Jarenlang was Sigrid Kaag (1961) elke dag in het nieuws als Nederlands politicus en minister (en mikpunt van bedroevende vrouwenhaat en bedreigingen). Sinds een maand of zes werkt ze weer als diplomaat, in de rol van speciaal VN-gezant voor Gaza.

Haar taak is de versnelling van humanitaire hulp te coördineren zodat eindelijk voldoende goederen de bevolking in de oorlogszone bereiken. Er is inmiddels een databank met leveranciers en zendingen, er worden VN-controleurs aan grensposten ingezet, afspraken gemaakt met Israël over versnelde goedkeuring. Daarnaast moet ze, voor zover dat al mogelijk is, voorbereidingen treffen voor wederopbouw.

‘Je moet een zekere mate van overgave hebben en hopen dat er niets gebeurt’

Binnenkort gaat ze ook in Gaza wonen, of zoals ze zelf zegt in de NRC: ‘Verblijven’. Om er te zijn, voor het geval de VN meer ín Gaza zouden kunnen doen. Is ze niet bang? “Ja en nee. Je stapt niet in de bus naar Purmerend. Je moet ook een zekere mate van overgave hebben en hopen dat er niets gebeurt. Als ik naar Gaza ga hebben we hele scherpe afspraken met Israël en ik kan natuurlijk alleen gaan als zij toestemming geven. Ik ben laatst voor het eerst via een grenspost in het noorden naar binnen gegaan. Omdat het noorden helemaal vernietigd is, heb je er een raar gevoel bij. Er hangt iets in de lucht, maar je kunt er niets aan doen. Je zet het aan de kant en gaat door.”

‘Als je eigen emoties je in de weg gaan zitten moet je wat anders gaan doen’

Over het omgaan met beide partijen in het conflict zegt ze: “Je moet je eigen emoties goed kunnen beheersen. Je spreekt met familie van Israëlische gegijzelden, dat is overweldigend, hun leed, hun zorgen. De volgende dag ga je naar Gaza: op een andere manier rampzalig. Hoe ga je ermee om? Het is een beetje een voordeel van leeftijd en ervaring. Je moet de emotionele indrukken meenemen en tegelijk je eigen rol voor ogen houden. Als je eigen emoties je in de weg gaan zitten moet je wat anders gaan doen. Het is ook een skill. Vergelijk het met een traumachirurg, die moet ook naar huis.”

‘Ik had gehoopt dat Nederland voor mijn kinderen een heel warm bad zou zijn geweest’

Over haar 6,5 jaar in Den Haag heeft ze gemengde gevoelens, al zegt ze er ook veel leerzame ervaringen op te hebben gedaan. Privé ligt dat anders: “Ik had gehoopt, en dat is heel persoonlijk, dat het voor mijn kinderen een heel warm bad zou zijn om in Nederland te wonen. Nou, die hebben door de lens van de politiek en hoe ik werd behandeld een ander beeld gekregen. Dat spijt me, dat betreur ik eigenlijk het meest. Als ik een gewone baan had gehad was alles veel vrijer en blijer geweest.”

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!