Barbara werd ontslagen. Het jaar dat erop volgde werd een hel. Ze kon niet meer terug naar haar oude beroep. Al haar ervaring en talenten voelden waardeloos. Dit is deel 1 van een serie: ontslagen worden om een wel héél pijnlijke reden.
Ik loop achter mijn bazin aan, haar glazen kantoor in. Vandaag hoor ik of mijn contract weer verlengd wordt, het voelt als een formaliteit. Ik vraag of ze koffie wil maar ze zegt afwezig: “Nee, ik ben oké.” Als ik plaatsneem aan haar ronde tafeltje, laat ze even een stilte vallen en dan veegt ze met haar vlakke handen over het witte oppervlak en zegt: “Kijk: helemaal leeg.” Mijn bazin is een echte kantoortijger. Ze houdt van mappen, ordners, systemen. Ik ben dat helemaal niet gewend. Zelf werk ik met mensen, met dingen die organisch zo lopen als ze lopen, maar deze vrouw is van de structuur en ze probeert me duidelijk te maken dat er iets in de structuur ontbreekt – maar ik weet niet wát. Koortsachtig kijk ik om mee heen. De stilte die ze laat vallen lijkt eindeloos te duren. Achter de glazen wand zie ik mijn collega’s met elkaar praten en lachen. Het team waar ik leiding aan geef. Ik wil het liefst naar ze toerennen en lekker tussen ze in gaan zitten tikken, doen of alles gewoon is. Maar het is niet gewoon – dát voel ik wel. “We gaan je contract niet verlengen,” zegt ze. “Je past niet goed genoeg bij ons blad.”
Het is een discussie die we al jaren voeren. Haar bazin – de grote baas – heeft me hiervoor aangenomen. Ze wilde een frisse wind, iemand die de boel ging opschudden. Maar in de praktijk moet ik werken met deze vrouw en die zag het van het begin af aan niet zitten. Even denk ik dat ik me in een prettige positie bevind: ik word ontslagen omdat mijn baas het niet kan uitstaan dat ik zo creatief ben. Daar kan ik mee leven, al schrik ik er enorm van dat ik nu geen werk meer heb. Het is vlak voor de feestdagen, dus de komende weken zal ik niets kunnen doen om nieuw werk te vinden. Ik probeer nog even te doorvoelen wat ze net zei, de reden waarom ik weg moet. Wat ga ik straks vertellen, bij een sollicitatie, tegen mijn collega’s, in de kroeg tegen vreemden? Nou ja: ik ben ontslagen omdat ik te creatief ben. Het is een goed verhaal, besluit ik. Maar dan komt ze met de genadeklap. “En natuurlijk vanwege je korte lontje. Iedereen hier heeft er last van.”
Er gaat een schok door mijn lijf. Mijn korte lontje? Het is een heel pijnlijk punt. Nooit ben ik helemaal comfortabel geweest in deze positie. Ik moest leidinggeven aan een klein team met een paar heel ingewikkelde types. En ik was onderdeel van managementteam waar de druk heel hoog lag. Dalende oplages, steeds minder adverteerders, weer te weinig losse verkoop vorige week. Iedereen was zwaar gestrest, de sfeer was niet goed en ik heb nog nooit zo slecht geslapen als die jaren bij dat bedrijf. Er vielen vaak harde woorden, er werden producties afgekeurd, het was echt soms op eieren lopen. Maar een kort lontje?
Ik zoek mijn geheugen af naar situaties die daarvoor in aanmerking komen, maar ik kan ze niet echt vinden. Ja, ik was weleens boos op deze bazin, die er een gewoonte van maakte om mij op mijn enige vrije dag kutmailtjes te sturen met wat ik allemaal niet goed deed. Dat had ze beter gewoon even op een werkdag in een gesprek kunnen doen. Daar ben ik weleens kwaad om geworden. Eigenlijk was ik alleen op haar vaak kwaad. Maar nu zegt ze dat ‘iedereen’ er last van heeft, wat impliceert dat er dus ‘niemand’ meer met mij wil werken.
Achter de glazen wand hoor ik mijn team lachen. Ik dacht dat we eruit waren met elkaar. Dat we het eerste jaar wat aan elkaar moesten wennen, maar dat we nu een hechte club waren geworden. We hadden laatst nog zo leuk geluncht. Hebben ze allemaal een hekel aan me? Ik krimp ineen. Het gesprek is afgelopen. Ik moet nu deze ruimte verlaten en me blootstellen aan hun reacties. Ik wil onzichtbaar worden, 1 minuut maar, en heel hard naar het perron rennen. Maar dat kan helaas niet.
Verder lezen: Benieuwd hoe het verhaal van Barbara verdergaat? Meld je dan hieronder aan, en ontvang de overige zes delen van haar verhaal dagelijks in je inbox (geen zorgen, we gaan je niet spammen!). Deze artikelen verschijnen niet op Saar, en zijn speciaal in serievorm geschreven. Om elke dag even van te smullen!
