Saskia (54) heeft een middelbaar tussenjaar ‘…en ik wil nog niet naar huis’

-

In een jaar tijd liep het huwelijk van Saskia (54) stuk, overleed haar laatste ouder en vertrok ook haar jongste kind naar het buitenland: “Mijn grootste vrees was Ipie uit Koefnoen worden.”

“In mijn leven is wel vaker in een korte tijd heel veel gebeurd, dat schijnt mijn karma te zijn. Late miskraam krijgen, heel snel daarna weer zwanger raken. Huis gekocht, baan verloren. Net alles op een rij, ouders een voor een ziek en hulpbehoevend.

Ik ben iemand die als het even goed gaat, steeds over haar schouder kijkt wat er nu weer voor mogelijk drama aankomt. Dat mijn ex er een punt achter wilde zetten, was geen heel grote verrassing. Hij was al eens vreemd gegaan, hij was rusteloos. Ik werd zo moe van me steeds maar aanpassen aan al zijn buien en grillen dat ik zelf ook wel eens dacht: ik ga scheiden.

Hij heeft die beslissing voor ons genomen. Vrij abrupt: op een middag kwam ik thuis en vond een paar tassen in de gang. ‘Ik ga bij je weg en ik bel je nog wel’, waren de woorden waarmee hij een einde maakte aan vierentwintig jaar samen. Hij was verliefd op een andere vrouw, hij is bij haar ingetrokken. Van wat ik er van meekrijg zijn ze gelukkig. Fijn voor ze. En dat bedoel ik niet gemeen, want hoewel ik best even schrok van zijn exit, bedacht ik nog diezelfde avond dat het ook wel heerlijk was om het huis voor mezelf te hebben.

Een paar weken later – we hadden net de meest essentiële dingen geregeld – kwam onze jongste zoon, die op dat moment nog thuis woonde, vertellen dat hij kans maakte op een droombaan in Singapore. Ik moest even slikken, maar zijn zus woont en werkt in Kaapstad en zijn broer in Houston, het was te verwachten dat ook hij ver zou uitvliegen. Het zou naïef zijn om kinderen op te voeden als wereldburgers en dan te verwachten dat ze de rest van hun leven in hun geboorteplaats zullen blijven.

Het zorgde er echter wel voor dat ik in korte tijd zowel mijn partner als mijn jongste uit mijn dagelijks leven zag verdwijnen. Het huis voelde zo wel erg groot en leeg. En ik wist niet zo goed wat ik eens moest doen. Mijn grootste vrees was Ipie uit Koefnoen worden, zo’n pittig kort haar-type dat er op zeer bescheiden schaal iets van maakt, maar ook best eenzaam is.

Toen ook mijn laatste ouder, waar ik veel voor zorgde, overleed, besefte ik dat er niet per se nog een reden was om het leven wat ik had voort te zetten. Vooral ook, omdat ik niet wist wat ik ermee aan moest. Werken deed ik sinds de pandemie al vanuit huis. Ik was fit, ik was gezond, het kriebelde, ik dacht steeds: ‘Nu kan het nog’. En hoe eng ik het idee om voor langere tijd te gaan reizen ook vond, het lokte tegelijkertijd. Gewoon wegrijden en wel zien waar je belandt, wie droomt daar niet af en toe van?

Ik heb het gedaan. We kregen ons huis niet voor een goede prijs verkocht, zodat we het hebben verhuurd via een makelaar. Zo kreeg mijn ex via de huur geld om zijn nieuwe relatie op te starten en had ik naast mijn werk wat extra inkomen om te kunnen avonturieren. Een jaar voor mezelf, dat was het uitgangspunt.

Ik heb een kleine tweedehands camper gekocht. Er moest zo ontzettend veel worden geregeld dat er echt een molensteen van mijn nek viel toen ik eindelijk de straat uitreed, met het hart in mijn keel en een ‘na mij de zondvloed’ gevoel. Veel mensen verklaarden me voor gek. ‘Wat laat je achter, wat als je je huisarts nodig hebt, wat als je iets overkomt?’

Allemaal dingen waar ik zelf ook de zenuwen van kreeg, maar om je nou door angst te laten leiden? In de praktijk is het me meegevallen en ik ben inmiddels tien maanden onderweg. Heel nare dingen heb ik niet meegemaakt, ik ben voorzichtig en zal niet zo gauw op een parkeerplaats overnachten of zo.

Meestal sta ik op een camping, soms een paar dagen bij een boer of bij een B&B. Steden trekken me niet zo, ik zoek vooral de rust. De camper heeft twee keer panne gehad, dat was vervelend, maar overkomelijk. En mijn tas is  gestolen, dat was heel lastig, maar uiteindelijk ook wel weer te regelen. Dat is misschien wel de grootste les: bijna alles is op te lossen.

De narigheid weegt in ieder geval niet op tegen de oneindige lol die ik de afgelopen maanden heb gehad. Het is geweldig om te ontdekken wat ik allemaal durf en kan, en hoe goed ik alleen kan zijn. Die ervaringen neemt niemand me nog af. Op de dagen dat ik werk, zorg ik dat ik ergens ben waar wifi is. En verder zijn de dagen verrukkelijk simpel en ongecompliceerd.

Ik heb weinig spullen, ik zie vaak de zon opkomen, ik kan erg genieten van heel vroeg zwemmen in zee of in een meertje. Er zijn oneindig veel aardige mensen die mijn pad hebben gekruist. Ik zorg dat er wat te eten heb, ik eet wat ik lekker vind. Soms blijf ik ergens een paar weken, soms ben ik de volgende dag al weer weg – ik volg mijn gevoel. De ene keer is alles een ansichtkaart, dan is het weer twee weken regen – je leert alles relativeren.

Er zijn echt wel momenten dat ik mezelf behoorlijk tegenkom en intens verlang naar mijn vriendinnen en heerlijk goed georganiseerd Nederland. Maar stoppen met mijn middelbare ’tussenjaar’, daar moet ik ook nog niet aan denken. We kunnen facetimen zoals ik dat ook met mijn kinderen doe (ik mis wel dat ik ze niet kan knuffelen) en ik geniet van mijn leven zoals het nu is. Het is zo simpel, er is zo weinig ruis en zoveel rust in mijn hoofd – dat is de grote luxe in mijn leven.

Ik heb de zomer van vorig jaar in Scandinavië doorgebracht, de herfst in Duitsland (waar er een pup bij me in is getrokken die een slagje groter is geworden dan ik had verwacht, maar Sjors is erg gezellig) en heb overwinterd in Italië en Spanje. Momenteel ben ik via Frankrijk weer op weg naar het noorden, met een paar weken in Nederland op de planning. Ik weet nu al dat ik er niet zal blijven. Nog niet. Ooit weer, vast. Maar mijn tussenjaar is nog niet klaar, dat voel ik aan alles.”

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!

Ella Vermeulen
Ella Vermeulen
Ella Vermeulen (58) is journalist, dienaar van vier teckels en twee poezen, verslaafd aan tiara’s, internet, het nieuws en alles waarin teveel calorieën zitten.

RECENTE ARTIKELEN