Een leuke vijftiger aan het woord over haar leven. Deze week Inge (51), die al 11 jaar bij hetzelfde bedrijf werkte, voor ze eruit werd geknikkerd.
LEES OOK: Iedereen blijft Diana maar vragen: moet jij geen man?
‘Ik dacht serieus dat ik opslag kreeg toen mijn manager mij bij zich riep. Ik was de dag ervoor vijftig geworden, functioneerde al elf jaar goed en had me in al die tijd twee dagen ziek gemeld. Het ging prima met het bedrijf en ik nam regelmatig nieuwe, jongere werknemers onder mijn hoede om hen te begeleiden en een beetje op te leiden. Managementassistente word je immers deels op school en voor een groot – en belangrijk – deel in de praktijk. De dag ervoor had diezelfde manager nog gezegd dat hij eerst niet geloofde dat ik echt vijftig werd, ik had de energie en het enthousiasme van een jonkie, zo zei hij dat letterlijk. Ik grapte nog dat ik dan ook alleen maar vijftig werd, geen tachtig, en we schoven met z’n allen gezellig aan voor taart.
Maar ineens was het: reorganisatie, focuspunten, verkleining van de overhead, en zo nog wat van die lege redenen, duidelijk bedoeld om mij eruit te knikkeren. Ik was totaal onvoorbereid en kon niks uitbrengen. Ik zat daar maar te knikken en stamelde dat ik dit niet had zien aankomen. Mijn manager deed alsof het hem allemaal ontzettend aan het hart ging en ik geloofde hem nog ook. Aan het einde van het gesprek vroeg ik alleen hoe het zat met het principe ‘last in, first out’, maar zo moest ik dat volgens hem niet zien. Want hij had ook de plicht diversiteit in het team te houden. Grote onzin, dan zou hij juist een van de vele jongere krachten eruit moeten zetten, ik was de enige vijftigplusser. Er was maar één reden: ik was plotseling te oud.
Net vijftig, blijkbaar tel je dan op de arbeidsmarkt al niet meer mee. Het klopte natuurlijk van geen kant en gelukkig deelde de rechter die mening. Dankzij mijn goede advocaat kreeg ik uiteindelijk een riante ontslagvergoeding toegewezen, maar heel eerlijk: die herstelt niet mijn geknakte ego. Ik voel me gepiepeld. Al die energie die ik voor het bedrijf heb gegeven en dan dit.
Momenteel ben ik aan het solliciteren. Was mijn ontslag al een grote desillusie, solliciteren na je vijftigste is nog een slagje erger. Op gesprek ga ik niet veel, meestal word ik al afgewezen bij mijn brief. Je hoort zo vaak dat senioren – wat ik een vreselijk woord vind – klagen over het opschroeven van de pensioengerechtigde leeftijd, terwijl ik juist denk: laat mij maar lekker werken, tot mijn 67e of nog verder. Maar ja, dan moet je wel de kans krijgen. Binnenkort ga ik als vrijwilliger aan de slag, want van thuiszitten word ik knettergek.’
LEES OOK: Simone liet haar oogleden liften en schrok zich kapot
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
.){kind=link}