Nu dochter Lee bij haar vader in Nederland woont, leeft Nelleke Strijkers (56) in haar eentje op Ibiza. Dat is wennen, maar ze heeft er vertrouwen in. “Dat is wat dit eiland met je doet: je weet dat het goed zal komen.”
“De warme lucht, de zilte geur – ik weet nog hoe gelukkig ik was mijn eerste keer op Ibiza. Ik was achttien en had een jaar gespaard om zes weken op het eiland te blijven. De eerste week lag ik op het strand, daarna ging ik een maand feesten en de laatste week lag ik weer op het strand, maar nu om bij te komen. Ik vond alles even geweldig: de sfeer, het uitgaan, de mensen, het eilandleven. Tien jaar lang kwam ik elke zomer terug, maar toen kreeg ik een steeds terugkerende droom over een vliegtuig dat een noodlanding maakt op zee. In die droom zwem ik naar een eiland en red ik het maar net. De angst om te verdrinken, was zo voelbaar dat ik dacht: ik moest maar niet meer naar Ibiza gaan.
In de jaren daarna woonde ik in Londen, Madrid en New York. Ik runde jarenlang een fotopersbureau, en zeventien jaar geleden opende ik SPRMRKT, een conceptstore in Amsterdam. Een winkel waar je kleding kon kopen, maar ook meubels en accessoires. Een plek waar je koffie kon drinken en je haar laten knippen. De inkoop deed ik puur op onderbuikgevoel. Dat is eigenlijk heel simpel: ik kies alleen wat ik mooi vind, waar ik blij van word. Klanten moeten niet een winkel, maar een huiskamer binnenstappen, een plek waar je graag wilt zijn. Ik onderneem vanuit mijn hart.
Drie jaar geleden vroeg een beroemde dj waarom ik nooit meer naar Ibiza ging. Opeens vroeg ik me af: hoe zou Ibiza zijn na 25 jaar? Hoe zou ik het vinden? Maar vooral, hoe zou mijn dochter het vinden? Lee was twaalf en zat in groep acht. Op een avond vroeg ik of ze het leuk zou vinden als we ook naar een middelbare school op Ibiza gingen kijken. Een paar weken later zaten we in het vliegtuig.
Het was heerlijk om terug te komen. De warme lucht, de zilte geur – Ibiza voelde nog precies hetzelfde. Lee vond de internationale school helemaal te gek. Dat gaf de doorslag. Ze vond het een geweldig avontuur. Ik besloot de conceptstore gewoon mee te nemen en om te dopen tot SPRMRK Ibiza.
Die zomer verhuisden we naar het eiland. Vanaf dag één voelde het goed. Ik wist: ik ga niet meer terug. Lopend door de bergen en de branding realiseerde ik me hoezeer de drukte, de stress, het gedoe van Amsterdam me al die jaren had benauwd. Ik had behoefte aan lucht, letterlijk en figuurlijk.
Een paar maanden later lunchte ik met Lee en mijn moeder om mijn verjaardag te vieren. Het was december, het weer was zacht, we zaten buiten op het strand. Dat had ik nog nooit op mijn verjaardag gedaan. Ik voelde me zo ontzettend thuis. Het leven op Ibiza is heel rustig. Alsof iedereen in een lagere versnelling rijdt. Voordat we hierheen kwamen, heb ik even getwijfeld: kan ik daar wel aan wennen? Ik ben altijd bezig, rende in Nederland van feestje naar feestje. Hier leef ik veel meer in het moment. Als ik het ergens leuk vind, blijf ik daar. Dan mis ik maar het volgende feestje. Mijn onrust is weg, ik gedij goed bij het ritme van het eiland. Je kunt op deze plek eruit halen wat erin zit. Voor mij is dat de natuur, de rust, het buitenleven en het warme weer.
Een paar maanden geleden is Lee teruggegaan naar Nederland. We hebben hier bijna drie jaar met zijn tweetjes gewoond. Ik mis haar verschrikkelijk, maar snap haar keuze. Ze is vijftien, we wonen midden op het eiland, als ze naar een vriendinnetje wil moet ze wachten tot ik haar kan brengen. Ze wil op de fiets springen, spontaan bij iemand langsgaan, niet afhankelijk zijn van mij. Ik vind het heel moeilijk mijn kind op die manier los te laten. Maar het was ook heel moeilijk om aan te zien dat ze hier niet langer gelukkig was. Die eerste maand zonder Lee was niet makkelijk. Ze moest loskomen van haar leven op Ibiza, weer aarden in Nederland. We hadden even weinig contact. De overgang was groot en abrupt. Ik dacht: ik ben geen moeder meer. Opeens zat ik in mijn eentje aan tafel in een leeg, stil huis.
Na een maand ging ze me gelukkig steeds vaker bellen en werden onze gesprekken langer. Toen kon ik erin berusten. Dit is goed voor haar en daardoor ook voor mij. Lee woont nu bij haar vader, ik heb goddank mijn hond om mee te praten. Ik heb Baby uit een opvangcentrum voor zwerfhonden gehaald. Ze zegt nooit iets terug, maar dat geeft niks, ze is er gewoon.
In drie jaar heb ik een nieuw leven opgebouwd, ik leerde nieuwe mensen kennen en ontdekte de mooiste plekken. Het was fijn, bijzonder en ook hectisch. Ik ben vijf keer van huis verwisseld. Nu woon ik in een heerlijk lichte finca, waar ik heel gelukkig ben. Het winkelpand waarin ik nu zit, moeten we na de zomer verlaten. Ik heb er vertrouwen in. Dat is wat Ibiza met je doet: je weet dat het goed zal komen.”
PS Sinds 2020 is Nelleke eigenaar van het intens hippe restaurant WOW IBIZA
FOTO’S ESTHER GEBUIS
