Zelden voelde Ella (53) zich zó middelbaar en opstandig als tussen de hippe babykleertjes, op zoek naar iets wat niet al te aanstootgevend was.
Met vriendinnen die inmiddels moeders van pubers, studenten en werkende kinderen zijn, ben ik helemaal uit de baby’s. Groot was dan ook mijn verrukking toen mijn buurmeisje beviel van een gezond dochtertje. Ze woont vlakbij en is close met haar ouders. En ik ben dol op mijn buren, dus heerlijk: ik zou, op beleefde afstand uiteraard, weer kunnen meeleven met een opgroeiende uk.
Taak 1 als onbezoldigd suikerbuurvrouw: een lief cadeautje. Iets waarmee de moeder zichzelf lekker kon insmeren was snel gevonden. Het aanbod in babykleertjes bleek in de afgelopen jaren echter te zijn veranderd in een sociaal-cultureel-fashionable mijnenveld. Zie nog maar eens aan een lief wit pakje met een kantje te komen, het is allemaal genderneutraal grijs, deprimerend bruin of cool zwart.
Ik begrijp dat de jonge Instagrammende moeder van nu niet te vergelijken is met mijn lichting, die haar kroost nog argeloos in blauw en roze hees en in de zomer wel eens iets in de categorie ‘matroosje’ aanschafte. En ik heb voorwaar niets tegen jongens in het roze en meisjes in het blauw, maar zie er nog maar eens aan te komen, in de zee van vreugdeloos onbestendige tinten als coconut, palomino, mosterd en teal.
IJverig klikte ik me door complete collecties heen en schrok toch een beetje van truitjes in maatje 50 met daarop ‘Yeah, Bitch!’ en het incestueuze ‘I’m with the MILF’. Er passeerde een rompertje met een fles wijn en ‘Mama drinkt omdat ik huil’ en ‘I tore Mommy a new one’ (‘Ik heb mama helemaal uitgescheurd’). De ergste was een exemplaar dat ‘Stripper Baby Body Suit’ heette en op borsthoogte tepelkwastjes had. Het zal wel humor zijn, maar ik werd er een beetje misselijk van. En bezorgd, dat de baby eraan zou pulken en ze los zou rukken om in zijn mond te stoppen en dan, nou ja, ik ben iemand die altijd rekening houdt met het ergste scenario.
Mijn welwillendheid om mee te gaan in al deze moderne onzin brak bij de aanblik van een spijkerbroekje. Het was een echte, van een bekend merk. Trendy cut, keiharde dikke, stijve stof. Een skinny voor een baby, zeg maar. In mij stond alle opstandigheid op van die een middelbare vrouw Die Er Genoeg Van Heeft. Wie wringt er nu een klein, zacht, pasgeboren kindje in een jeans? Ze kan nog haar hele leven volwassen kleren dragen, mag het in die eerste maanden niet gewoon lief en onschuldig zijn? Lekker zacht, makkelijk aan en uit te trekken, zonder enige verwijzing naar seksualiteit?
Grimmig week Shopaholic uit naar Engeland. ‘Prinses Charlotte’ is niet de smaak van de jonge moeder, maar ik vond er wel zacht, fris en iets met een schattig zeilbootje. Ze was er gelukkig heel blij mee en buurvrouw constateerde tevreden dat het ‘beeldig klassiek’ is. Ik berust in het feit dat mijn smaak niet meer cool en happening is, maar dat vrolijke bootjes op een truitje gelukkig nog altijd kunnen. Hoop doet leven.
