Natuurlijk wil je niets lezen over muizen en ratten. En al helemaal niet over de aanstaande plaag vanaf 2023 omdat gif dan verboden is. Maar ja, Margriet moet ook haar verhalen kwijt. En geloof haar, er is op deze aarde echt niemand banger voor die vreselijke beesten dan zij.
Waar ik ook woon – en echt, ik ben en leef hartstikke schoon – word ik altijd wel een keer geconfronteerd met muizen of zelfs ratten. De diepzinnigen onder ons zullen ongetwijfeld zeggen dat die beesten mij iets duidelijk willen maken (niet zo piepen, bijvoorbeeld?). Of dat zij niet mij zoeken, maar ik hen, zoiets.
Als student werkte ik bij een restaurant in het centrum van Groningen. Het trippelende geluid boven de hoofden van de gasten die ik bediende was niet bepaald van een eventuele hond of cavia van de eigenaar. Nee, het waren de overvloedig aanwezige ‘Sjors en Sjimmies’ zoals wij als personeel de ratten altijd noemden. Op een avond moest ik in mijn eentje de toko afsluiten, en er zat nog één tafeltje met twee mensen. Ik stond achter de bar en wat wandelt er rustig voor mijn voeten langs, richting spoelbak; een ‘Sjors’ die – gruwel, hel en verdoemenis – meer leek op een kat dan op een rat. Ik moest bijna kotsen van ellende. Hoe was hij ineens stiekem van tussen de plafonds naar beneden geslopen?! Schouderkloppen zijn met terugwerkende kracht welkom, want ik heb niet gegild! Maar ja, alles voor de klant hè!
Een paar jaar later woonde ik op tweehoog, in hartje centrum Utrecht. Bij de grachten. Oké, dan zoek je ze wél een beetje op inderdaad. Nou hoorde ik al weleens wat geknaag, maar ik bedacht dat dit geluid vast afkomstig was van de figuurzagende buurjongen, die ik niet had. Op een avond kom ik mijn ieniemieniekeukentje in en daar kijkt een best wel grote muis mij arrogant aan. Hij nam niet eens de moeite om te vluchten, want dát deed ik wel. Tijd voor de ongediertebestrijding leek mij, dus ik bel de gemeente. ‘Een grote muis, zeg je? Binnenstad? Hahahahaha. Hahahahaha! Grote muizen bestaan niet, meisje!’ zei de gemeen(s)te-ambtenaar non-empathisch. ‘Weet je hoe een grote muis heet? Een rat!’
Andere woning, ditmaal behuisd door een ‘gewone’ muis. Steevast liep ik stampend door mijn huis om een en ander weg te jagen, want: wat ik niet zag, was er ook ‘niet’. Op een ochtend werk ik in de woonkamer op mijn laptop. Ik tik op mijn allerhardst op de toetsen, om maar zoveel mogelijk geluid te produceren. Zo zou de muis snappen dat ik thuis was en hij dus moest slapen ofzo. Missie leek gelukt, want ik zag en hoorde niets. Tijd voor mijn afspraak. Ik klik mijn laptop los van het docking-station en rttttssssstt. Onder de laptop vandaan schoot de muis! Al die tijd had ik er met mijn vingers niet dichter bij kunnen zitten! Aaaaargh!
Het mag duidelijk zijn, dat ik als ervaringsdeskundige er klaar voor ben; de grote invasie in Nederland. Not. Zij eruit of ik eruit. Dus, ik ga emigreren naar… eh, naar een muis- en rattenloos land. Of anders maar een tijdje dobberen op zee tot ze weg zijn of de wereld ten onder is gegaan aan hen. Tabé, het ga jullie allemaal goed en fijn elkaar gekend te hebben!
