Emilia Pérez is een sprankelende, in Mexico gesitueerde ‘misdaad-musicalfilm’ boordevol geweldige liedjes en choreografieën, over een drugsbaas, die een geslachtsveranderende operatie ondergaat. Niet omdat hij aan zijn vijanden of de politie wil ontkomen, maar omdat hij het echt zo voelt.
Emilia Peréz begint als een bijna conventionele advocatenserie, waarin de ondergewaardeerde, maar briljante advocate Rita voor de zoveelste keer het pleidooi moet schrijven om een crimineel vrij te krijgen. Het stuit haar zeer tegen de borst, omdat ze vrijwel zeker weet dat al die criminelen wel degelijk veroordeeld zouden moeten worden, maar dankzij veel geld en corrupte rechters de dans ontspringen. Haar frustraties geeft ze bloot in een prachtige eerste zang- en dansscène, die de toon zet van deze bijzondere film.
Dan wordt Rita opeens gebeld door ene Manitas, een zeer gevreesde drugsbaron. Hij doet haar en opmerkelijk voorstel: ik ga jou zo veel geld geven dat je nooit meer hoeft te werken, als jij mij gaat helpen om van geslacht te veranderen. Daartoe moet je voor mijn vrouw en twee kinderen een veilig onderkomen regelen als ik van de wereld verdwijn en je moet de beste chirurg van de wereld vinden, die mijn transitie mogelijk gaat maken.
Tot zover, want het verhaal krijgt nog een aantal zeer onverwachte, maar ijzersterke wendingen. De combinatie van het fantastische script, het geweldige acteer-, zang- en danswerk en de kleurrijke beelden maken deze film tot een van de beste films van dit jaar.
Meestal vind ik films die meer dan twee uur duren niet te harden, maar Bij Emilia Peréz vond ik dat totaal geen probleem, want het was nodig om alle bijzondere plotontwikkelingen en personages de ruimte te geven, die ze verdienen.
Een buitengewoon verrassende film, die naast alle ellende ook een zeer ontroerende ervaring was.
Vanaf donderdag in de bioscoop
