Rondvliegende campingtafels, irritante pubers, gedoe om geld. Voor je besluit met vrienden op vakantie te gaan, moet je het verhaal van Marloes lezen. Opdat wij nooit hoeven te zeggen: we hadden je nog zo gewaarschuwd.

Je weet niet wat mensen uit elkaar doet knallen. Volle maan, drank, een verkeerde opmerking – geen idee waarom ik mezelf die avond terugvond naast een omgekieperde campingtafel en twee woedende mensen. Het enige wat ik had gezegd: “Kun je alsjeblieft tien minuten je waffel houden?”

Met vrienden op vakantie

Met vrienden op vakantie, het lijkt een goed idee maar kan eindigen in een drama. Toch maak ik ieder jaar weer plannen. Vanwege hee-we-willen-ook-die-kant-op-laten-we-samen-gaan. Omdat we heimwee hebben naar de gezinsvakanties van vroeger en besluiten met bloedverwanten in een zomerhuis te kruipen. Omdat je geen idee hebt waar je naartoe wilt en daarom meegaat in het plan van de ander.

Dat laatste dachten bijvoorbeeld onze vrienden J en P. Nou ja, vrienden. Wat kenden we ze nou eigenlijk. Onze kinderen zaten bij elkaar op school, we aten een keer per jaar met zijn allen, we vonden het gezellige lui. Ze belden ons drie dagen voor wij gingen kamperen in Frankrijk met de vraag welke camping we hadden gereserveerd. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dacht ik. Ik zag al helemaal voor me dat wij lekker in de bar zouden hangen terwijl onze pubers elkaar vermaakten. J bezwoer ons nog dat ze hun tent ver van de onze zouden zetten, zodat we allemaal onze eigen gang konden gaan.Toen we na een verhitte autorit (ook met Google Maps kun je verdwalen op de Périphérique) onze plek toegewezen kregen, bleken J en P echter naast ons te staan. Verrassing! Er was nog een plekje over, zo gezellig!

Rustige vakantie of niet?

Hoe zeg je dat je deze constructie niet zit zitten als je weet dat het afbreken en opnieuw opzetten van een vintage Alpen Kreuzer minimaal zes uur kost?  In plaats daarvan posteerden we ons onder de door P meegenomen partytent. Hij had in de lokale supermarkt al bubbels gehaald.

Mijn schoonvader was een paar weken daarvoor overleden, en mijn man en ik hadden ons verheugd op een rustige vakantie. J en P bleken juist helemaal geen zin in elkaar te hebben. Als wij wilden fietsen, wandelen of een stadje bezoeken, gingen ze ongevraagd met ons mee. Zij is nog wel bescheiden en rustig, hij is zo’n hardop-denker die alles onder woorden moet brengen wat hij ziet en meemaakt. Niet mijn idee van een fijn fietstochtje. Ik voelde steeds vaker de neiging hem te wurgen met de waslijn die onze tenten verbond.

We wisten niet hoe we J en P duidelijk moesten maken dat we af en toe met zijn tweeën wilden zijn. Dat we geen zin hadden in zijn verheugde hoofd als we ’s ochtends de tent openritsten. En al helemaal geen behoefte aan zijn croissantjes en al het andere dat hij deed om de moed erin te houden. Laat staan aan het chagrijnige hoofd van zijn vrouw die elke ochtend met een kater de tent uitkroop en vervolgens mopperde dat hij weer te veel brood had gekocht.

Lang verhaal kort: de vakantie eindigde met een omgekieperde campingtafel en rondspetterend bier.

Vakantievrienden

Een logé en een vis, blijven drie dagen fris. Mijn oma had die spreuk op een tegeltje in de kamer hangen. Hoe mijn oma bij die spreuk kwam, was me een raadsel. Ze had nooit logees, hooguit af en toe de kleinkinderen. Dat de spreuk opging voor vissen, kon ik begrijpen. Vis moet je consumeren voordat het gaat stinken. Pas toen ik volwassen werd, begreep ik dat van die logees. In het buitenland riep ik tegen leuke mensen: “Als je ooit in Amsterdam komt, kun je altijd bij ons logeren.” Je vindt elkaar leuk onder een palmboom in Thailand, dus waarom niet 24/7 van elkaars gezelschap genieten? Maar na de euforie van het weerzien en de eerste hilarische avond komt de klad erin. Je ergert je over een natte badkamervloer. Je baalt dat je de hele dag heen-en-weer moet rennen met eten en drinken. En dan moet je ook nog alle drankjes betalen als je de gasten de stad laat zien en uitpuft op een terrasje. Om nog te zwijgen over de middagen die ik in het politiebureau moest slijten omdat de portemonnee van een gast was gerold of omdat-ie knetterstoned van straat was geplukt.

En wat denk je van gasten die overdreven behulpzaam zijn en onmiddellijk in het gelid springen als je de kamer binnenkomt. Die je keukenkastjes opnieuw indelen of je parketvloer dweilen met veel te veel water. Na dit een paar keer te hebben meegemaakt, geef ik buitenlandse gasten het adres van een leuke B&B en trakteer ik ze hooguit op een etentje. Je hebt dan in ieder geval de garantie dat je elkaar nog terugziet, want het bleef tenminste gezellig.Dat de irritatie opkruipt als mensen die je niet echt kent op je lip zitten, is voor te stellen. Dat het gebeurt als je op stap gaat met je allerbeste vrienden, lijkt bijkans onmogelijk. Toch gebeurt het. Zo verlopen trips met dispuutgenoten altijd volgens hetzelfde patroon. Ooit woonden we met z’n vijven in een huis van honderd vierkante meter, nu worden we op dag drie al gek. De eerste avond is er de euforie van het weerzien waarbij je over je woorden struikelt om elkaar kond te doen van ons leven. We eten en drinken en de avond kan niet lang genoeg duren. De volgende dag zit iedereen katterig aan het ontbijt. Daarna ga je wandelen, shoppen, fietsen, om vijf uur weer aan de drank en om tien uur valt de hele meute om van vermoeidheid.

