Na drie jaar in de overgang weer ongesteld én een grote cyste op je eierstokken. Na onderzoek blijkt dat die cyste er niet goed uit ziet en onderzocht moet worden. En dan ook nog eens een nicht verloren zijn aan eierstokkanker? Het overkwam Nienke en haar hersenen draaien overuren.
“Je moet er echt mee naar de dokter Nienke!” Mijn vriendin keek me aan en ik zag dat ze het meende. Ik had haar verteld dat ik na drie jaar in de overgang weer ongesteld was geworden en mijn vriendin had internet afgestruind. Ze liet me beloven om echt langs de huisarts te gaan en dat heb ik gedaan. Die verwees me door naar een radiologe en daar zag ik op het scherm een rond ding op mijn eierstok. Het was een cyste van drie bij drie centimeter. Op zich niets om me zorgen over te maken. Dacht ik.
‘Ik zag mezelf al aan de chemo’
Een dag later belde de huisarts: “Ik verwijs je door, dat wordt altijd gedaan bij een cyste van deze omvang, maar er zit ook een niet vloeibaar gedeelte in de cyste en daar moet goed naar gekeken worden.’’ Ik schrok me rot. Mijn hoofd maakte overuren. Ik heb een nicht verloren aan eierstokkanker en ik zag mezelf al bijna aan de chemo. Gek hoe dat dan werkt. Ik probeerde mezelf gerust te stellen met het mantra; het zal zo’n vaart niet lopen, maar aan de andere kant kreeg ik de demonen in mijn hoofd maar nauwelijks onder controle. Het beheerste op dat moment wel even mijn leven.
‘Het leek een gewone cyste die er misschien al jaren zat’
Gelukkig duurde het maar een week voordat ik bij de gynaecoloog terecht kon. Zij liet me meekijken en gaf aan dat ze verwachtte dat er niets naars aan de eierstok vastzat. Het leek een ‘gewone’ cyste en die had er misschien wel al jaren gezeten zonder dat ik het gemerkt had. Het hoefde niet eens te maken te hebben met mijn plotselinge menstruatie na al die jaren overgang. Ze sprak af dat ik na drie maanden terug zou komen. Er zou dan gekeken worden of de cyste groter was geworden of veranderd was van vorm. Daarna zou ik weer na zes maanden komen en als er dan geen verandering was dan zou de controle stoppen.
Dat is pech, eierstokken weg
Drie maanden lang dacht ik er niet meer aan, maar deze week was het zover en lag ik weer in de onderzoeksstoel. Ik was licht gespannen. “Aan welke kant zat de cyste?”, de gynaecoloog kijkt naar het scherm waarop ze beelden ziet van de inwendige echo. “Rechts”, is mijn antwoord. Ze draait met het echoapparaat en vraagt daarna de arts-assistente om even in het dossier te kijken of het inderdaad de rechterkant was. “Klopt”, zegt de assistente. “Dat is raar, ik kan hem nergens vinden.” De gynaecoloog draait en duwt maar nee hoor. Onvindbaar.
Tweede echo: geen eierstokken
“Kijk, hier zou de eierstok zo ongeveer moeten zitten, maar ik zie hem niet.’’ Nou zeggen de beelden op het scherm mij weinig. Ze lijken een beetje op de echo’s die ik kreeg toen ik zwanger was van mijn eerste kind, kort nadat mijn eierstokken gingen rammelen. Twintig jaar geleden alweer. Toen zag ik de vorm van mijn zoontje, nu zie ik wat vlekken en vegen. De arts haalt het echoapparaat uit mijn vagina en pakt een ander waarmee ze over mijn buik glijdt.
Blij met verschrompelde eierstokken
Ze is zelf net zo verbaasd als ik. Ik grap: “Mijn lichaam heeft de cyste er gewoon uitgewerkt.” “Ja’’, zegt ze. “En je beide eierstokken zijn inmiddels verschrompeld.’’ Een jaar geleden zou ik misschien hebben moeten slikken bij zo’n opmerking, maar nu kwam het binnen als een geschenk uit de hemel. Ik mag me weer aankleden en even later sta ik voor de arts. “Onze vervolgafspraken gaan nu ook niet meer door”, zegt ze. Bijna huppelend loop ik weer naar buiten…. Ik had nooit gedacht dat ik zo blij zou zijn met verschrompelde eierstokken.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
