Irma heeft niks met kerst. Dat gedoe met kerstdiner en samenzijn. Maar de dagen ervoor en erna, daar kan ze enorm van genieten.
De kerstdagen zelf, die hoeven van mij niet zo nodig. Dat gedoe over een kerstdiner alleen al. Nou vindt de mannelijke helft van mijn gezin alles prima, als er maar een flink stuk vlees is. Maar mijn jongste dochter vind dat het chic moet. Met toch minimaal voor-, hoofd- en nagerecht. Voor zo’n tien personen. Waardoor ik véél langer in de keuken moet staan dan de 20 minuten die ik normaal gesproken voor een diner uittrek. Maar: kind gelukkig, ik gelukkig. Dus komt er een echt kerstdiner.
En dan zijn we gezellig allemaal samen. Ik zet koffie en thee, schenk drankjes in en hoop ondertussen dat iedereen zich beschaafd gedraagt. Vorig jaar ontstond er op tweede kerstdag slaande ruzie tussen mijn normaal zo lieve kinderen, twee jaar geleden wilde dochterlief al na tien minuten opstappen, omdat haar broer ‘zo vreselijk irritant en egoïstisch’ deed. Gelukkig zijn ze dit jaar allemaal weer een jaartje ouder en (hopelijk) wijzer.
Maar de kersttijd zelf, die vind ik heerlijk. Ik hou van kaarsjes en lichtjes, van ruitjes van rood plakband en sneeuw op de ramen. Van een binnenstad in kerstsfeer. Ik word nergens blijer van dan van een terrasje met kaarsjes, een kerstboom met lichtjes en heel veel glühwein. Ik kan uren over de kerstmarkt dwalen. Gewoon voor de sfeer, want kopen hoef ik niet zo nodig. Thuis heb ik mijn eigen kerstboom, waar niks hips aan is. Een waarin nog engeltjes en ballen uit mijn kindertijd in hangen, en versiersels die de kinderen vroeger zelf gemaakt hebben. Niet heel stijlvol of in één hippe kleur, maar wel met mooie herinneringen.
Elk jaar haal ik met een warm gevoel mijn stalletje tevoorschijn. Dat hadden we al toen ik een klein kind was, ik speelde altijd met de figuurtjes (daarom missen de meeste schapen hun neus). Iedereen lacht me er om uit: de beeldjes zijn beschadigd, de grot waar kindje Jezus in ligt versleten. Maar het is míjn stalletje en dat hoort er elk jaar weer bij.
In de auto zing ik honderden kilometers lang totaal gelukkig mee met ‘All I want for Christmas’ en ‘Last Christmas’. Ik hoop zelfs op sneeuw, hoewel ik kou verschrikkelijk vind en de vieze smurrie, waar sneeuw uiteindelijjk in verandert, haat.
Als een klein kind verheug ik me op alle oude films die in deze dagen weer op tv komen. Ik koop eenmaal per jaar een televisiegids, zodat ik alle films die ik wil zien aan kan kruisen. Jaja, ik wéét dat die ook in de krant staan en online, maar dit is veel en veel leuker. Ik wil Home Alone zien, Annie en vooral: Sissi. Want zelfs al heb ik de dvd’s van Sissi in de kast staan, de films zijn gewoon veel leuker als ze met Kerst op tv komen. Ik heb ze waarschijnlijk zo’n honderd keer gezien, kan hele stukken uit mijn hoofd opzeggen, maar toch: ik kijk er elk jaar weer naar uit.
Ben ik nou een ouderwetse suffe (kerst)muts? Waarschijnlijk wel. maar wat maakt het uit – zolang die kerstdagen zelf maar een beetje geruisloos voorbij gaan, geniet ik me kapot van alles eromheen.
