Klopt het dat je je eigen puberteit als een boemerang terugkrijgt van je kinderen? Dat je kinderen hetzelfde uitspoken als jij als puber? De zoon van Nienke is echt een kind van zijn moeder.
“Doei Teun, veel plezier!”. Ik roep het door het open autoraampje en zwaai tot ik hem niet meer zie. Het is wat, om onze zoon achter te laten in Zweden. Hij gaat studeren op het eiland Gotland. Een prachtig en stoer plan, maar nu het zover is moet ik wel even slikken.
Ik weet waar het vandaan komt, dat willen reizen. Zijn vader studeerde ooit een jaar in Berlijn en zelf heb ik een jaar rondgereisd in Australië. Ik heb daar een prachtige tijd gehad en het heeft me veel gebracht in mijn leven, maar nu mijn eigen zoon dit pad bewandelt, voelt het toch anders.
Het boemerangeffect: drugs, net als z’n ouders
Teun blijkt niet de enige die eenzelfde karaktertrek heeft als z’n ouders. Annemarie, een moeder van een klasgenoot van Teun vertelde mij laatst over de moeilijkheden met haar dochter. “Evy heeft van alles uitgeprobeerd”. Ik keek haar vragend aan en ze ging door: “Ze rookt al jaren, dat wisten we, maar laatste hebben we haar betrapt met een joint. Evy zoekt voortdurend de randjes op en liegt ook over alles.’’ Annemarie keek me bijna verontschuldigend aan; “Ik moet eerlijk toegeven dat ik als puber ook allerlei drugs heb uitgeprobeerd. Ik had het kunnen verwachten”. Zie daar het boemerangeffect!
Don Juan net als z’n pa
Zo ken ik nog meer voorbeelden. Mijn neefje is net als zijn vader de Don Juan van het dorp. Hij heeft vriendinnetje na vriendinnetje, net als zijn vader destijds. Mijn buurmeisje zit in allerlei commissies en voert actie voor een schoner milieu. Ze is al net zo fanatiek als haar vader die in de gemeenteraad zit en vroeger ook actie heeft gevoerd. Toen tegen de neutronenbom. En de dochter van een vriend heeft inmiddels drie grote tattoos op haar rug en armen. Dat heeft ze ook niet van een vreemde.
Kortom; Vaak zie je je eigen puberteit terug bij je kinderen. Heel herkenbaar, maar soms ook best confronterend. Want nu, na het afscheid van Teun, voel ik pas hoe het voor mijn moeder moet zijn geweest. En nu kunnen we bellen, hè? En Facetimen. Dertig jaar geleden was er geen mogelijkheid om contact met mij op te nemen met in Australië. Zij zat maar af te wachten tot ik belde. Gelukkig reageerde ze altijd enthousiast op mijn plannen, net als ik op die van mijn zoon. En dat verdriet, dat slik je gewoon weg.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
