Iris (16), de dochter van Sanne (51), is nogal een hartenbreker. Dat relaties – waag het niet om het verkering te noemen, daar houden pubers niet van – aan en uit gaan, hoort erbij. Maar de manier waarop Iris met jongens omgaat, dat zint haar moeder niet.

“Ik heb een hekel aan mezelf dat ik soms denk dat het goed zou zijn als Iris’ hart eens zou worden gebroken. Wie wil er nu verdriet voor haar bloedeigen kind? Ik wil dat ook niet, maar soms denk ik dat het wel leerzaam voor haar zou zijn, om eens te ervaren wat ze anderen aandoet.

Iris is een mooie meid en dat weet ze. Goed figuur, knap koppie. Dankzij jarenlange selfie-ervaring is er geen slechte foto van haar te vinden. Een knap kind is leuk, maar ook een zorg, want er komen al snel louche types op haar af, die veel te oud voor haar zijn.

Ze was superchagrijnig nadat we het daarover gehad met haar, want al die aandacht was erg goed voor haar ego. Maar uiteindelijk snapte ze ook wel dat een dertiger niets te zoeken heeft bij iemand van haar leeftijd. Nou ja, behalve seks met een lekker jong ding, dan. Insta op afgeschermd gezet, al haar volgers gecheckt en zo nodig geblokt (er zaten een paar ranzige types tussen, je wilt het niet weten). Ze accepteerde gewoon iedereen, want ‘meer volgers is ziek vet’.

Ook in het echte leven is Iris niet heel kieskeurig. Ik vind dat lastig. De geëmancipeerde vrouw  in me vindt dat ze mag zoenen met wie ze wil. De bezorgde moeder in me wil niet dat ze een slet zal worden gevonden, wat helaas nog vaak het geval is bij meisjes die veel vriendjes hebben. Jongens die met veel meisjes zoenen worden stoer gevonden, het is meten met twee maten. Maar wel de realiteit.

Haar reputatie is één aspect waar ik me zorgen over maak, haar houding het tweede. Ze is niet zo aardig als het aankomt op haar relaties. Jongens eerst het hoofd gek maken en daarna ghosten, dat werk. Een schat van een knul gebruiken als bankzitter, voor het geval ze niets beters kan krijgen. ‘Mam, doe niet zo ouderwets’,  zegt ze als ik er iets van zeg, omdat ik die geknakte pubers voor de deur niet meer kan aanzien. ‘Ze doen het toch zelf?’

‘Maar dat wil niet zeggen dat je ze moet aanmoedigen’, zeg ik dan. Natuurlijk, vrijages zijn een leerproces op zich, iedereen loopt onderweg krassen op. Alleen is dit moedwillige niet zoals ik haar heb opgevoed. Eerlijk zijn, beetje tact tonen, emphatie – dat is wat ik hoopte haar mee te hebben gegeven aan omgangsvormen in relaties. Wat ik in huis heb, is een knappe draak van een meid die meent dat ze alles kan maken. ‘Hoe zou je het vinden als jij zo zou worden behandeld?’ vraag ik dan. Schouderophalen van Iris: ‘Ik zou het niet weten, hè?’

Daarom denk ik soms: ‘Het zou goed zijn als je zelf eens een gebroken hart zou oplopen. Smoorverliefd zou worden op iemand bij wie het niet wederzijds is. Om eens te ervaren hoe het is om aan de andere kant te staan in een relatie.’ En dan schrik ik van mezelf, want nogmaals – niemand wil dat haar eigen kind verdriet heeft.

Maar ik schrik ook van mijn eigen kind en haar onaangename trekjes die we echt nooit hebben aangemoedigd. Zelfverzekerd, zelfredzaam – dát zijn dingen waar je op hoopt. Het went maar niet dat ook zelfingenomen en onverschillig opties blijken te zijn. Ik vind de puberteit een lastige fase. Zij volgens mij helemaal niet.”

Om privacyredenen zijn de namen veranderd

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!