Nooit meer biodanza: “Neem gewoon een boterham met pindakaas, word je heel gelukkig van”

-

Als vriendinnen zich storten op klankschaalmassages en energetisch healen, zit er niets anders op dan ze geduldig aan te horen en te denken: och lieve schat, neem gewoon een boterham met pindakaas. Word je ook heel gelukkig van.

Voor spiritueel gemotiveerden in blinde woede voodoopoppetjes van mij gaan kleien: ik sta niet onwelwillend tegenover alternatieve dan wel bovennatuurlijke zaken. Sterker nog, als twintiger heb ik veel geld uitgegeven aan helderzienden in de hoop dat die me konden vertellen wat ik met mijn leven moest en vooral: waar en wanneer ik nou toch eens de ware zou vinden. Ze praktiseerden zonder uitzondering in bedompte achterkamertjes van rijtjeshuizen waarvan de overloop diende als wachtkamer. Hun voorspellingen kwamen met de kennis van nu altijd neer op een combinatie van gezonde mensenkennis en oplichterij waarbij me à honderdvijftig gulden per uur werd verteld wat ik wilde horen.

Tarotkaarten en pendels zwaaien

Ik heb naar pendels gestaard en met pendels gezwaaid, met halfedelstenen op mijn hoofd gelegen en vele malen mijn horoscoop laten trekken. Mijn tarotkaarten bewaarde ik ‘zoals het hoort’ in paars fluweel. En in de tijd dat ik wicca mateloos interessant vond, heb ik weleens in mijn achtertuin enveloppen met wensen en specerijen verbrand in een met zout getrokken kring. Tot de buurvrouw informeerde wat ik toch in vredesnaam aan het doen was en ik mezelf eigenlijk ook wel een beetje mal vond. Ook omdat paragnosten, pendels noch wensenveloppen affikken het gewenste resultaat had. Het leven ging gewoon door, soms zat het mee, soms niet. Geluk laat zich niet afdwingen, ik kwam er vanzelf achter dat het meer een kwestie is van blij zijn met wat er is, dan van hunkeren naar iets dat er niet is.

Too much information

Niet iedereen maakt dezelfde evolutie door. In mijn omgeving zijn de nodige vrouwen naarstig op zoek naar zingeving of nog niet ontdekte unieke krachten in zichzelf. Dat moeten ze natuurlijk zelf weten, maar het is weleens moeilijk geboeid te blijven kijken bij al dat ‘spiritueel binnenwerelds aanreiken’. Lastiger wordt het als ik niet één goede smoes weet te verzinnen om niet mee te gaan naar een bijeenkomst waar een mevrouw met een iets te blije lach zegt dat het er zo warm is. En daarmee bedoelt ze dan niet de temperatuur of haar opvliegers maar de sfeer. Het is een scene waarin mensen elkaar iets te lang vasthouden en veelbetekenend in de ogen kijken en zalvend zeggen: ‘Ik ben dankbaar dat je dit met me deelt’ terwijl ik alleen maar kan denken: too much information.

Het maakt me ongemakkelijk, wat ongetwijfeld meer zegt over mij dan over hen, maar niet wegneemt dat ik sommige vriendinnen alleen nog zie als ik met hen meega naar hun persoonlijke lichtmis (lichtwerk is het egotripje du jour) en dan jeuk krijg van oerkreten en biodanza. Acht vrouwen van middelbare leeftijd in onbestendige lappen zien maaien, kraaien en draaien als Kate Bush doet me verlangen naar drank, heel veel drank. Vriendin W, die ik vergezelde, ging hyperventileren, de ander verdraaide een knie en een derde moest even gaan liggen omdat ze misselijk was. “Dat is goed, je boosheid komt naar buiten!” jubelde de juf.

Gezond verstand niet ingewikkeld maken

Mijn voorstel wat voorzichtiger te zijn met als een derwisj rond te tollen, werd resoluut van de hand gewezen. Sterker nog: “Ik voel je remmende aanwezigheid”, aldus de juf. “Je bent er nog niet aan toe om je echt te laten gaan, daar moet je nog aan werken.” En mijn vriendin intussen maar gloedvol knikken, reutelend in een plastic zakje om haar ademhaling weer in een bevredigend ritme te krijgen. Volgens haar lag het niet aan de activiteit, maar was hier slechts sprake van een slechte dag voor een Weegschaal met ascendant Waterman. Want als iets met gezond verstand logisch te verklaren is, moet je niet nalaten er een ingewikkeld en vooral vaag sausje over te gieten.

