Miriam tikt het ene stukje na het andere voor SAAR, maar dat zet qua pensioen natuurlijk geen zoden aan de dijk. Wij schudden het wijze hoofd en zeggen luid en duidelijk: doe iets Miriam, DOE IETS.
Ik weet nog dat ik ontslag nam als account-manager omdat ik er doodongelukkig van werd en dat mijn moeder bozig vroeg hoe dat nou moest met mijn pensioen. Op dat moment wilde ik heel veel horen. Van: Het ‘komt wel goed schatje,’ tot en met: ‘Jij vindt vast wel iets dat beter bij jou past.’ Maar niet: ‘Hoe moet dat nu met je pensioen?’ Ik was begin dertig. Pensioen was iets voor oude mensen. Ik had nog alle tijd om mij daarin te verdiepen. Heel volwassen stopte ik mijn vingers in mijn oren. ‘Voor je het weet is het zover hoor’, waarschuwde mijn moeder nog. Ik stak mijn tong uit.
Er volgden allerlei dubieuze baantjes. Van werken in vage restaurants tot en met werken voor een bedrijf dat achteraf gezien niets had geregeld. Vorig jaar realiseerde ik mij ineens dat de jaren voorbij waren gevlogen. Dat ik welbeschouwd al middelbaar was en dat ik nog h-e-l-e-m-a-a-l niets had geregeld. Ik werkte weliswaar al twintig jaar als zelfstandig tekstschrijver maar een potje aanleggen voor later? Mocht ik nog iets van pensioen op willen gaan bouwen dan werd het tijd dat ik een serieuze baan zou krijgen. Een baan van negen tot vijf. In een kantoortuin. Een baan met goede arbeidsvoorwaarden, een pensioensregeling en een kantine waar ze broodjes kroket verkochten.
Banen genoeg. Ik zou mijzelf er wel even tussenproppen. Dat viel een klein beetje tegen. In alle vacatures die op mij van toepassing waren werd gevraagd om een junior. Een junior. Zo iemand die net uit de schoolbanken komt en voor twee euro vijftig en een krentenbol wel even wat werkzaamheden wil verrichten. Of er stonden taakomschrijvingen vermeld die ik eerst moest googelen om erachter te komen wat ze nou precies betekenden. Het digitaliseren van parkeermanagement. Het hebben van een gezaghebbend cultureel profiel.
Ik schreef prachtige brieven en leukte mijn CV op. En ontving louter afwijzingen. ‘U past niet binnen ons profiel van de perfecte kandidaat.’ ‘Wij wensen u veel succes bla bla bla.’ Ik raakte een beetje in paniek. Ik had nog maar een achttien jaar om ervoor te zorgen dat ik tegen de tijd dat ik de AOW-leeftijd zou bereiken voldoende financiële middelen zou hebben om met een caravannetje door Europa te trekken. Zoals ik er nu voor stond had ik niet eens geld voor een trekhaak. Ook geen kleintje. Gelukkig kreeg ik als zzp’er steeds meer opdrachten en kon ik gaan schrijven voor Snippet Media (die leuke online uitgeverij van onder andere Saar Magazine).
‘Weet je nou al waar je aan toe bent?’ vroeg mijn lieve moedertje onlangs. Dit keer stopte ik geen vingers in mijn oren. Ik stelde haar gerust. Ik zou naar zo’n mannetje gaan die voor mij fijn uit zou pluizen hoe ik de gaten in mijn pensioen zou kunnen dichten. Ik zag er tegenop. Dan zou dat mannetje mij allemaal moeilijke vragen stellen en dan zou ik heel erg zuchten. ‘Nee joh’, zei mijn moeder.’ Dat kan je zelf ook allemaal opzoeken op internet Het enige wat je daarvoor nodig hebt is je DigiD. Daarmee kan je alle informatie opzoeken die je nodig hebt.’
Ik keek naar mijn moeder. Wie was deze vrouw? Zou zij soms óók weten wat digitaliseren van parkeermanagement betekende? Hoe mensen eruitzien met een gezaghebbend cultureel profiel? Ik durfde haar niet te vertellen dat ik geen idee had wat mijn DigiD-inlogcode was. Soms hoeft je moeder niet alles van je te weten.
Lees ook: Weinig of geen pensioen? Dit kun je doen
