Nee, Miriam houdt er geen minnaar of affaire op na. Het is nog veel erger. Jarenlang heeft zij haar vriend voorgespiegeld een blondine te zijn, maar sinds de corona komt haar ware aard haarkleur aan het licht
Ik heb coronahaar: het is te kort om op te steken en te lang om mijn pittige kapsel -jawel- los te laten hangen, dus loop ik best wel voor lul. Maar iedereen ziet er gelukkig zwaar verlopen uit, dus stoor ik mezelf er niet aan. Met de nodige haarspeldjes en haarlak probeer ik er nog iets van te maken, maar om nou te zeggen dat dat lukt? Mwaoh. Nee.
Ik heb mijn vaste kapster Merel plechtig beloofd om niet zelf aan de gang te gaan met verf of een schaar. Ten eerste omdat ik tweeënvijftig ben en daarom geen zin meer heb in de dramatische toestanden die ik mijzelf wel kon veroorloven als dertiger en begin veertiger. Ten tweede omdat mijn haar nu toch mijn allerlaatste zorg is. Mijn vriend JP ziet mijn coronahaar en mijn pogingen om daar iets van te maken met lede ogen aan. Woest word ik daarvan. Steek ik het op dan krijg ik te horen: ‘Je haar zit een beetje rommelig’. Laat ik het loshangen dan krijg ik een ‘Je had eigenlijk naar de kapper gemoeten hé?’ naar mijn coronahoofd geslingerd.
Maar nu komt het. Inmiddels is het na twee maanden quarantaine-achtige toestanden lang genoeg om het strak naar achteren te doen in een staartje en nu voert mijn natuurlijke haarkleur de boventoon. Letterlijk. JP kent mij niet anders dan blond, en nu blijkt mijn natuurlijke haarkleur zo donkerblond te zijn dat het wel zwart lijkt. Zelfs ik sta elke ochtend verbaasd te staren naar mijn spiegelbeeld. Ik wist echt niet dat mijn natuurlijke haarkleur, na dertig jaar verven, zó donker was. Niks donkerblond. Niks grijs. Mijn natuurlijke haarkleur is niet alleen donker? Het glimt ook nog eens als een malle. Ik blijk gewoon een hele bijzondere prachtige kleur haar te hebben van mezelf.
Maar wacht. Ik ben er nog niet. JP is zichtbaar (en hoorbaar) teleurgesteld in mij. Elke dag jammert hij dat hij dacht dat hij een blondje aan de haak had geslagen. Dat hij het gevoel heeft dat hij een kat in de zak heeft gekocht. Geeft hij mij het gevoel dat ik hem al die jaren belazerd heb. Hij is zelf kaal hè mensen? Je weet wel. Zo’n haarloos makkelijk corona-veilig hoofd.
Nu ik na vier maanden ineens blijk te beschikken over een mooie eigen haarkleur heb ik besloten om dat voortaan zo te laten. Dat ik, wanneer Merel weer aan het werk kan gaan, ik ga voor mijn natuurlijke kleur haar. Want hoe bijzonder is het dat je op je op je tweeënvijftigste nog geen grijs haar hebt?
Ik moet alleen nog op zoek naar een goede schoonheidsspecialiste die mijn wenkbrauwen lekker vet aanzet. En naar een relatietherapeut vrees ik.
Lees ook: Hamsteren? Marjoleins vriend heeft het uitgevonden
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
