Suzanne over Moederdag: ‘Mijn autistische dochter liet niks van zich horen, zij was weer eens boos’

Moederdag is voor Suzanne vaak een beetje lastig. In deze column schrijft ze over Moederdag 2023: ‘Mijn dochter liet niets van zich horen, want zij was weer eens boos.’

Vorige week zondag was het moederdag. Echt zo’n dag dat ik het falen extra groot op mijn voorhoofd voel staan. De eerste jaren na de scheiding zorgde mijn ex er wel voor om me via het ‘cadeautje van de kinderen’ te laten weten hoe hij erover dacht. Ik herinner me het boek ontaarde moeders van Renate Dorrestein. Inmiddels kunnen ze dat heel goed zelf.

Met de jongens trouwens, ben ik weer oké. Zij zijn door de puberteit heen en weten zelf ook beter wat er in de wereld te koop is. Van hen kreeg ik een welgemeend appje om me een fijne moederdag te wensen. Het waren geen bloemen of ontbijt op bed, maar ze wonen net op zichzelf en werken veel. We gaan later in de week uit eten, als ze vrij zijn. Mijn dochter liet niets van zich horen, want zij was weer eens boos.

Mijn dochter is autistisch. Daar was als kind niet zoveel van te merken, maar sinds de hormonen door haar lijf gieren is er geen ontkomen aan. Het meest pijnlijke van die situatie, los van de zorgen over hoe zij zich redt in deze maatschappij, is dat ik daardoor nooit het contact met haar zal hebben dat ik zo graag zou willen. Zij denkt heel anders, trekt conclusies die veel te zwart wit zijn en geenszins kloppen, maar voor haar zijn ze logisch en ze houdt eraan vast. Dat maakt dat ze continu boos is op de mensen om haar heen die het beste met haar voor hebben. Kinderen op school kunnen het niet goed doen, vriendinnen van de basisschool zijn in maar ook zo uit de gratie, de coach die haar jaren heeft begeleid en de enige was die nog op een positieve manier tot haar doordrong, ligt er ook ineens uit. En zo trekt ze zich als een heremietkreeft steeds verder in haar schulp. Het maakt haar heel eenzaam, wat mijn moederhart nog meer laat bloeden.

Hoe kan ik haar helpen? Wat kan ik doen? Het liefst zou ik haar continu corrigeren en de wereld van ondertitels voorzien. De meeste mensen bedoelen het niet zo kwaad en als zij zeggen: ‘Maar zo heb ik dat helemaal niet bedoeld’, zou ze dat ter harte moet nemen. Want dan is ze boos om iets wat er niet is. Luister naar ze, zou ik willen zeggen, luister naar mij, maar ik zie haar te weinig om echt een verschil te maken. Ze leeft in een zwart-wit wereld. Daardoor drijf ik steeds verder van haar af. Het enige wat ik kan hopen is dat ze milder wordt na de puberteit, net als de jongens. Voor mij, voor haar. Hoop ik dat de wereld weer kleur krijgt.