Miriams grootste ergernis in een Grote Mensen Restaurant zijn ouders met kleine kinderen die zich niet weten te gedragen. Als zij zich zo zou gedragen, dat zou toch ook niet kunnen? Hier volgt een gedachte-experiment.
Mijn vriend en ik gingen naar een restaurant. Een echt Grote Mensen Restaurant. Er was geen speelhoek. Er lagen nergens kleurplaten of kleurpotloden. Het was overduidelijk geen gezellig familierestaurant maar een heus chique Grote Mensen Restaurant met linnen tafelkleden en stemmige muziek.
We kwam binnen en kregen de menukaart aangereikt. De prijzen waren ook echt Grote Mensen prijzen maar we hadden ook niet anders verwacht. Er stonden maar liefst vier verschillende oesters op de kaart waarvan de duurste zeven-en-een-halve euro per stuk waren! Per stuk! Gewoon één hapje zilt voor zeven-en-een-halve euro. Hap-slik-weg. Foetsie. Verdwenen. Zeven-en-een-halve euro op binnen één seconde.
Het was een mooie bijzondere kaart met verfijnde gerechten zagen we. JP. stelde aan mij voor dat ik zeebaars in een zoutkorst nam want dat was superlekker zei hij. Ik wilde helemaal geen zeebaars in een zoutkorst. Ik wilde friet en frikandellen. Met appelmoes. Mijn vriend zei dat ze dat helemaal niet hadden in dit restaurant en toen begon ik heel hard te huilen.
Nerveus speurde hij de menukaart verder voor mij af. Ik zag hem denken: zometeen gaat ze mij nog slaan ook dus ik moet maar snel iets anders voorstellen. Dat zag ik. Dus gaf ik hem een stomp en schreeuwde door het restaurant dat ik FRIKANDELLEN wilde en géén vis. En ook geen groente. De mensen in het restaurant keken ons meewarig aan. De serveerster snelde gehaast toe en stelde voor dat ik dan maar friet moest bestellen? Ik ging weer overeind in mijn stoel zitten, veegde mijn tranen af en vroeg om mayonaise. Dat kon. Toen ze wegliep riep ik haar na: ik wil óók appelmoes!
Toen moesten we wachten op ons eten. Dat duurde zo lang dat ik tegen JP. zei dat ik verstoppertje ging spelen en dat hij mij dan moest gaan zoeken. Hij begon nerveus te lachen en antwoordde: maar liefje. We zitten in een ècht restaurant. We zijn nu niet bij MacDonalds hè? Daar mag je lekker rondrennen en spelen. Hier niet. Ik trok mij er niets van aan. Ik stootte -per ongeluk- mijn cola om en verstopte mij onder de tafel achter ons. De mensen aan die tafel vroegen vriendelijk aan JP of hij mij bij zich wilde houden maar dan kennen ze JP nog niet! Kom niet aan zijn meisje want dan wordt hij boos. Gelukkig nam hij het voor mij op en zei dat hij niet van zijn vrouw kon verwachten dat ze niet onder de tafels kroop en als ze last van zijn vrouw hadden dan hadden ze maar lekker thuis moeten blijven.
Ik moest naar de wc en kondigde dat luidkeels aan. JP wees mij aan waar die waren. Nee. Hij moest mee van mij. Mijn vriend sprak mij streng aan. Miriam? Kijk mij eens aan. Je bent al éénenvijftig. Thuis ga je ook gewoon zelfstandig naar de wc. Thuis ben jij ook een grote meid.
Dat pikte ik niet. Dat ik mij thuis anders gedraag wil toch zeker niet zeggen dat ik datzelfde gedrag over moet vertonen? Hij kreunde: maar daar hebben we het van tevoren over gehad. We hebben afgesproken dat wanneer jij je netjes zou gedragen vanavond je na afloop een dure tas krijgt. Ja. Ammehoela. Opzouten met je omkoperij. Ik Moet Nu Plassen En Jij Moet Mee.
Ik pakte zijn hand en trok hem van zijn stoel. JP liep zoals gewoonlijk helemaal rood aan en ik hoorde hem links en rechts tegen de andere mensen mompelen: normaal gesproken ligt ze rond dit tijdstip al op bed. Hij leert het ook nooit. Sinds wanneer lig ik om 19.00 uur op bed? Ik mag altijd tot heel laat opblijven van hem. Ik ga pas naar bed na Eva Jinek maar alla.
Met zijn hand in de mijne sleurde ik hem langs alle tafeltjes. Plotseling stond ik stil bij een tafel en keek verbaasd naar een verliefd stel waarvan zij aanmerkelijk ouder was dan hij. Ik riep: Een cougar! Well done sister! Ik wilde haar een box geven maar mijn vriend hield me tegen en sprak mij streng toe dat ik die mensen met rust moest laten. Wat een huichelaar. Sinds wanneer mag ik niet spontaan met andere mensen een gesprek aangaan? Normaal gesproken vindt hij dat juist zo leuk en schattig van mij.
Ineens wilde ik niet meer naar de wc. Ik rukte mijzelf los en rende met mijn vriend achter mij aan naar onze tafel. Met mijn armen om me heen en mijn servet op mijn hoofd ging ik zitten mokken. Nu keek iedereen verstoord op. Ik stak mijn tong uit. Zeg hallo? Wij kwamen hier geld uitgeven ja!
Jean Pierre liep naar de serveerster en fluisterde iets in haar oor. Ze knikte begripvol. Ik zag dat hij om de rekening vroeg terwijl wij nog geeneens hadden gegeten. Hij rekende zijn glaasje Sauvignon Blanc en mijn twee sinasjes en per ongeluk omgestoten colaatje af, pakte onze jassen en beende op mij af.
Kom schatje. Wij gaan lekker naar de Mac Donalds. ‘Krijg ik daarna een dure tas?’ vroeg ik aan hem want dat had hij immers beloofd. Hij antwoordde tot mijn grote schrik dat dát niet de afspraak was. Dat we hadden afgesproken dat wanneer ik mij netjes zou gedragen in het Grote Mensen Restaurant ik daarna een nieuwe dure tas uit mocht kiezen en dat hij vond dat ik mij niet aan onze afspraak had gehouden.
Toen deed ik iets wat ik altijd doe en waarvan hij altijd overstag gaat. Ik ging nephuilen. Dat hielp. ‘Stil maar schatje. Jij kon er niets aan doen in dat Grote Mensen Restaurant. Tuurlijk krijg jij die dure tas.
Conclusie: Sommige restaurants zijn niet voor niets Grote Mensen restaurants.
Lees ook: Dit zijn de 10 geboden als je met ons afspreekt in een restaurant
