Ariane (58) wil dat haar moeder doodgaat. En dat is niet omdat ze niet van haar houdt, maar juíst omdat ze zo veel van haar houdt. “Dit leven had mijn moeder nooit gewild.”
“Vijf jaar geleden kreeg mijn moeder een hersenbloeding. Voor die dag waren er al wel eens wat dingetjes; zij en mijn vader verhuisden naar een aanleunwoning (zo eentje waar je hulp krijgt als je het nodig hebt), ze viel namelijk af en toe ineens. Toch zochten we daar niets achter, want ‘ze was al oud’ en had al haar hele leven al last van haar evenwichtsorgaan. Tot die ene ochtend: ik werd in paniek gebeld door mijn vader, want mijn moeder was meegenomen met de ambulance.
Hersenbloeding
Vanaf het moment dat we hoorden dat ze een hersenbloeding had gehad, wisten we dat het niet goed zat. Ze zou nooit meer de oude worden, daar was ze al te oud voor. Al hebben we daar in het begin nog wel alles aan gedaan. Ze kreeg therapie om weer te kunnen lopen (lukte niet), ze leerde weer een beetje praten (met moeite), maar we hielden hoop: ze hield nog steeds van taart en kon dat zelf eten, dat was goed, toch?
Stoppen met revalideren
Tot na een jaar. De artsen maakten duidelijk dat de therapie die ze kreeg niet afdoende was en dat ze nooit meer helemaal zou herstellen. Daar zijn we toen mee gestopt, we wilden dat niet voor haar. Langzaamaan gleed ze steeds meer weg. Het was niet meer de moeder die ik vroeger had, het was een zielig oud mensje geworden. Natuurlijk bezocht ik haar vaak. Iedere week minstens drie keer. Ook voor mijn vader. We dronken koffie, kletsten en er waren nog veel heldere momenten.
Verzorgingstehuis
Inmiddels wonen mijn ouders in een verzorgingstehuis, mijn vader kan de zorg voor mijn moeder niet meer aan. De afgelopen maanden was het gewoon echt triest: ze lag van ’s avonds half 8 tot ’s middags half 2 in bed. Dan werd ze eruit gehaald door de verpleging, zat ze in haar rolstoel en viel ze na een halfuurtje weer in slaap. Ze heeft veel pijn en eigenlijk wil ze zelf dood. Soms, op een van de weinige momenten dat ze iets zegt, zegt ze iets als: ‘Ik wil gewoon rust’ of ‘Mag ik gewoon dood?’.
Euthanasie
Mijn moeder heeft nooit iets vast laten leggen over euthanasie als ze wilsonbekwaam zou zijn. En dat is nu het geval. Dat vind ik vreselijk om te zien. Mijn moeder was altijd een verzorgde vrouw die tot de dag voor haar hersenbloeding dagelijks wandelde. Vijf jaar daarvoor liep ze nog hard en deed ze aan nordic-walking. En nu? Nu is het een kasplantje. Ze zit daar maar, wordt gewassen door de verpleging, moet een incontinentieluier om en kan niet eens iets zeggen. Sinds twee weken herkent ze ons ook echt niet meer. Behalve mijn vader, ze is doodsbang dat hij weggaat. Zijn leven staat ook al vijf jaar lang op pauze, terwijl hij ook al 85 is.
‘Ik wil dat mijn moeder doodgaat’
Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen: maar ik wil dat mijn moeder doodgaat. Voor haarzelf, omdat ze dan eindelijk de rust heeft en geen pijn meer voelt, voor mijn vader, die dan misschien weer zijn leven kan oppakken, maar ook voor mij. Want je moeder zo zien aftakelen, geen contact meer hebben en weten dat ze pijn heeft, dat is ondraaglijk.
In de laatste dagen
We zitten inmiddels in ‘de laatste dagen’, zoals de artsen het zeggen. Ze ligt alleen nog maar in bed, eet en drinkt vrijwel niets. En ineens raakt het dan toch: straks is mijn moedertje er niet meer. Mijn moedertje die altijd op mijn kinderen paste, waar we zulke fijne herinneringen mee hebben. Maar eigenlijk is ze er al heel lang niet meer: vanaf de dag dat ze die klotehersenbloeding kreeg. Dus daarom gun ik het haar: ga maar.”
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)