Pauline en haar man hebben het al zo lang als ze zich kunnen herinneren enorm druk met hun lastige zoon. De relatie met haar man bestaat op dit moment uit niets meer dan crisismanagement en dat is als het aan Pauline ligt het enige wat hen nog bij elkaar houdt.

Pauline (57): “Ik weet nog precies wanneer ik besefte dat ik niet meer van mijn man Philip hield. Onze zoon was veertien. Onze dochter elf. Met onze oudste hadden we constant strijd. Onze beide kinderen zijn geadopteerd. Met de jongste ging het vanaf het begin van een leien dakje. Zij is vrolijk, sportief, grappig, in feite voedde ze zichzelf op. De oudste daarentegen was een baby die veel huilde, een kleuter en opgroeiend kind met een kort lontje en een puber die altijd in de problemen zat. We moesten constant sturing geven aan zijn gedrag. Bespraken elke dag wel een nieuwe aanpak en waren met talloze instanties in gesprek.

Op een doordeweekse avond, alweer elf jaar geleden, kwam de wijkagent langs om te vertellen dat onze oudste met een paar vrienden in een portiekflat had zitten blowen. Hij had een bekeuring gekregen, vertelde de agent, omdat hij die jongens al honderd keer had gewaarschuwd en ze het bleven doen. Nadat hij vertrokken was, hadden Philip en ik ons zoveelste gesprek over hoe we onze zoon genoeg genegenheid en vertrouwen konden geven om hem een kant op te laten bewegen die constructief zou zijn.

Ik keek Philip aan en besefte ineens dat we alleen nog maar probleemoplossers waren. Dat we elkaar goed steunden, maar dat de liefde, de geilheid, de interesse die ik voor een liefdespartner wil voelen uit onze relatie weggevloeid waren. Wat ik deed? Niks. Ik besloot ter plekke dat ik niet weg zou gaan. Dat het belangrijkste voor onze oudste was om een stabiele basis te hebben en dat een scheiding van zijn ouders hem alleen maar meer schade toe zou brengen.

Ik had de illusie dat ik ooit, nadat hij uit huis zou gaan, misschien mijn eigen pad zou kunnen gaan. Dat ik eventueel nog een nieuw leven met een nieuwe liefde zou kunnen beginnen. Onze zoon is nu echter 25 jaar en de zorgen zijn mettertijd alleen maar groter geworden. Hij is voor de wet volwassen, maar hij heeft Philip en mij nog keihard nodig. Om de haverklap zit hij vast omdat hij steelt en drugs dealt. Inmiddels heb ik een punt bereikt dat ik accepteer dat mijn huwelijk niet op liefde gebaseerd is maar op een partnerschap dat een stevige pijler is onder het bestaan van onze zoon. Zolang hij zijn leven niet op de rit heeft, zal ik mijn man niet verlaten.”