‘Schat, ik vind je kind heel lief, maar zorg er lekker zelf voor’

-

Marian (58) kreeg in drie jaar vier kleinkinderen en wil geen vaste oppasdag. ‘Het lijkt wel of ik de enige oma ben die liever met vriendinnen uitgaat of op de bank ligt dan oppas-oma te zijn.’

“Het is alles waar je als ouder op hoopt. Onze dochters werden volwassen, zelfstandig en vonden leuke mannen. En hadden het geluk dat ze zonder al te veel moeite zelf kinderen kregen. Met zijn drieën leverden ze er in drie jaar tijd vier af. Allemaal even lief, maar het zijn niet míjn kinderen. Ik hoef ze niet elk weekend te logeren en wil ook geen vaste oppasdag.

Ik werk vier dagen, ik heb mijn eigen leven en ik heb het gevoel dat ik het oma zijn met een minder roze bril beleef dan mijn leeftijdgenoten. Hoe vaak ik met het afspraken maken met cliënten niet hoor: ‘Dan kan ik niet, dat is mijn oppasdag’ of ‘Nee, dan moet ik mijn kleinzoon van voetbal halen.’ En dat allemaal op een toon waaruit blijkt dat ze het enig vinden.

Dat gun ik die mensen van harte, maar ik vind mijn vriendinnen enig. Mijn vrije dag is voor hen. Of om op de bank te liggen met een boek. Of eropuit te gaan met mijn man. Naar een tentoonstelling, eind fietsen of ergens lunchen. Toen mijn oudste dochter zwanger was, was ik heel blij voor haar, maar heb ik meteen aan haar en de anderen duidelijk gemaakt dat ik niet in was voor een vaste oppasdag. Daar werd lacherig over gedaan: ‘Wacht maar tot de baby er is, dan ben je vast meteen verliefd.’

Nou, niet dus. Ik ben blij voor hen dat de kleinkinderen er zijn en dat ze gezond zijn. Maar ik vind ze ook erg druk, erg vermoeiend en erg luidruchtig. Daarnaast herken ik niets in de uitspraak dat je als oma ‘wel de lusten, maar niet de lasten’ hebt. Wat is er geen last aan een hele dag zorgen voor kleintjes, kleintjes bezighouden, kleintjes schoonpoetsen en kleintjes troosten? Na een dag de leuke oma te hebben gespeeld, ben ik gesloopt en verlang ik intens naar rust, volwassen zaken en een huis dat niet plakt en niet kamerbreed bedekt is met schreeuwerig speelgoed.

Ik heb vriendinnen die wel standaard oppassen en dat echt heel leuk vinden. Prima. Ik heb er ook die het doen ‘want iemand moet het doen’. Die staan om half zes op om een half uur in de auto te zitten en daarna in een ruk door de kleinkinderen ontbijt te geven en naar school te brengen, zodat hun eigen kind naar zijn of haar werk kan. Ik vind dat liefdevol, maar ook raar. Laat je kinderen het zelf regelen, dat hebben wij toch vroeger ook gedaan? Waarom voel je je verantwoordelijk voor volwassen mensen die hun eigen leven hebben?

Mijn dochters zijn niet blij dat ik alleen in noodgevallen bijspring (en echt, er is nogal eens nood). Alsof ze er toch op gerekend hadden dat ik gewoon door zou blijven zorgen. Dan krijg je van die emotionele chantage zoals ‘ze kennen de andere oma veel beter dan jou’ (nou, leuk voor haar) en ‘Je moet de kinderen echt nodig weer eens zien’ (alsof ik ze niet dagelijks op whatsapp zie langskomen). Het ergert me, als ze zeggen: ‘Maar je houdt toch zo van kinderen, mam? Met ons was je altijd bezig, altijd mee naar buiten, altijd knutselen, lezen, muziek maken, bakken.’ Dat klopt allemaal, dat hoorde bij die levensfase en ik heb ervan genoten.

Maar na ruim dertig jaar zorgen voor mijn eigen kinderen, mijn ouders en mijn schoonouders vind ik het fijn niet meer steeds voor een ander te hoeven redderen en mijn eigen plan te kunnen trekken. Is dat nu echt zo egoïstisch?

Soms voelt het wel zo, als andere oma’s tegen elkaar opbieden met wat ze allemaal doen met hun kleinkinderen. Alsof we weer op het schoolplein staan met zijn allen. ‘Je mist wel wat, hoor,’ krijg ik te horen. Wat dan precies? De zoveelste poepluier? Het steeds luider klinkende oma-OMA-OOOMAAA als ik even bezig ben? Ik vind mijn kleinkinderen prachtig, maar ik wil meer zijn dan een altijd blije en beschikbare oma die onvermoeibaar speelt, knuffelt en entertaint. Iedereen die wel plezier beleeft aan oppassen, is dat van harte gegund. Maar respecteer ook de oma’s wiens zorgvermogen op is.

Lees ook: Hoe alles verandert als je vriendin oma wordt (leuk is anders)

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)

gifgif
Monica Oliveira
Monica Oliveira
Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.

RECENTE ARTIKELEN