Marjorie (58) viert verjaardagen en familiefeestjes zonder haar vriend omdat haar kinderen van 27 en 30 jaar hem niet accepteren: ‘Ik ben er verdrietig over, maar ik ga het niet uitmaken voor hen.’

“Er zijn momenten dat ik het lief vind, de loyaliteit naar hun vader toe. Het is niet zo dat ze de deur bij hem platlopen, maar dat ze na de scheiding de kant hebben gekozen van een vrij moeilijke man, getuigt van een soort oerliefde waar ik waardering voor kan opbrengen.

John is een zeer rechtlijnig mens die erg slecht tegen verandering kan. Elke dag in ons huwelijk was hetzelfde, nadat de kinderen zelfstandig werden vond ik ons leven ontzettend saai. Hij wilde alles houden zoals het was, hij was graag thuis, hij ontving niet graag vrienden.

Op zijn werk was hij ook al niet erg flexibel wat voor veel stress zorgde. De enige reden dat hij door alle reorganisatierondes was gekomen, was dat hij al zo lang in dienst was, dat hij eigenlijk te duur was om te ontslaan. Zijn werk doet hij goed, maar hij doet ook niet meer dan dat. Hij was ooit jaren erg gelukkig met een negen tot vijf baan en is vastbesloten die tot zijn pensioen te houden.

Ik ging dood in dat huwelijk. Mentaal dan. Het is zwaar om altijd alle initiatieven te nemen en elke woensdag sla met ei te eten. Een beetje jeu in ons leven brengen was zoiets als trekken aan een dood paard. John wilde het gewoon niet. En ik wilde zo niet verder, zodat ik van hem ben gescheiden.

Iets wat hij maar moeilijk kon accepteren. Zelfs toen ik mijn spullen had gepakt en tijdelijk antikraak woonde, vroeg hij nog: ‘Wanneer kom je terug?’

Onze kinderen hebben het me erg kwalijk genomen dat ik de scheiding heb doorgezet. Ze hebben allebei wel iets van het rechtlijnige van hun vader, in de zin van ‘zoiets doe je niet’. Wat meespeelde was dat John in zijn eentje niet verder kwam dan eens een magnetronmaaltijd en met alle lichten uit voor de tv zat. Met mij was alle gezelligheid uit zijn leven verdwenen en het kwam niet in hem op om zelf eens lekker te koken of een paar kaarsjes aan te steken. De kinderen vonden dat heel zielig voor hem en gaven mij er de schuld van.

Het contact tussen Linde (30) en Samuel (27) is om die reden een tijdje heel slecht geweest. Wat daarin ook een rol speelde, was dat ik na mijn scheiding uitbundig heb gedate en een paar keer Mr Wrong heb getroffen. Ze hadden geen zin om te investeren in zo’n man en vonden het nog steeds lastig dat hun vader er niets van maakte, ook omdat ze nu zelf tijd en energie kwijt waren aan hem een beetje opbeuren en aanmoedigen. Ik kan uit ervaring zeggen dat dit een frustrerende bezigheid is.

In 2018 was ik uitgeraasd, had ik wel zo’n beetje alle foute seks gehad die een vrouw kan hebben en was ik een stuk wijzer over mannen en relaties. Mijn ex was niet makkelijk, maar andere mannen zijn op hun manier bepaald geen prins. Prima, wist ik dat ook weer. Het voornemen was om het daten op een laag pitje te zetten en gewoon lekker in mijn eentje verder te gaan.

Een paar maanden kreeg ik op de enige datingapp die ik nog niet had stopgezegd een berichtje van ene Jochem. Dat werd chatten, een keertje videobellen en koffie drinken. Koffie werd lunch, lunch ging over in een totaal onverwacht bezoek aan Blijdorp waar hij me per se wilde voorstellen aan Eveline. Dat bleek een dwergnijlpaard te zijn waar hij een zwak voor had.

Voor een eerste date was het origineel op het bizarre af, hij had goddank geen enge fixatie op Eveline en ik kwam schor van het lachen thuis. Jochem en ik gingen daten, gingen met elkaar naar bed en kregen zo een leuke LAT-relatie. Per week zijn we een dag of drie samen, afhankelijk van wat mogelijk is qua werk. Ik vind het heerlijk om bij elkaar te zijn, maar ook heerlijk om een paar dagen voor mezelf te hebben.

Dat geldt ook voor hem, hij heeft uit zijn tweede leg een zoon van vijftien aan wie hij tijd en aandacht wil besteden. Prima. Ik zie die jongen niet heel vaak, maar het contact is normaal.

Dat kan ik helaas niet zeggen van het contact tussen mijn eigen kinderen en Jochem. Ze weigeren hem te ontmoeten, omdat ze het me nog steeds kwalijk nemen dat ik hun vader ‘ongelukkig heb gemaakt’. Er is weinig oog voor hoe ongelukkig hij mij maakte, dat laat ik maar gaan – ze mogen hem hoog hebben zitten.

Ingewikkeld is het wel. Ik kan bij hen op bezoek gaan, als ik maar niet al teveel praat over Jochem. Zij komen bij mij, mits hij er niet is. Ik laveer maar een beetje mee, want er is inmiddels een dot van een kleinzoon die ik graag zie opgroeien en ik hou zielsveel van mijn kinderen – ik kan me geen leven voorstellen waarin ik geen contact meer met ze zou hebben.

Maar soms voelt het ook als een machtsspelletje om mama kort te houden. Samuel gaat volgend jaar trouwen, Jochem wordt niet uitgenodigd. We zullen tegen die tijd zes jaar samen zijn, dat kun je volgens mij geen bevlieging meer noemen. Maar mijn zoon wil de bruiloft ‘onder elkaar’ houden en dat betekent dus een dagje optrekken met mijn ex.

Ik schik me maar, ik wil geen ruzie. En ik ga het ook niet uitmaken om mijn kinderen een plezier te doen. Maar jammer vind ik het wel, dat ze hem helemaal niet willen leren kennen, dat ze me dit deel van mijn leven niet gunnen. Dat elk familiefeest een soort emotioneel mijnenveld is en dat we niet als normale volwassen mensen gewoon eens samen kunnen eten.

Mijn broer en zus hebben mijn vriend inmiddels een paar keer ontmoet, dat gaat prima samen. Maar ondanks hun aanprijzingen staan mijn kinderen er vrij onwrikbaar in. Daarin lijken ze dan, zoals gezegd, weer erg op hun vader.

Jochem en ik zeggen wel eens voor de grap dat we altijd Eveline nog hebben, als bonusdwergnijlpaarddochter. Maar het liefst zou ik toch willen dat mijn eigen dochter en zoon gewoon zouden vragen: ‘Hoe is het met Jochem?’ En dat ik iedereen waar ik van hou eens aan mijn eigen keukentafel zou kunnen hebben.”

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!