Ze zullen het niet snel toegeven, maar je moet de moeders de kost geven die jaloers zijn op hun dochters. En denk maar niet dat die dochters dat niet door hebben. “Zij heeft maat 56, ik maat 36. De keren dat ik heb gehoord dat ik vast anorexia heb, zijn niet te tellen.”
Het ene moment is ze je leuke, lieve meid, even later je concurrent in aandacht, schoonheid, succes en nog veel meer. Als moeder moet je sterk in je schoenen staan, om altijd maar nobel en liefhebbend te blijven onder het feit dat je dochter onherroepelijk meer starpower heeft dan jij.
Iris (57) heeft het niet altijd in zich. “Voor een bruiloft in de familie moest mijn dochter een mooie jurk hebben”, zegt ze. “Zelf heeft ze als student geen cent te makken, dus ik zei dat ik hem zou betalen. In alles wat ze aantrok, zag ze eruit als een prinses. Mijn eigen vreugde over mijn lichtblauwe pakje smolt bij de aanblik van zoveel jeugd en dansend, glanzend haar. Ik heb, heel vals, aangedrongen op een jurk ‘die je ook nog eens op andere gelegenheden kunt dragen’ om niet al te schamel bij haar af te steken. Maar zelfs in simpel donkerbruin – voor een bruiloft, ik ben echt een kreng – zag ze er prachtig uit, de schat-van-een-trut.”
Onvoorwaardelijke liefde
Een normale moeder-dochter relatie is gebaseerd op onvoorwaardelijke liefde. Trotse moeders die hun dochter graag zien slagen, aardige dochters die hun moeder in vertrouwen nemen, dat werk. Maar zonder nu meteen een narcistische Mummy Dearest (google Joan Crawford even) te worden, is een béétje jaloezie op al dat moois, dat nog een heel leven aan bewonderende blikken voor zich heeft, zeer menselijk. Een opgroeiende dochter confronteert je als moeder onherroepelijk met je eigen leeftijd en, jawel, verval. Alle eerste keren die ze meemaakt – eerste kus, eerste keer op kamers, eerste echte baan – speelden zich bij jou af in de vorige eeuw. Ze heeft nog meer kansen dan jij op haar leeftijd had, een volmaakt gebit en is genoeg gehersenspoeld door de gezondheidsnazi’s om te hardlopen en dat nog leuk te vinden ook. Het helpt niet dat als je samen ergens binnenkomt de aandacht vaak naar haar zal gaan, zo werkt de evolutie nu eenmaal.
Wild jaloers
“Ik zie hoe ze schaatst, vol zelfvertrouwen, ondanks valpartijen”, zegt Monique (54). “Hoe ze geniet van de aandacht. Hoeveel lol ze heeft, hoe schattig ze eruitziet met haar roze wangen. De laatste keer dat ik schaatste, krabbelde ik als een dronken vrouw met zwakke enkels. Ik ben iemand geworden die haar dochter en haar vriendje naar de schaatsbaan brengt omdat het zo’n lekkere koele plek is als je opvliegers hebt. Maar ik ben een toeschouwer geworden, achter een beker slechte koffie. Ik geniet van kijken naar mijn kind, want ik hou zielsveel van haar. Maar ik ben tegelijk wild jaloers op haar zeventienjarige lijf en leven. En moet op mijn tong bijten om na afloop niet te zeggen: ‘Wat máákte je er weer een show van.’ En soms zeg ik het tóch.”
‘Ze heeft het beter dan ik’
Jaloers zijn op je eigen kind is iets wat een vrouw niet snel zal toegeven, hoe erg het ook aan je kan vreten. “Ze heeft het zoveel beter voor elkaar dan ik”, zegt Kim (61). “Dat is wat je moet willen voor je kind, natuurlijk. Maar toch: haar vriend en zij hebben allebei een prima baan, een mooi huis, een werkster en elk een eigen auto. Ze gaan om de haverklap op vakantie. Kinderen zie ik er niet komen, ze hecht zeer aan haar vrijheid. Het steekt dat ze het doodnormaal vindt volledig voor zichzelf te leven, terwijl dat natuurlijk haar goed recht is. Dat ze zoveel meer te besteden hebben, is ook zuur. Wij hebben niet de financiële ruimte voor luxes. Mijn man en ik werken allebei fulltime, hij als buschauffeur, ik in de zorg. We mogen van geluk spreken dat we werk hebben, maar een vetpot is het niet, haar studie heeft veel geld gekost. Het schuurt weleens dat ze daar nu de vruchten van plukt en dat de normaalste zaak van de wereld vindt. Ik zou trots en blij voor haar moeten zijn, maar ik betrap mezelf erop dat ik weleens denk dat we ook wel wat geld voor onszelf hadden kunnen wegzetten. En dat wat tegenslag – niks ernstigs uiteraard – karaktervormend voor haar zou zijn. Dan voel ik me een monster van een moeder.”
Moeders over dochters
- Wroeging weerhoudt sommige moeders er niet van om toch steken onder water te geven. “Je hebt erg pech met je voeten, zegt ik vaak tegen mijn dochter, met schoenmaat 44″, zegt Charlie (52). Ik hoop dat het meelevend genoeg klinkt als we samen op de bank zitten en ik met mijn maat 36 draai. Het streelt me dat in ieder geval één onderdeel kan concurreren met haar energie en schoonheid.”
- “Als ik haar over differentiaaldiagnoses hoor praten, ben ik onder de indruk”, zegt Ingrid (64). “Dat ze slim is, dat wisten we al. Maar dat ze als wetenschapper zo ver zou komen… het is moeilijk je niet minderwaardig te voelen als je niet meer begrijpt waar je dochter het over heeft. Het is ook nog eens een ontzettende perfectionist, dus haar huis kan zó op Pinterest, haar auto is schoon en ze doet drie keer per week aan crossfit. Ze zou onuitstaanbaar zijn als ze ook nog kon koken. Dat kan ze niet. Zeer intelligent, blinde vlek voor zoiets als goed doorgebakken kip.”
- “Ik wil geen moeder zijn die de competitie met haar dochter aangaat, maar toen we samen besloten af te vallen heb ik mezelf echt uitgehongerd om sneller kilo’s te verliezen dan zij”, zegt Jeanine (58). “Zij spaart voor een lange rondreis in Nieuw-Zeeland, mijn vriend en ik hebben die inmiddels gemaakt. Die vriend is trouwens niet je-van-het, maar ik heb tenminste een relatie en zij niet. Het is absurd hoe ik met haar wedijver, terwijl ik tegelijk veel van haar hou. Maar het is zo moeilijk om steeds geconfronteerd te worden met een jongere versie van jezelf. Een betere ook, want zij is mijn grootste cheerleader: ‘Zo goed van je, mam – tien kilo eraf!’ Dat blij kunnen zijn voor een ander? Van mij heeft ze het niet…”
