Misschien had Nanda altijd wel een maatje meer, maar in haar hoofd had ze nergens last van. Het zijn de kleren die wat krap worden – maar dat ligt toch zeker niet aan haar?!
Na de lockdowns wil ik mijn coronakilo’s kwijt, en graag een beetje vlot. De kleding in een maatje kleiner ligt te lang in dozen, het is tijd om die te bevrijden. Dus ja: tijd voor een dieet.
Coronakilo’s of toch gewoon extra kilo’s?
Misschien goed om te vertellen dat ik het wel coronakilo’s noem, maar eerlijk gezegd zaten ze er voor de pandemie al aan. Het zijn meer ‘ik ben moe en ik laat me gaan-kilo’s. Na het opvoeden van twee creatieve kinderen die geen enkele regel volgden, had ik de puf niet meer om snacks te laten staan. ‘Het moederschap heeft me uitgeput’-kilo’s, dat zijn het…
Maar nu voel ik me weer fit en wil ik het extra gewicht toch graag voor mijn vijftigste kwijt. Ik wend me tot een crashdieet met het argument dat ik heus wéét hoe ik netjes moet eten. Weten we dat niet allemaal?
Ik had het alleen eventjes – een jaar of vijf – niet gedáán… Na mijn crashdieet zal ik weer binnen de lijntjes blijven en dan is het opgelost, ja toch?
Het enige jammere is, dat ik me tijdens de pandemie heb verloren in online shoppen. Daarbij heb ik de drempel genomen om alles een maat groter te bestellen. De dikkere maat. Nu ik binnenkort weer slanke ben, kan ik al die leuke kledingstukken niet meer aan. Dus ja, dat is mijn zorg. Dat ik maar niet te gauw té dun word!
Twee weken is genoeg voor het dieet
Zoals ik mezelf ken, doe ik het dieet zo kort mogelijk. (Mijn man Silvester ziet het hoofdschuddend aan). In twee weken moet het wel gedaan zijn, is mijn plan. Zogezegd, zo gedaan.
Ik ben tevreden met de verloren kilo’s. Samen met wat ik zelf al had gedaan, gaat het om bijna vijf kilo. Vanaf nu zal ik er plechtig voor zorgen dat die er niet opnieuw bij komen.
Enthousiast zoek ik in mijn kledingkast welke stukken nu te ruim zijn. Ik zal die opbergen tot een volgende dikkere fase aanbreekt, want dat zal ongetwijfeld gebeuren. Maar wat blijkt? Alles zit gewoon nog goed. Huh?
Huh? Het slobbert niet…
‘Ik had verwacht dat het om mij heen zou slobberen,’ zeg ik tegen Silvester – die al in bed een boek leest, terwijl ik in mijn kledingkast rommel. Mijn kleurige blouse zit lekker ruim, maar een maat kleiner moet ik zeker niet hebben. ‘Natuurlijk niet,’ antwoordt hij. ‘Het zit juist eindelijk eens niet zo strak!’ Verrek, hij heeft gelijk… Deze kledingmaat zit goed, beter eigenlijk, want je ziet nu mijn vetrollen niet zo over de rand van mijn broek bollen. ‘Maar… dat betekent dat ik altijd deze maat al had,’ zeg ik.
‘Ja.’
‘Voordat ik dikker werd.’
‘Ja.’
‘Oók toen ik me nog in een kleinere maat propte.’
‘Ik snapte niet waarom je dat altijd deed.’
‘Ik dacht dat het goed zat! Waarom heb je niks gezegd!’
Hij antwoordt met de magische tekst: ‘Omdat je eigenwijs bent en het niet van me aanneemt.’
‘O ja,’ piep ik, en ik legde stilletjes alle kleding weer terug op de stapel. Ze zijn nieuw, denk ik als een ware omdenker, dus het is juist fijn dat ik ze nog pas…
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
