Dieneke (52) heeft nu al kerststress omdat niemand van de familie haar schoondochter erbij wil hebben: “Ik word óók gek van haar, maar wil voor geen goud mijn zoon kwijt.”
“We hebben geluk, mijn man en ik, van onze drie kinderen hebben er twee partners waarmee we het goed kunnen vinden. Leuke mensen met wie we kunnen lachen en die we vertrouwen. Als we bij elkaar zijn, is het warm en gezellig.
Dat kan ik niet zeggen van het meisje waaraan ons middelste kind zijn hart heeft verloren. Sandra voelt zich snel tekortgedaan. Krijgt ze in gezelschap even een minuut geen aandacht, dan gaat ze mokken of komt ze met een of ander dramatisch verhaal met haarzelf in de hoofdrol. We hebben het meegemaakt dat een nicht heel kort iets vertelde over haar chemo en dat mijn schoondochter haar onmiddellijk onderbrak met haar eigen leed: iets over geen parkeerplaats kunnen vinden.
Als ze met mijn zoon uit eten is geweest, zegt ze niets over het menu of het restaurant, ze praat alleen over wat het heeft gekost. Sandra is een betweter die niet wordt gehinderd door de bijbehorende kennis. En ze claimt onze zoon enorm. Dat doet iets met hem, ze maakt dat hij zich belangrijk voelt en hij is echt heel gek op haar. Daarom hebben we niet het hart hem te laten merken dat wij haar niet zo leuk vinden. Ook omdat we weten dat als het eropaan komt, hij haar kant zal kiezen. We proberen het gezellig te houden als ze over de vloer zijn. Doen ons best niet overal op te letten. En we proberen haar te accepteren zoals ze is. Ideaal is het niet, maar er is ons veel aan gelegen ze erbij te houden en de lieve vrede te bewaren.
Helaas is de rest van de familie wat minder inschikkelijk. Mijn andere zoon en dochter kunnen ‘helemaal niets’ met haar. Beide grootouderparen leven nog, hebben grote moeite met Sandra en zijn inmiddels zo oud dat de remmingen een beetje wegvallen: een explosieve situatie. Na de laatste verjaardag van mijn man, zei mijn broer bij het vertrek: ‘Miloush, ik wil altijd met jullie afspreken, maar ik kom niet meer als zij er is. Ik trek haar gewoon niet meer.’
Ik snap dat heel goed, maar het plaatst me in een lastig parket. Omdat we allemaal best ver uit elkaar wonen, maar elkaar wel graag mogen, zijn er twee familietradities die heilig zijn. De eerste is de zomerbarbecue als iedereen terug is van vakantie, de andere is een van de kerstdagen samen doorbrengen. Iedereen neemt iets mee, het is ontzettend leuk om elkaar weer eens te zien.
Dit jaar zijn wij aan de beurt voor kerst. En daar heb ik nu al slapeloze nachten over. Want als mijn zoon met zijn vriendin komt, zullen er veel familieleden wegblijven. ‘Het is menens, het leven is te kort, enzovoort.’ Uit het feit dat mijn zoon nog niet heeft toegezegd, maak ik op dat hij misschien wel doorheeft hoe gevoelig het ligt. Ik hoop stiekem dat ze zullen zeggen dat ze andere plannen hebben, zodat de rest een familiekerst kan vieren. Dan kunnen wij met zijn viertjes nog wel derde kerstdag of zoiets doen, dat overleef ik wel.
Tegelijk vreet het aan me dat ze zo’n wig in een leuke familie drijft en zich daar niet eens van bewust is. Ik ben doodmoe van steeds maar op mijn tenen lopen om de verhoudingen te sparen. En ik vind het sneu voor mijn zoon, dat de familie hem uit de weg gaat, omdat ze zijn vriendin zo’n draak vinden. Ik weet niet of ze echt een draak is. Sandra zal vast ook wel leuke dingen hebben, al heb ik die nog niet kunnen ontdekken. Assertief zijn, dat zou je een goede eigenschap kunnen noemen, maar zij is meteen zo fel. Ik snap dat het onzekerheid is waardoor ze zich vaak overschreeuwt, ik snap niet wat mijn toch niet domme zoon in haar ziet.
En intussen lig ik wakker en hoop ik dat ze zelf afzeggen voor kerst. Zodat ik er niet over hoef te begonnen dat ze beter niet kunnen komen, met alle gevolgen van dien. Terwijl ik niets liever zou willen dan dat iedereen gewoon op een normale manier bij elkaar zou kunnen zijn. Ik heb het gevoel dat ik ontzettend klem zit tussen alles en iedereen. Het is afschuwelijk om met zijn allen gegijzeld te worden door een vrouw die niet eens een paar uur gezellig kan doen.”
