Frieda’s man moet afvallen van de dokter. Hij verwacht dat zij solidair met hem is, maar zij zit helemaal niet te wachten op een dieet: ‘Ik heb die 45 kilo teveel er toch niet aangegeten?’
‘Mijn man Harold was altijd al stevig, maar de laatste tien jaar is dat veranderd in écht dik. Ik denk dat hij altijd al teveel at, maar dat compenseerde hij nog enigzins met hardlopen en tennissen. Tot hij last kreeg van een knieblessure. Hij mocht zijn linkerknie niet meer belasten, en dus viel zijn beweging bijna helemaal weg. Terwijl hij niet minder ging eten. Ik denk eigenlijk zelfs meer. Al die avonden op de bank, zak chips erbij, dat tikt aan..
Vorig jaar moest hij naar de dokter. Uit zijn bloedwaardes bleek dat zijn cholesterol veels te hoog was. Eerlijk gezegd niet een heel grote verrassing. De huisarts waarschuwde hem: als u niet vlug een beetje gaat afvallen, dan ligt diabetes op de loer. Daar schrokken we natuurlijk wel van, vooral Harold. Dus besloot hij het roer om te gooien. De chips ging de deur uit, net als de borrelnootjes, sauzen, chocola, frisdrank en koekjes. Hij schafte een paar kookboeken aan, en ging zich verdiepen in gezonder eten. Supergoed, dacht ik. Ik zag het natuurlijk ook wel zitten, een lekker fitte, strakke man.
Maar waar ik niet op had gerekend, is dat hij er dus automatisch vanuit dat ik hieraan meedoe. Dat hij moet afvallen, betekent blijkbaar ook dat alles met toegevoegde suikers, koolhydraten of vetten voor mij ook verboden is. Ik weet nog toen hij net bezig was, dat ik voor mezelf een muffin had meegenomen van de supermarkt. Ik wilde net mijn tanden erin zetten, toen hij begon te tieren. Of ik wel begreep hoe moeilijk het voor hem was, en dat ik zijn gezondheid blijkbaar helemaal niet belangrijk vond. Razend was hij. Ik was verbijsterd. ‘Maar ik hoef toch niet af te vallen,’ probeerde ik me te verweren. Hij vond dat het daar niet om ging. Ik moest solidair zijn met hem.
Ja, wacht eens even. Ik heb toch die 45 kilo te veel er niet aangegeten? Ik ben zelf niet de allerslankste, maar ik heb een gezond gewicht, beweeg regelmatig en loop met de hond. Bovendien wíl ik helemaal niet afvallen. Ik wil gewoon lekkere dingen kunnen eten, in mijn eigen huis. Zonder een vuile blik te krijgen. Pizza, patat, kibbleing, chips: het is allemaal verboden. Vooral nu de restaurants dicht zijn, zit ik avond aan avond couscous, kipfilet en gegrilde groenten te eten. Ik word er gek van. Maar ik wil ook geen ruzie. Dus snack ik stiekem. Als mijn man even weg is, naar de winkel, zijn werk of naar familie. Dan koop ik chips of muffins, en die eet ik in een keer op. De verpakking verstop ik, of gooi ik buiten weg. Eigenlijk te gênant voor woorden, maar ik weet het anders ook niet.
Harold is inmiddels 14 kilo kwijt. Natuurlijk ben ik blij dat zijn gezondheid verbetert. Maar het is nou niet bepaald leuker op geworden…
