Een werkgeefster die anoniem wil blijven, nam iemand aan die absoluut geen kinderen meer wilde. Fijn, want na jaren vol zwangerschaps- en ouderschapsverloven, was ze daar wel even klaar mee. Tot de dame in kwestie op haar eerste werkdag vertelde zes maanden zwanger te zijn: “Ze vroeg meteen ouderschapsverlof aan.”  

“Ik heb een collega, daar lusten de honden geen brood van. Ons kleine bedrijf ondersteunt zorgorganisaties administratief. Het is altijd drukte en chaos, dan zijn er weer fusies, dan zijn er weer jaarcijfers nodig. We doen het met drie mensen, een redelijk krappe bezetting voor al het werk dat we moeten verzetten.

Twee jaar geleden solliciteerde Margot bij ons. Ze zou op de plek komen van een werknemer die drie kinderen had gekregen in vier jaar. Het was zwaar geweest, mijn collega en ik waren echt aan het eind van ons Latijn toen madam na drie zwanger- en ouderschapsverloven besloot toch maar thuisblijfmoeder te worden. Woest was ik. 

Ik besloot open kaart te spelen met de sollicitanten. Ja, sorry hoor, ik gun iedereen kinderen, maar ik wilde gewoon niet opnieuw in die situatie belanden. Daarom hadden we alleen oudere sollicitanten uitgenodigd voor een gesprek, vanaf een jaar of veertig.

Ik zei: ‘Ik weet dat ik er wettelijk niet naar mag vragen, maar we hebben nu jaren zwanger- en ouderschapsverlof achter de rug die we moesten opvangen, mag ik informeren naar jouw plannen op dat vlak?’ Margot was heel resoluut. Nee, zei ze. Ze had al twee grotere kinderen, dat ging ‘m echt niet worden. Ik vond het een leuk mens, heel capabel ook. De keuze viel op haar. Ik verheugde me op haar komst.

Geloof het of niet, op haar eerste werkdag vertelde Margot doodleuk dat ze al zes maanden zwanger was. Toen ze solliciteerde was ze dus al vier maanden onderweg. In datzelfde gesprek vroeg ze meteen het maximale ouderschapsverlof aan, iets wat je als werkgever niet mag weigeren.

Ik zakte echt door de grond. Eindelijk was ons team op sterkte, en dan nu dit. Het werd nog erger: na drie weken begon ze te klagen over bekkeninstabiliteit. Toen wisten we al hoe laat het was. Ja hoor, Margot was nog geen maand in dienst of ze moest van de verloskundige stoppen met werken. Dat ze wél door de Prénatal kon lopen, zagen we op haar Instagram. 

Tja, we moesten wel, mijn collega en ik buffelden door tot ze terug zou komen. Vol goede moed heetten we haar na dik een half jaar welkom, met taart en lieve cadeautjes, maar ze begon meteen te klagen over de werkdruk, de hoogte van haar bureau en onze kantoorstoelen die volgens haar niet aan de nieuwste ergonomische standaard voldeden. 

Je raadt het al: Margot zit alweer een paar maanden thuis. En ik moet naast haar werk doen ook nog eens uren spenderen aan haar re-integratie. Ook nu weer zie ik haar op Instagram volop genieten van haar vrijheid.

Ik ben blij dat we in Nederland goed zorgen voor de zwakkeren in de samenleving, ook als ondernemer sta ik achter alles wat we met elkaar hebben afgesproken. Maar hemeltjelief, hoe kan het dat zulke mensen er zo schandalig misbruik van durven maken?”

Nooit meer iets missen?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!