Vandaag had Suzanne haar eerste echte dickpic te pakken. Een grote, stijve, zwarte lul. ‘Lekker toch xxx’ schreef ene Ton Geurts eronder.
De dick-pic verscheen samen met een opmerkelijke hoeveelheid vriendschapsverzoeken op Facebook. De een na de ander, een stuk of zestig in totaal, en de dag was pas halverwege. Opmerkelijk veel mannen ook. Maar goed, ik was net op tv geweest en op de radio om over de biografie van Sylvia Kristel te praten, dus dan krijg je dat. Normaal gesproken accepteer ik niemand die ik niet ken, tenzij er veel gemeenschappelijke vrienden zijn. Maar in het kader van de promotie besloot ik ze allemaal toe te laten, meteen te ontvolgen en desnoods later, als ze ruim de tijd hadden gehad het boek te kopen, weer te ontvrienden. De harde wetten van marketing, mensen.
Opmerkelijk veel van die mannen begonnen me direct te bestoken in messenger. Zwaaiende handjes, buitelende hondjes, hondjes die hartjes uitdroegen. Ik was een sexy lady en meer van die onzin, alhoewel waar. Ik houd niet van emoticons en al helemaal niet uitgebeeld door ingekleurd kleinvee. Mits spaarzaam gebruikt kan het nog wel een gewenst effect hebben, zo mag ik zelf graag zo nu en dan de drol inzetten. Maar mensen die veel, of nog erger, uitsluitend gebruik maken van emoticons verdenk ik van het niet in staat zijn in woorden uitdrukking te geven aan hun gevoelens en gedachten. En die buitelen bij mij direct dertig punten van de IQ-ladder.
Waarom kreeg ik ineens dit soort idioten op mijn dak? Zou Sylvia daar destijds ook last van hebben gehad? Was dit het soort mens dat zich aangetrokken voelt tot Sylvia Kristel? Tot het me opeens begon te dagen. Met veel van deze mannen had ik twee gemeenschappelijke vrienden, elke keer dezelfde: twee vrijgezelle en tamelijk vrijgevochten dames. Ik moest op de een of andere manier op een lijst singles terecht zijn gekomen. En omdat ik iedereen accepteerde, kreeg ik steeds meer verzoeken. Waarschijnlijk stond ik in het algoritme als ‘makkelijk’ te boek. Wat ook waar is, maar wel op mijn uitnodiging.
Daar begon de grote kaalslag. Ik ging naar mijn recent toegevoegde vrienden en ontsloeg ze bijna allemaal. De afzender van de dickpic kreeg een blokkade en gaf ik bovendien aan bij Facebook. Nu ik verder iedereen weigerde, hield de stroom verzoeken snel op. Gelukkig maar, want ik zie de lol best in van een leuke dickpic, maar dan wel live en van ene meneer Hoes. Niet onverwacht als ik tijdens de wandeling met een kopje thee in het parkcafé zit. Loulou zou er nog nachtmerries van krijgen, en anders wel de kinderen die rondom mij aan de picknicktafel zaten.
Lees ook: Maat houden. Suzanne kan het niet en ze zal het ook nooit leren
