Barbara werd gillend gek van al die kinderen en mannen die maar thuis hangen, werken en zoomen. Gelukkig zijn de scholen weer open en is de zomer begonnen, anders was het vast verkeerd afgelopen. Gelukkig gebeurde er net op tijd iets heel liefs.
Kennen jullie één stel dat nog geen relatieproblemen heeft? Na anderhalf jaar dag en nacht op elkaars lip, vliegen we elkaar in de haren. Loop je naar beneden voor je eerste kop koffie, zit je man alweer in de woonkamer te zoomen terwijl je hem al dertig keer hebt gevraagd dat in zijn werkkamer te doen. Want waarom moet jij altijd degene zijn die in een hoekje van de slaapkamer werkt? Wij hebben ook recht op KOFFIE MET EEN BEETJE PRIVACY.
Bij mij en mijn vriendinnen gaat het nergens anders meer over. Ruimtegebrek. Nergens een plek om te schuilen. In de laatste bokkensprongen van de lockdown ben ik maar liefst drie keer een paar dagen naar een hotel vertrokken. Met een vriendin, met de kinderen, en een keer heerlijk in mijn eentje. Ik was niet de enige. Mijn moeder appte foto’s van een uitje met een vriendin, ze logeerde in een hotel in Twente om even te ontsnappen naar haar immer boeken lezende vriend op de bank. Mijn pilateslerares boekte in haar eigen stad een hotelkamer met ligbad en uitzicht op de stad. Ze verbood haar vriend langs te komen, bestelde een hele kreeft en twee flessen witte wijn en is dat bad niet uitgekomen.
In de Saar die nu in de winkel ligt hebben we vijf prachtige vrouwen geportretteerd die snakken naar de terugkeer van hun festivalbestaan. Handen in de lucht en meezingen. Sandra lost haar relatieproblemen op door met haar man af en toe een pilletje xtc te slikken: na lange tijd wordt er bij haar thuis weer gelachen, gepraat en stevig gevreeën.
“Ik wil weer LEVEN,” schreeuwde ik op een ochtend tegen mijn man. “Ik wil niet dat we als een stelletje zombies naast elkaar op de bank zitten. Ik wil van een berg springen, Mandarijn leren en naar Siberië rijden.” Toen ik die middag thuiskwam, had hij mijn favoriete wijn gehaald, in een ijskoeler op het dak gezet en hebben we die fles samen leeggedronken. Nog voor het avondeten, op een doodgewone maandagavond en de zon die scheen. Jongens, het ergste lijkt voorbij.
Barbara van Erp, hoofdredacteur Saar
Dit voorwoord staat in het meinummer van Saar dat sinds twee weken in de winkel ligt.
