Barbara (49) heeft het helemaal gehad met dat lacherig doen over vijftigplusvrouwen. “Vijftigplusvrouwen worden nog steeds gezien als vrouwen in bloemetjesjurken die truien breien voor de kleinkinderen. En dat ben ik zat.”
Heren (en ook dames): luisteren jullie even mee? Want er moet me iets van het hart. Iets waar jullie (vijftigminners) je allemaal schuldig aan maken. Het valt me namelijk op, sinds ik uitgever en oprichter ben van Saarmagazine, dat jullie lacherig doen. Ja jullie. Over vijftigplusvrouwen. Ook als jullie zelf al 42 zijn. Mannen én vrouwen. Alsof het iets viezigs-grappigs is, 50 zijn en vrouw.
Het begon er al mee dat iedereen als het over Saar gaat zegt: ‘Ja, overgang enzo.’ Alsof we niet veel meer zijn dan dat! Overgang is 5 procent van de onderwerpen op Saar en van het leven van deze vrouwen. We daten, we dansen, we flirten, we genieten, we werken, we spenden, we lachen, we huilen en we zorgen. Maar nee hoor. Vijftigplusvrouwen worden nog steeds gezien als vrouwen in bloemetjesjurken die truien breien voor de kleinkinderen terwijl ze nonstop hun opvliegers wegwapperen. En dat ben ik zat.
Voorbeeld 1: Een zakenrelatie belt me. Een doodgewone vent, middelbaar, geen idee hoe oud hij is, maar als vijftigplus tegenwoordig nog over the hill is, dan is hij aardig aan het klimmen. Hij complimenteert me met Tijdschrift Saar, hij had het met veel plezier gelezen. Sterker nog: hij had het meegenomen op vakantie, en – nu komt ie – zijn vriendin ‘die natuurlijk nog lang niet tot de doelgroep behoort, haha’ vond het ook een leuk blad.
Wacht.
‘Natuurlijk nog lang niet?’
‘Haha?’
…
Ik hang op en voel langzaam woede omhoogkomen. Hoezo mag ik niet denken dat zijn vriendin al tot de doelgroep behoort? Nee joh, stel je eens voor dat hij een vrouw van boven de 50 zou hebben. Ondenkbaar, bij zo’n viriele man. Zo sterk en zo knap en zo jong nog! (Hij is kalend en ziet eruit als, tja, een jaar of 45?). Blijkbaar denkt hij dat ik – uitgever van Saar hè? Dus ik zal wel een grote betrokkenheid hebben met de doelgroep – het prima vind dat hij er ook nog eens hartelijk om moet lachen. Tuurlijk, haha, jij en je vriendin tot de doelgroep van Saar horen, nee joh, dat komt niet eens bij me op!
Voorbeeld 2. Ik eet bij een kennis van mijn man. Superleuke, intelligente vrouw. Woont samen met een man van 52, is zelf 42. Ze zegt: ‘Jij hebt toch een online magazine voor oudere vrouwen?’
‘Ja,’ zeg ik. ‘Voor die hele leuke, frisse, vlotte vrouw die midden in het leven staat, die date, die keihard werkt, die kinderen heeft die nog in- en uitlopen, die nog lang niet toe is aan Het Grote Genieten waar iedereen het maar over heeft, maar die ondertussen wel 50 is geworden.’
Nou, prima, het gesprek kabbelt voor. En dan loopt ze naar de vriezer en haalt er een Viennetta ijstaart uit. Vond ze grappig. Ik ook: hahaha, lang niet gezien – zoiets.
Zegt ze: ‘Leuk, voor de vrouwen op je blog!’
Ik val even stil. Ik probeer tot me door te laten dringen wat ze bedoelt. Ze bedoelt niet: die Saar-vrouwen vinden dat ook een heel ironisch toetje van vroeger. Ze bedoelt: die Saar-vrouwen zetten zo’n toetje bloedserieus op tafel, elke zondag. Na de aardappels met jus en de doorgekookte bloemkool met slavinken.
Dan zeg ik: ‘Ik ben 48. En jij?’
’42,’ zegt ze.
Ik denk nog even: Je kan rekenen, hè? Je weet dat je over 8 jaar ook aan de beurt bent?
Maar dat zeg ik niet. In plaats daarvan zeg ik: ‘Denk jij dat de ironie van de Viennetta als toetje serveren je over 8 jaar ontgaat?’
Ze kijkt me even glazig aan.
‘Die Viennetta is van de generatie van jouw moeder, of zelfs je oma. Over nog maar een paar jaar ben je ‘bijna vijftig’ en dan voel je je nog net zo jong als nu. En dan kijk je nog steeds naar de Viennetta als een ouwewijvending, niet als iets dat dan opeens wel bij je past. Besef je dat wel?’
Nou, echt gezellig werd het niet meer. En haar echtgenoot van 52 kon ook de rest van de avond alleen nog maar naar de punt van zijn schoen staren, alsof ik ‘m intens beledigd had.
Kijk, als je 20 bent, mag je mij (49) een oud wijf vinden. Maar lieve eind dertigers en begin veertigers, mag ik jullie een ding verzoeken? Willen jullie ophouden met giechelig te doen over vijftigplusvrouwen? En stoppen die groep te associëren met alleen maar overgang, kwaaltjes en stinkende dozen?
Ik ben er helemaal klaar mee. Kijk om je heen, en update die ouwe hersenen van je eens. Want wij (‘50+ maar nog lang niet dood’) hebben dat allang gedaan. En voor je het weet zit je ook op de bank met een droge doos en een kalend hoofd. Doei.
Lees ook: 52 x minigeluk dat wij vijftigers weten te waarderen
