Els durft geen feestje te geven, omdat ze bang is dat er niemand komt opdagen. ‘Dan sta je dan, tussen veertig flessen wijn en tweehonderd zelfgemaakte hapjes.’
LEES OOK: Miriam wordt 50 en ze gaat dat wel/niet vieren
Mijn moeder was niet goed in feestjes. Ik kan me niet herinneren dat we er ooit eentje hebben gevierd. Nou ja, toen mijn ouders 25 jaar getrouwd waren gingen we met vrienden en familie uit eten. En bij hun veertigjarig jubileum trokken pa en ma met kinderen en kleinkinderen een weekendje in een hotel. Maar thuis werd er niet gefeest. Dat geeft veel te veel gedoe, rommel en krassen op het parket door ongewenst geschuif met stoelen. Het kan natuurlijk ook dat ma bang was dat er niemand zou komen.
Dat is namelijk de reden waarom ik zelden of nooit iets vier. Stel je voor dat je om half elf in een verlaten huiskamer staat met slechts een verdwaalde buurman en een collega die depressief op het balkon een sigaret opsteekt. Of dat alleen die ene vriend verschijnt, die louter over antieke boeken kan praten. Of die vriendin, die het onmiddellijk op een drinken zet en binnen drie kwartier niet meer op haar benen kan staan. Sta je daar met je goeie gedrag, veertig flessen wijn en tweehonderd zelfgemaakte hapjes.
Ik vind het ook eng om naar feestjes te gaan. Pure mensenvrees is dat – ik vind het doodeng een ruimte binnen te stappen waar een heleboel mensen het grootste plezier hebben. Ik herken nooit iemand, kan geen namen onthouden en voel me dik en houterig en ongelukkig. Tenzij ik meteen in de armen van een feestbeest val die ik toevallig wel herken en met wie ik meteen de grootste lol heb. Dan ben ik opeens niet meer verlegen, maar zet ik het uitgelaten op een dansen, desnoods op tafels, en doe ik zo lollig dat niemand zal denken: o, dat is die vrouw met mensenvrees.
Gek is dat, dat ik zowel mensenvrees heb én tegelijkertijd in gezelschap heel jolig kan zijn. Nu ik erover nadenk: dat had mijn moeder ook. Ze gaf weliswaar nooit zelf een feestje, maar ik zie haar nog enthousiast foxtrotten en quicksteppen op feestjes bij de buren. Dan had ze blosjes op de wangen, straalden haar ogen en leek ze in haar avondjurkje opeens twintig jaar jonger. Mijn vader probeerde ijverig mee te doen, maar helaas had hij geen enkel maatgevoel. Hij draaide consequent de verkeerde kant op en telde hardop de maat. Tot wanhoop van mijn moeder die geen enkel begrip had voor mannen die niet konden dansen.
