Na het zien van de documentaire The Game Changers, waarin beweerd wordt dat iedereen gezonder wordt van een veganistische levensstijl, besloot Miriam ook op de veganistische toer te gaan. Dat liep niet helemaal zoals gepland.
Tegenwoordig moet je veganistisch zijn wil je er een beetje bij horen. Ik wilde er ook een beetje bij horen nadat ik de documentaire The Game Changers had gezien op Netflix. Ik zou voortaan alleen nog maar planten eten. Planten en noten en zaden. Bergen groente en lekker veel fruit. En soja. En ik zou voortaan heel veel gaan wokken. Dat was het idee.
Er was alleen een probleem. Nou om eerlijk te zijn waren er meerdere. Ik houd niet van wokken. Ik houd niet van groente. Ik houd niet van gierst, quinoa of iets anders zaderigs. Ik vind het al verschrikkelijk als ik duidelijke aanwezige zaden in mijn brood zie omdat ik dan extra moet kauwen. En ik zou voortaan geen kaas meer mogen. Geen kaas meer! Hoe kan je leven zonder kaas? Ik ga dood zonder kaas.
Maar ik wilde er dus een beetje bij horen dus toog ik naar de groenteboer. Ik kocht een pompoen. Sla. Aardappels. Wortels. Prei. Bloemkool. Een aubergine en een courgette. Champignons. Bleekselderij. Bieslook. Tomaten. Mandarijnen. Bananen. Bessen. Linzen. Koriander. Tijm. Doe is gek ook nog rozemarijn. Peterselie dat ook koriander bleek te zijn. Een meiknolletje. Munt. Gember. En een grote komkommer. Ik had een grote tas bij me die er heel erg vol en gezond maar vooral enorm veganistisch uitzag.
Toen vroeg de groenteboer: ga je koken? Dat vond ik een beetje vreemde vraag. Ik had ook kunnen antwoorden dat ik naar alternatieve seksspeeltjes aan het zoeken was, maar leg dat dan maar eens uit aan de hand van zo’n dik rond meiknolletje. Ik had ook kunnen antwoorden dat ik op de veganistische toer was gegaan nadat ik die documentaire The Game Changers had gezien op Netflix. Maar dat kon ook weer niet want als vrouw van eenenvijftig-en-een-half word je toch geacht niet alles dat je wordt voorgeschoteld klakkeloos meer aan te nemen.
Ik had van alles kunnen antwoorden waardoor ik mijzelf nooit meer met goed fatsoen in de winkel van de groenteboer kon vertonen. In plaats daarvan keek ik hem, terwijl ik mijn beste 24-kitchen kookgezicht opzette, schaapachtig aan en antwoordde ik: ‘Ja, klopt! Ik ga koken’ en ik rekende iets meer dan vijftig euro af.
Thuis propte ik mijn nieuwe veganistische lifestyle in mijn ijskast en deed de deur dicht. Zo. Klaar. Wat was ik lekker veganistisch bezig! Ik zou geen overbodige CO2 meer uitstoten. Of wacht. Niet ik, maar al die koeien en kippen die ik nu niet meer nodig had. Wat zou daar nu mee gebeuren? Die zouden voortaan in leven blijven. Maar als ze in leven zouden blijven? Dan zouden ze juist toch nog steeds CO2 uit lopen te stoten? Of zouden die boeren ineens merken dat ik geen kip of koe meer kocht? Zouden die boeren dan na een poosje denken: Oh ik heb eigenlijk een koe of een kip te veel?
Het duizelde in mijn hoofd. Al die vragen en een knorrende maag en een ijskast vol met plantaardige etenswaren. Ik opende de deur van mijn ijskast. Ik zag prei en pompoen. En bessen en een meiknolletje. Gadver. Snel deed ik de deur weer dicht. Toen mijn vriend die dag thuiskwam constateerde hij dat onze ijskast overvol was. Ik zweeg. Die avond bestelden we pizza.Met extra kaas.
Lees ook: 50 dingen die wij in 1989 écht niet hadden begrepen