Tijd om op te stappen

De derde dag belt iedereen plotseling met het thuisfront. Je ziet A voor de zoveelste keer de komkommer zonder plasticje in de ijskast stoppen. B mishandelt de enige avocado dusdanig dat hij niet meer eetbaar is. C begint te zeuren over je eetgewoontes (eet je nog steeds geen brood?). D. blijft kakelen over haar volmaakte pubers. En dan weet je: tijd om op te stappen.

Als het met je beste vriendinnen al niet lukt, waarom zou je dan wel met een schoolpleinmoeder, familie of godbetert de buren op vakantie kunnen? En niet vergeten de bijbehorende echtgenoten en kinderen?

Campingdebacle

Je zou denken dat ik had geleerd van het campingdebacle. Niks daarvan. “Kom maar langs”, zei ik tegen onze oude vrienden F en S toen we een huis hadden gehuurd in Griekenland. We hadden vaker vakantiehuizen gedeeld toen de kinderen nog klein waren. Spelletjes tot middernacht, lekker ouwehoeren, iedereen ging zijn eigen gang. Nu waren de kinderen niet klein meer, maar pubers. Bij aankomst was de sfeer jolig. Luid toeterend reden ze het straatje in. Koffers werden uitgeladen, kamers ingenomen, flessen ontkurkt, de barbecue aangestoken. Hartstikke gezellig. De volgende avond gingen we naar een restaurant. We kregen een lange tafel: ouders aan de ene kant, kinderen aan de andere kant. De volwassenen hadden het reuze gezellig, de pubers vonden elkaar totaal niet leuk. Ze appten stuurs met het thuisfront en hielden dat de hele vakantie vol. Natuurlijk probeerden we ze te lijmen met windsurfcursussen en banaan-achter-de-speedboottochtjes. Tevergeefs. Onze hartenlapjes wilden maar een ding: naar huis. En waren zo vriendelijk dat elke vijf minuten mede te delen.

Hun chagrijn had zijn weerslag op de volwassenen. Het begon ermee dat S. mijn dochter aansprak op haar telefoongedrag. Toen ik zei dat ik dat liever zelf deed, beweerde hij dat mijn kind totaal niet luisterde. “Nee, niet naar jou”, beet ik hem toe. De verwijten vlogen over en weer. Hij vond mijn kinderen arrogant, ik vond hem dominant. Hij vond dat ik te veel las en niet gezellig meedeed, ik riep dat ik ook vakantie had. Hij liep woest de deur uit, zijn vrouw barstte in snikken uit. Hij kwam terug en verontschuldigde zich voor zijn gedrag. Ik bood ook excuses aan. We legden het bij maar echt goed werd de sfeer niet meer. Iedereen deed zijn best, zelfs de pubers waren af en toe bereid hun mobieltjes terzijde te leggen. We maakten uitstapjes per gezin en vermeden de gezamenlijke avondmaaltijd. Het afscheid was koeltjes en we hebben ze sindsdien nog maar een keer gezien, onverwacht in de kroeg.

Vakantie met familie

Het gekke is, mijn man en ik kunnen prima met elkaar vakantievieren. We slaan elkaar hooguit de hersens in als we de tent opzetten, maar we zijn goddank kort van memorie. En toch leek het me een goed idee – hoe naïef – met zijn pas gescheiden zus en haar dochtertje een huisje van tachtig vierkante meter te huren. Want zij was zielig. En familie. En best een leuk mens.

Hoe dit ging laat zich raden. Na een dag of drie sloop de irritatie erin. Haar kind werd iedere ochtend om zes uur wakker. Ze kreeg altijd haar zin, ook als ze niet wilde ontbijten maar wel een ijsje eiste. Mijn schoonzus vond het nodig elk kliekje te bewaren en het de volgende dag alsnog op tafel te zetten. En ze wist veel beter dan ik hoe je tomaten moet wassen. Vond zij.

Dat waren nog kleine irritaties. Het ergste was dat we avond aan avond moest aanhoren hoe verschrikkelijk haar ex-echtgenoot was. Mijn man maakte zich dan snel uit de voeten onder het mompelen van ‘ik moet nog een beetje werken.’ Zoveel mannenhaat kon hij niet aan. Ik vond dat ik het geweeklaag beleefd moest aanhoren. Ook als schoonzus het op een zuipen zette en in herhaling viel.

Na die rampzalige week zie ik mijn schoonzus alleen nog op verjaardagen. Ze heeft een nieuwe vriend. Met de ex is het inmiddels een soort van koek en ei. Ze opperde laatst hoe leuk het zou zijn deze zomervakantie met de hele familie (dus ook mijn schoonouders, god verhoede) een huis te huren op Ibiza. Nog voor ik mijn mond opende om daar enthousiast mee in te stemmen, zei mijn man dat we al andere plannen hebben.

ILLUSTRATIE: STUDIO VONQ

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)