O, dat gedoe, tegenwoordig. Wat doen we met oudjaar? Moeten we iemand uitnodigen, gaan we ergens naartoe, blijven we saampjes thuis? Irma’s ouders hadden het een stuk makkelijker. Die deden gewoon elk jaar hetzelfde met Oud & Nieuw.
- Rond vijf uur kwamen mijn ome Antoon en tante Dick naar ons toe. Standaard. Niet in de hipste nieuwe outfit die ze die week nog geshopt hadden, maar ze hadden wel hun netste zondagse kloffie uit de kast gehaald. Hetzelfde kloffie als vorig jaar.
- Dan eerst een borreltje, even bijpraten. En daarna met z’n vijven fonduen. Grootste pret om de stukjes vlees die achterbleven in de pan. Echt lekker was het trouwens niet. Wel gezellig.
- De hond lag met een slaappilletje op onder de bank, zodat hij niet bang werd van het vuurwerk.
- Daarna kwam de sjoelbak tevoorschijn. Die gebruikten we nooit, alleen met Oudjaar. Hoe meer drank erin ging, hoe vaker de sjoelstenen door de kamer vlogen. Mijn schijven lagen altijd in no time zo dwars, dat ik wel met grof geweld moest gooien.
- Zo rond elf uur waren we uitgesjoeld. Mijn moeder trok een schort aan en ging de keuken in om oliebollen en appelflappen (beignets heetten toen nog flappen) te bakken. Ik mocht kijken, op veilige afstand, want dat hete vet vond mijn moeder levensgevaarlijk. En als de oliebollen dan omhoog kwamen, mooi rond en bruin, viste ze ze uit de pan, in een vergiet bedekt met keukenpapier.
- Om vijf voor twaalf droeg ze een grote schaal oliebollen de kamer in. Iedereen wenste iedereen een gelukkig nieuwjaar met een glaasje champagne (kinderchampagne voor mij) en dan ging de buitendeur open. Iedereen die op ons pleintje woonde, kwam meteen na twaalven naar buiten. We wensten alle buren gelukkig nieuwjaar, ook degenen die we in de rest van het jaar niet zo aardig vonden. De mannen staken het vuurwerk af, ik mocht binnen kijken met een sterretje in handen. De vrouwen schonken binnen maar eens een sherry’tje in. Dat hadden ze wel verdiend na al dat oliebollen bakken.
- Uiteindelijk zaten alle buren bij elkaar (of bij ons, of bij de buren twee deuren verder) voor een gezellige borrel. Van ons pleintje, en van een paar straten verder. En het was altijd die ene, zelfde buurman die naar huis gedragen moest worden.
- De volgende ochtend keken we gezellig met z’n allen naar het skischansspringer in Garmisch Partenkirchen. Urenlang. En we aten koude oliebollen.
Simpel, maar o zo vertrouwd en gezellig. Iedereen kende elkaar, niemand jatte je tv, ook al liet je de hele nacht de deur open staan. Het was elk jaar gezellig, en elk jaar een feest. En het allermooiste was: elk jaar werd dan ook echt een gelukkig nieuwjaar.