Zo is Shinrin Yoku echt een dingetje. Het is Japans, vrij vertaald komt het neer op ‘bosbaden’ en het is zowaar een wetenschappelijk bewezen stressbuster. Vriendin T is er lyrisch over. “Al je energetisch vermogen vindt balans, het is helend en je laadt jezelf weer op.” ‘Maar wat doe je dan precies?’ wilde ik weten. Nou, ze loopt. Door een bos of park. En af en toe staat ze stil, kijkt om zich heen en haalt ze diep adem. That’s it. Ik bijt op mijn tong om niet te zeggen dat ik dat twee keer per dag een uur lang doe. Ik loop door het bos. Af en toe sta ik stil om op mijn ouwe luie teckel te wachten. Ik haal ook weleens diep adem als de jongste absoluut niet wil luisteren. Het is niet nieuw, in mijn 21 jaar als hondenmoeder kom ik dagelijks hele volksstammen tegen die dit doen. Maar om het nu Shinrin Yoku te noemen en er van alles bij te slepen? Frisse lucht en een stukje kuieren doen een mens goed, daar hoeft toch geen zweverig sausje overheen?

Chi stroomt niet zo lekker

All things Japan zijn echter in, zoveel is duidelijk, denk maar aan de populariteit van wabi-sabi (de schoonheid van imperfectie), yugen meditaties en shibui, (de kunst van het weglaten). Tarot lijkt een beetje uit, afgaand op wat ik links en rechts hoor. Maar lemurisch lichtwerk (leven vanuit een vijfdimensionaal bewustzijn) is een must-feel. Engelen hebben hun beste tijd gehad, een yurt in de tuin met kussens in de kleur van je aura is daarentegen hot en kruiden als medicijn zijn weer helemaal terug van even weggeweest. Vooral energie is trending, want iedereen is moe. Maar niemand wil zijn smartphone wegleggen, gewoon gezond eten en eens vroeg naar bed, want het klinkt net even interessanter om te zeggen dat je chi niet zo lekker door je meridianen stroomt.

Energie, dus. Kosmische energie, oerenergie, feminiene energie (‘Omarm je opvliegers!’), aardenergie, positieve energie. Er moeten blokkades worden weggewerkt om in je ‘persoonlijke wezenskracht’ te komen, energetische beperkende banden moeten worden verbroken (spiri-taal voor: ‘Kap met mensen die niet aardig zijn’) en derde ogen moeten worden ontwikkeld om ‘karmisch in je kracht te gaan staan’. Hoeveel mensen zich hiermee bezighouden is nog niet onderzocht. Volgens de jongste peiling van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS), uit 2014, laten één miljoen Nederlanders zich alternatief behandelen. Van die mensen is 83% hoogopgeleid, met HBO of WO op zak. Het gaat hier vooral om mensen die in bijvoorbeeld acupunctuur, homeopathie of haptonomie hulp zoeken bij lichamelijke klachten, al dan niet gecombineerd met psychosomatisch leed.

Geen controle of keurmerk

Onderzoek naar het aanbod in healing, energiewerk en ‘vrouwenpower vieren door bij volle maan baarmoeders te haken’ is er niet. Maar gezien het feit dat Google in 0,5 seconden 580.000 hits op ‘spiritueel coach’ toont en bol.com meer dan 14.000 titels in de categorie spiritualiteit heeft, met tenenkrommende titels als ‘Ontwikkel een greater you (Het Holistik Handboek)’, leeft het. Er is controle noch een keurmerk, het is bij uitstek een branche waarin wordt gewerkt met goede bedoelingen en goed vertrouwen. “Iedereen kan een cursus ‘Kom in je kracht’ geven”, zegt workshop-veteraan Anne, die al retraites, lichtwerkmeditaties en cursussen multidimensionaal bewustzijn volgde. “De kwaliteit wisselt enorm. Ik heb mooie dingen meegemaakt, maar ook 250 euro betaald om te worden voorgelezen uit een boek en op een matje te liggen terwijl de docent met haar telefoon speelde. Dan denk ik: dit is flauwekul, wat doe ik hier? Ik heb er ook weleens iets van gezegd. “Je bent vrij om te gaan”, is dan het antwoord. Mijn geld kreeg ik overigens niet terug, ik moest het zien als ‘leermoment’.”

