Monica denkt alvast aan haar uitvaart: ‘die gemene roddeltante mag niet komen’

-

Monica kon vroeger nog weleens grappen maken over haar uitvaart, maar ja… toen voelde dat moment nog heel ver weg. Nu ze halverwege de vijftig is, vindt ze het veel lastiger om erover na te denken. Toch had ze er laatst een goed gesprek over met haar man. En nu voelt ze zich er een stuk rustiger over.

“Ik herinner me een vakantie met mijn beste vriendin. We waren 22 en op een actieve vakantie in de Belgische Ardennen. Op een avond hadden we het over onze begrafenis. Hoe die eruit moest zien en vooral: wie er wel en niet mochten komen. Een paar gemene roddeltantes werden meteen van de lijst afgehaald en verder vonden we dat al onze exen moesten komen en de tranen uit hun hoofd zouden moeten huilen. Natuurlijk alleen degenen die het met ons uitgemaakt hadden.

Inmiddels zijn we dertig jaar verder en merk ik dat ik een stuk minder onbevangen aankijk tegen mijn uitvaart. Hoe je het ook wendt of keert, we worden ouder en we komen nu eenmaal dichter bij het einde. Mijn eigen vader (inmiddels dik in de tachtig) heeft me een paar jaar geleden een envelop laten zien waarin een document zit met al zijn wensen voor na zijn dood. Het ligt in een laatje in zijn bureau op zijn werkkamer. Zelfs mijn moeder weet niet precies wat erin staat. Ook zij kunnen er samen maar lastig over praten. Ik heb geknikt toen mijn vader me vertelde waar de envelop lag, maar ook niet verder gevraagd. Ik moet er niet aan denken dat hij er niet meer is.

Ik ben gesloten. Over gevoel praten gaat me gewoon niet makkelijk af. Door moeilijke onderwerpen gaat mijn keel dichtzitten; ik manoeuvreer er liever langs. Mijn man is precies het tegenovergestelde van mij. Hij heeft het hart op de tong en praat werkelijk overal over. Sex, poep, dood, hij kent geen taboes en ik heb al in meerdere discussies met hem gezeten waar ik helemaal niet in wilde zitten. Hij sleurt je er echter in en, eerlijk is eerlijk, vaak klaart het wel de lucht als je uitspreekt hoe je ergens werkelijk over denkt. Oppotten of het negeren heeft echt geen zin.

Zo kwam hij dus laatst, op een doodgewone zondagmiddag, met de vraag hoe ik mijn uitvaart voor me zag. Moest ik begraven worden of gecremeerd? Welke muziek? Wilde ik vanuit de kerk naar mijn laatste rustplaats (ik kom uit een gereformeerd nest)? Ik verslikte me zo’n beetje. “Uhm, waarom moeten we het hier nu over hebben?”, stotterde ik. Hij zei dat hij het raar vond dat hij al die dingen niet wist van mij. “Je bent 53, zo gek is het niet om te weten wat je belangrijk vindt na je dood en op je begrafenis. Van mij weet je toch ook precies hoe ik het wil?” Dat is overigens waar. Mijn man zegt bij een aantal nummers die wij thuis vaak draaien: “Schat, die moeten op mijn begrafenis gespeeld worden hoor.” En ik weet ook dat hij per se wil dat zijn beste vriend een grappige speech houdt of anders onze oudste zoon, omdat die op hem lijkt. Dat zegt hij al jaren. Alsof het iets heel alledaags is, het sijpelt door het leven van alledag heen. Voor mij is dat anders, maar goed… toen zette hij me voor het blok. Voor mensen zoals ik is dat niet per se slecht.

Die zondagmiddag heb ik om uitstel gevraagd. Uitstel om na te denken over die ene vraag. Natuurlijk had ik wel vage ideeën in mijn hoofd maar ik moest alles even op een rijtje krijgen. Uiteindelijk heb ik het, net zoals mijn vader, op papier gezet en aan mijn man gegeven. Hij las het aandachtig en ging toen alsnog het gesprek met me aan.  Wat een mooie muziekkeuze. En wat grappig dat ik wilde dat die ene vriendin zou spreken en niet die andere. Het was fijn om alles uit te leggen en te benoemen. Dit soort dingen moet je natuurlijk niet te lang laten liggen; je wil je nabestaanden niet laten gissen naar je wensen. Het is belangrijk dat je uitvaart reflecteert hoe jij was. Praat erover, zet het op papier of maak bijvoorbeeld een speciaal wensenboekje bij DELA, ook als je er moeite mee hebt. Het is een fijn idee dat mijn dierbaren op de hoogte zijn van wat ik belangrijk vind en wil. Je moet er toch niet aan denken dat zij alles zelf moeten verzinnen als het moment daar is. Dit kan erg stressvol zijn. Stel je voor dat ze met een naar gevoel blijven zitten of ze het wel ‘goed’ hebben gedaan. Daarnaast lucht het ook ontzettend op om het erover te hebben, maar echt!”

Vind je het lastig om na te denken over je wensen en weet je niet wat er eigenlijk allemaal mogelijk is? Je kunt op de website van DELA meer verhalen vinden. 

Wij hebben dit artikel geschreven in samenwerking met DELA, maar de inhoud is zoals altijd 100% van ons.

Monica Oliveira
Monica Oliveira
Monica Oliviera interviewt vrouwen voor Saar Magazine. Ze is 51, getrouwd en woont in Twente. Haar drie kinderen zijn min of meer de deur uit - behalve rond etenstijd.

RECENTE ARTIKELEN