Het is anderhalf jaar geleden dat Hermiens man Eric overleed. En hoewel hij erop stond dat ze niet alleen zou blijven, wil ze absoluut nog geen nieuwe relatie. Misschien wel nooit meer.
‘Ik hoef niet meer zo nodig een man, nooit meer eigenlijk,’ laat ik tijdens een gesprek over mannen weten. Al eerder zijn er grapjes over een Tinderaccount gemaakt, waarschijnlijk om mijn reactie te peilen, dus wordt het tijd om de knuppel in het hoenderhok te gooien.
Het valt even stil aan tafel, vervolgens wordt er begripvol geknikt. Het is nog zo vers, vinden ze. Ze snappen best dat ik daar nog niet aan toe ben.
Inmiddels is het ongeveer anderhalf jaar geleden dat Eric is overleden. Er zijn mensen die in een soortgelijke situatie snel weer een nieuwe partner hebben. Ik niet en ik sta er ook totaal niet voor open. Ik wil het niet, ik moet er niet aan denken. Ik krijg spontaan rillingen als ik visualiseer hoe ik ‘iets’ met een leeftijdgenoot moet. Want die leeftijdgenoot is of loopt toch al aardig richting de zestig en dat zijn vaak oude mannen.
‘Nou, nou, je bent zelf ook niet meer de jongste’, hoor ik jullie denken. Klopt, dus ik zal het uitleggen. Veel mannen van mijn generatie worden nog graag vertroeteld en zullen na verloop van tijd met plezier hun sokken in mijn wasmand willen dumpen. Laat ik nou eens helemaal geen zin meer in die zorg voor een ander hebben. Natuurlijk, ook Eric was de zestig al gepasseerd toen hij overleed, maar dat was anders. Met hem ben ik samen ouder geworden. Wij kenden elkaar nog van de tijd dat wij beiden strak in het vel zaten en samen konden we met een gezond stukje zelfspot lachen om de gebreken van onze ouder wordende lijven.
Met Eric heb ik in de laatste maanden van zijn leven een aantal keren een stevige discussie gevoerd over het wel of niet opnieuw een relatie willen aangaan. Hij vond dat ik door moest gaan met mijn leven en niet alleen moest blijven. Heel lief van hem om mij daarin geen beperkingen op te willen leggen, maar ik kon me toen nauwelijks een voorstelling maken van een leven zonder hem, laat staan van een leven met een ander.
Toch zette hij mij aan het denken. Wilde ik ooit opnieuw zoveel investeren in een relatie? Tenslotte ben ik geen flexibele twintiger meer. Ik zag meer een toekomst alleen voor me, niet als eeuwig treurende weduwe, maar wel alleen. Het kostte me wat moeite, maar uiteindelijk wist ik Eric te overtuigen dat ik het later in mijn eentje best zou rooien. Hij kende mij natuurlijk als geen ander, maar ik moest hem toch beloven om nooit ‘nooit’ te zeggen. Je weet immers niet hoe het leven loopt, vond hij.
Vorig jaar werd ik dus weduwe, een woord dat nog steeds rottig mijn strot uitkomt. Ik voel me namelijk nog hartstikke getrouwd, zelfs na al die tijd. Niet dat ik een mannenhater ben, integendeel, maar zodra een man maar iets van affectie toont, knal ik er een muur tussen waar Trump nog een puntje aan kan zuigen en reageer kribbig om te bewijzen dat ik echt niet leuk ben. Ik heb zo geen zin in dat gedoe. Het comfortabelst voel ik me bij mannen die goed in hun eigen relatie zitten. Die doen tenminste normaal.
Het is niet dat ik niet geloof in de liefde. Ik heb het in handen gehad en ben het verloren. En zelfs met die liefde is een relatie goed houden een pittige klus, maar we hielden van elkaar, dus af en toe een orkaantje kon onze relatie best hebben. Gelukkig kan ik goed alleen zijn, kan ik me financieel bedruipen en heb voldoende vrienden om me heen, waarmee ik leuke dingen kan ondernemen. Dus voor minder dan zwaar verliefd begin ik zeker geen verhouding. Pas dan zal het voor mij de moeite waard zijn een relatie te overwegen, maar zelfs dat wil ik liever niet. Ik ben bang dat er maar weinig mensen zijn die dit begrijpen. Op zevenenvijftig jarige leeftijd heb je immers nog een heel leven voor je, zo redeneert men.Moet je dan voor altijd alleen blijven?
Ja, dat zou in mijn geval zomaar kunnen en wat geeft dat? Ik ben toch geen half mens nu Eric er niet meer is? Is het mijn probleem of is dit het probleem van de omgeving die er moeite mee heeft om mij alleen te zien? En dan, wat is er mis met alleenstaanden? Er zijn er legio en lang niet iedere single zit op een nieuwe partner te wachten. Meestal antwoord ik dat ik de liefde heb gekend, het mee heb mogen maken en ervan heb genoten. Hoe groot is de kans dat je dat twee keer in je leven overkomt? Ik bof eigenlijk al dat ik het een keer heb mogen beleven.
Maar er speelt meer, iets dat ik moeilijk in een gesprek kan verwoorden omdat het me nog steeds zwaar emotioneert. Het voert me terug naar de laatste maanden met Eric, het stukje bij beetje afscheid nemen van elkaar. Er zijn toen zoveel tranen gevloeid. Die pijn, dat verdriet zit zo diep. Ik wil niet nog eens de pijn voelen die ik heb gevoeld toen Eric ziek werd. Nooit meer wil ik de wanhoop voelen die me overviel toen de diagnose uitzaaiingen en ongeneeslijk ziek viel. Ik wil niet nog eens zien hoe een grote sterke vent verandert in een – het waren zijn woorden – uitgemergeld lijf als figurant in een Holocaustfilm. Die angst, de onzekerheid van wanneer het zal eindigen, wil ik nooit meer meemaken.
Naarmate het ziekteproces vorderde, begreep Eric me steeds beter. Hij wist dat ik de zorg voor hem deed als logische stap na een huwelijk van bijna tweeëndertig jaar en dat het mij, een Florence Nightingale van likmevestje, extreem veel moeite en energie kostte. Die zorg verdiende hij na al die jaren samen, ik wilde dit doen, voor hem, maar dan ook alleen voor hem. En nooit voor iemand anders. Deze bijna ondraaglijke pijn wil ik liever niet nog eens beleven.
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
