Simone (57) vindt het maar niks om single te zijn. Daarom neemt ze vaak genoegen met de eerste de beste man. “Mijn zoon zegt: ik wil hem pas ontmoeten als je minimaal een half jaar wat met hem hebt.”
“Met de vader van mijn dochter ben ik twaalf jaar samen geweest en met die van mijn zoon acht jaar. Dat waren de leukste jaren van mijn leven. Ik vond het fijn deel uit te maken van een gezin. Lekker druk, gezellig, altijd iets te doen, altijd mensen om je heen. Mijn exen zijn allebei prima kerels en goede vaders, en ik vond het heel jammer dat aan die relaties een einde kwam. Mijn eerste man werd verliefd op een andere vrouw, de tweede wilde liever alleen leven.
Daar kan ik me dus niets bij voorstellen. De muren komen op me af als ik alleen ben. Misschien dat ik in mijn volwassen leven alles bij elkaar een half jaar single ben geweest. Geen scharrelwippen, vaak wel echte relaties, al duurden die nooit heel lang. Toen de kinderen nog thuis woonden, was dat weleens lastig. Zij zaten absoluut niet te wachten op weer een man over de vloer, destijds speelde mijn liefdesleven zich vooral af in de weekenden dat zij bij hun vaders waren. Sinds ze op zichzelf wonen, heb ik wat meer vrijheid om te daten, maar ook daar willen ze niets van weten. ‘Ik wil hem pas leren kennen als je minimaal een half jaar wat met hem hebt,’ zegt mijn zoon.
Dat vind ik jammer, want ik zou ons het liefst meteen zien als één grote happy familie. Zij vinden dat ik vaak veel te hard van stapel loop. Het is zo dat ik makkelijk verliefd word en dan makkelijk mijn leven zo inricht dat de relatie een kans kan krijgen. Verliefd ben je toch de beste versie van jezelf, hè? Daar ben ik ook al een paar keer de dupe van geworden. Dat een man me heel ver liet komen en op het laatste moment toch afhaakte terwijl ik me al verheugde op samenwonen. Of dat het hem meer ging om de sex dan een echte relatie met alles erop en eraan. Of dat ik mijn hartstikke leuke kat aan iemand anders gaf omdat hij niet van katten hield. En dat ik toen die kat niet terug kon vragen toen hij het uitmaakte.
Kijk ik naar mijn slechte dating-ervaringen, dan zou ik misschien moeten zeggen: bekijk het maar, ik maak er in mijn eentje wel wat van. Maar ik vind er gewoon niets aan zonder man. Een vent hebben is voor mij toch status en bevestiging. Me de moeite waard voelen. Iemand om tegenaan te hangen, iemand om boodschappen mee te doen, iemand die bij me is, zodat ik niet alleen naar binnen hoef op een feestje. Ik vind het fijn om samen met iemand grote aankopen te doen, ik zou niet weten wat ik in mijn eentje met mijn vakanties aan moest.
Ik heb gewoon geen talent voor alleen zijn. Samen koffie drinken is toch anders dan in je eentje. Eén kopje, één lepeltje, ik zie mezelf dan zitten. Ik vind dat niksig. Een weekend alleen, ik weet niet hoe ik het door moet komen. Ik zal nooit in mijn eentje naar de bioscoop of naar de stad gaan. Als ik op social media zie dat iedereen dingen samen doet, kan ik wel janken omdat ik me zo mislukt voel. Het perfecte plaatje is toch een setje, niet een vrouw alleen. Het is nu drie weken uit met mijn laatste vriend en ik word gek. Zit echt de hele dag te kijken op Tinder en de twee datingsites waarop ik me heb ingeschreven.
Makkelijk is het niet, echte prinsen zijn dun gezaaid. En ik weet best dat een paar relaties die ik de afgelopen jaren heb gehad meer een soort toneelstukje waren waarin ik me uitsloofde om die man in kwestie maar bij me te houden. Het ergste is dat voor mij ook die relaties altijd nog beter waren dan alleen zijn.”
