: Mijn kinderen zijn geen uithangbord
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
