Opvliegers, stemmingswisselingen, hoofdpijn, onregelmatige ongesteldheid: dat zijn dingen die we wel kennen van de overgang. Bij Suzanne (51) gebeurde er nog iets. Ze trok zich steeds meer terug, tot de algehele malaise toesloeg en ze niks meer kon. Maar ze vond een oplossing!
Het is nog maar een paar maanden geleden dat ik het gevoel had dat nu ik wat ouder werd, ik duidelijk terugging naar een staat van kindzijn: de wereld dat ben ik. Ik had eigenlijk weinig ambitie meer, ik vond het allemaal wel best, het enige wat ik wilde was me omringen met lieve mensen, goede boeken en lekker eten. En dat tot me nemen. Als een larf.
Ik wist niet of ik blij moest zijn met deze ontwikkeling. Het leek te kloppen bij de overgang, de levensfase waarin je je steeds meer terugtrekt uit het maatschappelijk leven en berust en in goede harmonie contempleert. Alleen: ik ben 51, ik móet nog ruim vijftien jaar. Geen nood, dacht ik aanvankelijk. Het liefst wil ik schrijven, dus ik kan nog steeds heerlijk thuisblijven, lezen en schrijven. Maar dat laatste lukte dus niet meer. Door diezelfde overgang was mijn brein veranderd in een soort blubber waar het met kaplaarzen aan maar lastig doorheen woelen was. Sowieso had ik de aandachtspanne van een fruitvlieg. Waar ik vroeger altijd in een bubbel van hyperfocus en urenlang werkgenot zat, staarde ik nu naar de knipperende cursor op mijn scherm, waarna ik Facebook opende en die van een teler voor nieuwe planten voor in de tuin en die van Bol. Om nóg meer researchboeken te kopen, waar ik ook al geen aandacht voor kon opbrengen.
Het duurde niet lang of algehele malaise sloeg toe. Ik kon het niet meer, ik telde niet meer mee, wie zou zich mijn verhaal nog herinneren tegen de tijd dat mijn boek over de mythes rondom het moederschap eindelijk zou verschijnen. Wie was ik? Überhaupt.
Ik ben me gaan verdiepen in wat de overgang doet met het vrouwenbrein. Er verscheen net veel over, want 8 maart werd het H3-netwerk opgericht: een psychiater, cardioloog en gynaecoloog sloegen de handen ineen vanwege precies dit probleem. Al die vrouwen van rond de vijftig die zich lusteloos door de dag worstelen, die niet meer meekomen op hun werk, die burn out worden verklaard, of depressief. Terwijl er met hormoonsuppletie zoveel aan te doen is.
Ik ging aan de dopamineversterkers en sindsdien ben ik weer mijn oude zelf. Beter nog, mentaal veel evenwichtiger, maar met de energie en daadkracht van een jonge meid. Samen met Saar-collega Maike Jeuken maakte ik de podcast Alsof scheiden zo leuk is en er viel een wereld aan kennis te verzilveren. We moesten namelijk zelf editen. Wat aanvankelijk heel moeizaam verliep. Tot ik op cursus ging om het echt goed te leren en er vervolgens zó’n lol in kreeg dat ik ineens bruiste van ideeën en inspiratie. Dit was een hele nieuwe manier om verhalen te vertellen, ik moest gaan samenwerken met een componist, audio was te gek, de mogelijkheden eindeloos! Ik kocht een goede microfoon, een goede headset en samen met het opname- en montageprogramma Logic Pro op mijn laptop had ik mijn eigen geluidsstudio.
En nu is er dus alweer een nieuwe podcast in de maak, over dat H3-netwerk. En ik heb ook al een idee voor een andere podcast, die ik alleen kan doen. Ik heb wederom een cursusdag gevolgd op het podcastfestival Oorzaken in Amsterdam en kreeg les van grootmeesters als Stef Visjager die de podcast Making an Opera maakte. Ik schudde de handen van al die mensen die subsidies uitdelen en vertelde alvast over mijn plannen.
Maar eerst maak ik dat boek af.
Ik ben er weer. Suzanne 3.0. 50+ maar nog lang niet dood.
 zich steeds meer terug, tot de algehele malaise toesloeg en ze niks meer kon. Maar ze vond een oplossing! ){kind=link}