Tegenover elke liefhebber als Anne, die zo in haar eigen kracht is komen te staan dat ze kritische vragen durft te stellen, staat een Nancy, het dwaallicht uit de tv-serie De Luizenmoeder. Kasten vol zelfhulpboeken en godenbeeldjes, topzwaar van de touwtjes, bandjes en houten kettingen met helende stenen. Druk met negatieve chi van zich afslaan, zijn ze ruim vertegenwoordigd bij spirituele workshops. Het is een fenomeen dat zowel voortkomt uit luxe als uit armoede. Eerdere generaties hadden wel andere dingen aan het hoofd dan ‘energetisch mediteren’ om de dag door te komen. Wie het zich kan veroorloven tijd en geld te besteden aan ‘intuïtief holistisch leegte ervaren’, heeft basisbehoeften als een dak boven het hoofd, eten in de koelkast en schone onderbroeken in de kast vermoedelijk goed voor elkaar.

Mensen zoeken verbinding

Tegelijk zijn al die werken-aan-jezelf-workshops pure armoede. Afgezien van een paar narcisten die al reuze zijn thuisgekomen bij zichzelf, lijken de meeste mensen in het zweefcircuit vooral op zoek naar verbinding. Vroeger hoorde je bij een kerkgenootschap, een vereniging, een vakbond, een wijk of een gemeenschap, in de huidige maatschappij is het ieder voor zich. De menselijke maat is verdwenen, vergelijkingsmateriaal bestaat niet meer uit je buurvrouwen en de vrouw van de bakker, maar uit opgepoetste plaatjes op socials. Bovendien heerst het waanidee dat het leven maakbaar is en alles wat je aan narigheid overkomt dus per definitie je eigen schuld is. Al die dingen werken eenzaamheid in de hand. Het is niet zo gek dat mensen die niet zo in blij zijn met hun leven zich verloren kunnen voelen. Met een cursus klankschaalmassage heb je in ieder geval al één ding gemeen met de anderen.

Tel daarbij op dat de sfeer in het alternatieve circuit veelal vriendelijk, verwelkomend en veilig is, en het is niet zo gek dat het mensen aantrekt. Toch schuilt daarin ook een gevaar. Wie veel geld voor een cursus of bijeenkomst neertelt, is niet zo snel geneigd kritische vragen te stellen. Je gaat er niet voor niets heen, er is een bepaalde behoefte. Mensen kunnen ook zo kwetsbaar zijn dat ze alles voor zoete koek slikken en dertig euro dokken om een kwartiertje onder een ‘ionisch geladen’ piramide te liggen. Of er zo in opgaan dat ze stevig aan realiteitszin inleveren. De vriendin waarmee ik ooit vooraan stond bij concerten omdat het daar zo lekker door je lijf dreunde, spreekt nu bij een wandeling klaaglijk over ‘micro-agressie’ als er hoog en ver een vliegtuig overkomt. Een ander heeft onder invloed van een zweverige mevrouw haar baan opgezegd om met chakra-mandala’s creatief te gaan coachen. Het is geen vetpot en dan kun je nog zo vaak roepen dat geld niet gelukkig maakt, aangewezen zijn op de voedselbank is ook niet fijn.

Nooit meer biodanza

Wat niet helpt in de omgang met anderen, is de missionarisdrift die de meeste spiritueel bekeerden tentoonspreiden. Ik heb een kennis die me bij binnenkomst eerst ‘zuivert’ door haar handen over me heen te bewegen zonder me aan te raken. Zelfs als je je kiplekker voelt, zal een kersverse Reiki-meester nog met je aan de slag willen om vervolgens met enig gevoel voor drama haar handen te wassen ‘want anders zuig ik jouw verdriet zelf op en ik moet óók voor mezelf zorgen’. En bij elke vorm van tegengas volgt al snel het superieure verwijt dat je nog niet toe bent aan haar mate van verlichting en zingeving. Ik heb geleerd mijn mond te houden. Innerlijk welzijn is een persoonlijke kwestie, of je het nu vindt in bergkristal, energetisch healen of kleursymboliek. Ik wil best nog eens luisteren als iemand dronken van opwinding verhaalt over het effect van edelsteenwater (iets met trillingen en energie). Maar ik ga niet meer een avond lang bij wijze van ego-entertainment empathisch knikken bij een kulverhaal over zoektochten en zingeving, als ik weet dat je je alleen maar rot voelt omdat Tinder zo tegenvalt. En wat er ook gebeurt, ik ga nooit meer mee naar biodanza.

Tekst: Ella Vermeulen

NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.

NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)

gifgif
Ella Vermeulen
Ella Vermeulen
Ella Vermeulen (58) is journalist, dienaar van vier teckels en twee poezen, verslaafd aan tiara’s, internet, het nieuws en alles waarin teveel calorieën zitten.

RECENTE ARTIKELEN