Netflixen heeft onmiskenbaar voordelen. Maar óh, wat verlangt Marjolein soms terug naar de tv van toen.
Ik ga bingewatchend door het leven. Kijk met vierkante ogen alle afleveringen van Grace and Frankie en vreet me daarna met een bloedgang door drie seizoenen The Handmaid’s Tale. Een week wachten op een nieuwe aflevering is immers zó 2012.
We kunnen tegenwoordig alles overal en altijd kopen, dus ook films en series. Weinig zo lekker als op dagen vol regen en andere droevigheid je apathisch wentelen in de zoveelste tv-marathon met alleen hoognodige pitstops voor een plas of de gang naar de koelkast.
Maar het is natuurlijk totáál andere koek dan vroeger. Ik besefte het weer eens, toen ik een poosje terug hoorde dat Tineke Verburg was overleden.
Ineens zag ik mezelf weer verrukt voor de tv zitten, decennia geleden. Tineke was onder meer een kundig presentatrice, maar in mijn hoofd vooral gegrift als een van de iconen der eighties-televisie. Een omroepster (kóm daar tegenwoordig nog maar ‘es om, mensen) die net als collega’s zoals Ellen Brusse het publiek een stukje duiding meegaf omtrent de naderende bonte avond op de buis. Een avond vaak, waarop ik me al de hele dag of week onmetelijk had verheugd en om had verkneukeld.
Met spelshows, die in mijn herinnering úren duurden. Op het puntje van je stoel bij Ted de Braak en Rudi Carrell, en natuurlijk Willem Ruis. Ademloos keek ik toe hoe kandidaten met trilvingers en een kloppende voorhoofdsader toch zo behoedzaam mogelijk een ring om een stang moesten jagen in het spelonderdeel De Spiraal. Door Willem voelde het alsof je er zelf bij stond.
Het was ook de tijd waarin de fundering werd gelegd voor mijn hang naar alles wat smeuïgheid, drama en intriges ademt. Ik deed me te goed aan series als Dynasty (team Alexis hier), maar ook aan geweldigs van eigen bodem. Dossier Verhulst bijvoorbeeld, en natuurlijk later de smulserie Medisch Centrum West met de escapades van dokter Jan en die gemene dokter Eric.
Je leefde ernaartoe en bleef ervoor thuis.
Tegenwoordig is het anders. We kiezen niet alleen zelf de momenten om televisie te kijken, ook heeft zich een soort verzadiging voltrokken. Als je maar oud genoeg wordt, heb je op een gegeven moment alles wel gezien. Letterlijk. Inmiddels heb ik zelfs een hekel aan veel spelprogramma’s, vooral als er een blik BN’ers wordt opengetrokken waarvan ik de helft moet googlen.
Er is één uitzondering in dit genre. Een ijzersterke topper van vroeger die afgestoft en opgepoetst wat mij betreft zo weer op het scherm kan. Vroeger hét programma waarin de kijker mensen als Neelie Kroes en Patricia Paay zij aan zij -of tegenover elkaar, daar wil ik vanaf wezen- zag strijden in een doldrieste combinatie van sport en spel: AVRO’s Sterrenslag. Ik geloof dat er al eens is geprobeerd om het weer nieuw leven in te blazen, maar ik zie een versie 3.0 ook hé-le-maal zitten.
Thierry Baudet in een kano met Kim Holland. Gerrit Hiemstra als teamcaptain bij het touwtrekken.
Daar blijf ik op de zaterdagavond voor thuis.
Lees ook: 40 dingen die zó typisch jaren 60 zijn, dat we meteen terugverlangen
